Het publiek is deze avond gemengd van tieners tot de oudere veertigers, maar dit gaat hand in hand. Kensington mag zich dus verheugen op een gevarieerde aanhang.
Vanavond een fijne band als voorprogramma. De drie dames en één heer van The Jacks trappen af. Het mag gerust gezegd worden, dit doen ze met verve. Lekker goed in het gehoor liggende rock met af en toe een ballad ertussen. De zaal warmt goed op en het wordt steeds drukker.
Dan is het tijd voor de heren van Kensington. Flesje wijn op het podium en knallen maar. Het lijkt wel een greatest hits show wat de heren door de speakers laten knallen. Van 'Don't Look Back' naar 'No Way Out' en verder naar 'We Are The Young' en 'Kilimanjaro'. Het gaat maar door. Elk nummer wordt met luid applaus onthaald en van begin tot het eind meegezongen door vooral het jonge grut. Drummer Niles Vandenberg gooit zijn shirtje uit. Duidelijk. De band geeft alles en wordt beloond met de bekende yeahs en gefluit (positief dan).
Het geluid van Kensington is heerlijk herkenbaar. Maar dan komt de nieuwe single 'Home Again'. Hard, rauw en af en toe psychedelisch. Dit geluid is vreemd en hier moet je toch even aan wennen. Het lijkt alsof de heren in een soort van trance over het podium zwalken tijdens dit nummer en ondergetekende is blij dat de band na deze vreemde gewaarwording weer op de oude toer verder gaat.
Veel te vroeg naar ieders mening is het concert voorbij. De fans hoeven niet lang te wachten, op Pinkpop zondag staan de heren op de Main Stage. Tot dan.