Dag twee van Pinkpop 2009...

In zijn korte bestaan en een album in de pocket, heeft De Staat inmiddels een live-reputatie opgebouwd waar je u tegen zegt. Ook op Pinkpop maakt de band onder leiding van zanger/gitarist Torre Florim deze reputatie meer dan waar. En dat vindt het massaal toegestroomde publiek dus ook. Al vanaf startschot ‘Sleep Tight’ is het raak. Het merendeel van de nummers worden nét ietsje langzamer gespeeld, waardoor het allemaal nog dreigender en urgenter klinkt dan op debuutalbum ‘Wait For Evolution’. De hoekige, zware riffs en beukende drums zorgen dat het dansbaarheidsgehalte tijdens het gehele optreden hoog is, hoe langzaam het tempo soms ook ligt.  Absoluut hoogtepunt is ‘Meet The Devil’ dat zo angstaanjagend klinkt dat de duivel in eigen persoon zich huilend in een hoekje zou terugtrekken bij het horen van deze bloedstollende versie. ‘Niet slecht voor zo’n eerste keer Pinkpop. “Ik ben trots“, zegt Florim ergens in het midden van de set. Duizenden klappende handen zeggen de rest. (GS)

De tweede dag wordt in de Pinkpop Tent het programma geopend met You Me At Six. Uit het Verenigd Koninkrijk gehaald om het programma maar meteen te voorzien van een injectie powerpunk. De muziek ontliep soms de categorisatie 'een bak herrie' maar nauwelijks. Maar op andere momenten deed de muziek precies wat ze moest doen: de zaal tot een kookpunt brengen en een voertuig zijn voor de podiumact van frontman Josh Franceschi. Opvallend: een cover van Lady Gaga's 'Pokerface' en een nummer waarin een stuk van 'Killing in the Name Of' (Rage Against the Machine) werd verwerkt. Goed idee: voor de meest fanatieke en agressieve springers werd een pogo-zone ingesteld, vlakbij het podium. (RE)

Wie opende na de Dag van Bruce Springsteen het Hoofdpodium van Pinkpop? Milow, waarschijnlijk tot zijn eigen verrassing. Zal zich vast ook afgevraagd hebben hoe hij het enorme veld voor het Hoofdpodium met zijn muziek zou kunnen boeien. Met zelfrelativerende teksten als "Don't move to Canada, it's best for my career" geeft hij prachtig aan dat dat moeilijk kan worden. Bij een tekstflard als "I've got this guitar" vrees je dat een deel van het publiek afhaakt. Wie denkt hij wel dat hij is, John Denver of zo?
De akoestische klanken van zijn band gaan er echter in als koek. Wat afwisseling tussen het rag-werk van de andere bands blijkt in de smaak te vallen. En Ayo Technology wordt opgerekt met een prachtig improvisatiestuk! Het experiment wordt hier niet geschuwd, en dat nummer is toch al van een kaliber waarbij de voetjes niet op de vloer kunnen blijven staan. Jammer dat de band de rest van het programma weer terugvalt in minder memorabele songs. Akoestisch en verzorgd, maar toch minder memorabel. (RE)