“Eindelijk kunnen we onze nieuwe nummers spelen”, zegt zanger en gitarist Mark Lada. “Kijk zo’n album is natuurlijk al best een tijdje klaar. Ik ken het inmiddels door en door, terwijl mensen hem voor het eerst gaan horen in Vera. Ik heb daar super veel zin in.” Met I Don’t Understand Them At All zet Traumahelikopter een meer gevarieerde plaat neer dan het naamloze debuutalbum. “Het is meer gericht op liedjes en minder rechttoe rechtaan.” Zo is de langste titel I Don't Wanna Spend The Rest Of My Time With You tevens het langste nummer met vierenhalve minuut.
Traumahelikopter: “Over alle muziek op de radio ligt een glazuurlaagje”
Nieuwe plaat gevuld met catchy refreintjes en zwartgallige teksten
De bandleden van Traumahelikopter sloten zichzelf de gehele maand oktober op in de studio, wat resulteerde in de tweede plaat I Don’t Understand Them At All. Vrijdag 7 maart vindt de albumpresentatie plaats in Vera. Tijd om na te genieten hebben de Noord-Groningers niet, want de zondag erop vliegen ze alweer naar Amerika voor festival South By Southwest; “Eurosonic tot de macht tien!”
Domme lullen
Voor Lada was het interessant om te kijken of de band met deze samenstelling – twee gitaristen en een staande drummer enkel voorzien van een floor, snare en bekkens – de sound meer kon uitdiepen. “Zonder een bassist wordt het rauwer en directer. Ook is het spannend, want live heb je dan niets om op terug te vallen. Kijk, als je gitaar uitvalt, dan ben je gewoon fucked.” Voor de grap noemde Lada alle bassisten wel eens ‘domme lullen’. “Ja, dat kan je dan makkelijk roepen, maar het is een muzikaal idee. Ik houd heel erg van oude rockabilly, zoals Johnny Burnette. Er zit een ontzettende leegte in die muziek. Je hoort ook alleen maar snaredrums als stuwende factor met daarnaast een contrabas en gitaar.”
“Toen we begonnen met het eerste album was het idee om echte live-energie te vangen. We hebben hem ook in een week opgenomen en de enige overdub die we deden was een tamboerijntje. Zo hielden we echt de essentie van onze muziek over, heel doeltreffend en in your face.” Maar met de tweede plaat wilde Lada meer uit het eigen geluid halen en vooral niet eenzelfde trucje herhalen. “Dat is zeker gelukt.”
Armen over elkaar
Op I Don’t Understand Them At All voorziet de frontman en schrijver de meeste nummers van een catchy refrein, terwijl de teksten “zo zwartgallig zijn als maar kan”, zegt Lada. “Ik vind het leuk om te spelen met die wisselwerking. Op zoek naar de balans, of eigenlijk onbalans.” Naast Last Night I Dreamed I Killed Myself noemt hij These Days als voorbeeld. “Voorzien van treurige teksten, maar dan maakt die piano het weer vrolijk. En waarom die piano? Voor mij moet alles in dienst staan van het liedje en ik vond het tof om een keer met een piano te werken.” Sowieso zijn melodieën en de basis van liedjes altijd al doorslaggevend voor Lada geweest. “Ik vind het belangrijk dat je in één keer mee kunt neuriën met de melodie en voor mij werkt het beter om daar een volslagen depressieve tekst onder te zetten.”
“Waarom dat beter werkt? Ja, omdat ik het moet zingen,” zegt Lada met een lach. “Het is niet dat ik zelf super depressief ben, maar zo kan ik me beter inleven. Maar ze zijn soms gechargeerd en uitvergroot.” Mensen hoeven daarom niet heel diepzinnig naar zijn teksten te luisteren. “Ik sta liever voor een publiek te spelen dat uit zijn dak gaat en een goede tijd heeft, dan dat iedereen met zijn armen over elkaar naar mij staat te luisteren. Het is fijner om te roepen dat je pissed off bent, dan te zingen over hoe intens gelukkig je wel niet bent. Maar misschien is het een uitdaging om dat wel een keer te doen.”
Hommage aan punkbands
Negatieve bewoordingen passen ook beter bij de muziekstijl van Traumahelikopter. “Op de eerste plaat zijn sommige liedjes bijna een hommage aan veel oude punkbands.” Lada luisterde veel naar punkbands uit de scene rondom club CBGB in New York en de West Coast punkscene in Californië. “Het recalcitrante aan punk vind ik heel mooi; de ironie, zwarte humor en het schijt hebben aan alles.”
Maar punk is niet het enige dat telt. Lada gaat door de muziekgeschiedenis heen en komt met een uitgebreide lijst aan invloeden. “De rode draad is voor mij rock-'n-roll. Met blues en country als begin, vervolgens de rockabilly, daarna sixties beat, protopunk van The Stooges en new wave dingen.” Lada wil graag met Traumahelikopter voortbouwen op muziek die hij goed vindt. Zo zijn country- en rockabilly-invloeden terug te vinden in het opzwepende Everytime I Close My Eyes dat tevens voorzien is van een slide gitaarsolo.
Achterdocht en Achtervolgingswaan
Het nummer Always Being Followed daarentegen, heeft wel een ‘typische punk vibe’. Lada zingt over de FBI en CIA die hem in de gaten houden. Doordrenkt van achterdocht en achtervolgingswaan met als hoogtepunt de zinnen: “My brother says it’s paranoia, but I am not sure if he’s my brother.” Maar Lada wil niet stellen dat hij zelf echt paranoïde is. Wel haalt hij bijvoorbeeld de discussie rond internet en privacy aan. “Niemand weet precies hoe we online gevolgd worden en dat vind ik best wel freaky.”
Het album I Don’t Understand Them At All bevat dus zeker serieuze thematiek. Lada verwondert en verbaast zich over hoe de wereld soms in elkaar steekt. “Als ik goed over de wereld nadenk, stemt mij dat zeker wel somber. Dat hele gevoel zit in de plaat. Het begrip safety in numbers vind ik bijvoorbeeld best wel beangstigend, hoe dat in elkaar steekt. Grote groepen mensen zijn gemakkelijk te manipuleren of te beïnvloeden.” Een gevoel van onbegrip komt terug in bijvoorbeeld I Can’t Stand Them At All en No Hope. “Over dingen die ik niet begrijp dus, of mensen die ons niet begrijpen.”
Zielloze muziek met een glazuurlaagje
Volgens Lada zijn veel mensen geneigd altijd voor de veilige weg te kiezen, wat hij weinig inspirerend noemt. “Neem de muziekwereld. Weinig bands zoeken tegenwoordig nog grenzen op. Ja, misschien als ze niet mainstream zijn, maar dan worden ze ook meteen slechter beluisterd. Over alles wat je op de radio hoort, ligt een glazuurlaagje. Als je fucking twee jaar de studio in gaat en alles schoon poetst, dan houd je voor mij hele zielloze gepolijste muziek over.” Een schreeuw naar valse nootjes, piepjes en kraakjes dus.
De frontman wil horen dat het door mensen is gemaakt. “Mensen die punk maken zijn helemaal geen virtuozen van muzikanten, maar ze doen het met met de volle overtuiging.” Lada vindt ‘rammelrock’ dan ook een denigrerende term. “Ongepolijste muziek is veel eerlijker, dat doet mij veel meer dan al die gelikte muziek.” Daarom geniet de zanger van de oude rock-'n-roll met live opgenomen vibes. “Maximaal vier takes en het stond erop. Mensen die er 1000% voor gingen in een studio: dan kom je volgens mij tot de mooiste, puurste en oprechtste muziek.”