"Dit is verreweg het meest egocentrische werk wat ik tot nu toe heb gemaakt", vertelt Van der Velde over Enshrine. "De nummers gaan allemaal over mezelf. Over twijfel, teleurstellingen, en tegenvallers. Eigenlijk is het in deze nummers alsof ik tegen mezelf praat. In eerder werk heb ik dat nooit zo sterk gehad." De drie nummers beschrijven allemaal een deel van de moeilijke tijd die volgde na het vertrek van de band. Het zijn prachtige, verstilde nummers, met het herkenbare melancholische geluid van The Black Atlantic in de meest pure vorm.

Solo-uitstapje
"Ik wilde een EP maken die helemaal ‘echt’ was. Die precies klinkt zoals het voor mij klonk toen ik het speelde." Samen met zijn pianist Johan Kooi en cameraman Roland Kok nam hij de drie nummers op in een kerk in Westerwijtwert: "een pareltje in het Groningse platteland."  Voor de opnames ging Van der Velde terug naar de basis: alleen zang en gitaar. Hij kijkt hier met een goed gevoel op terug. "Het was een onwijs relaxte dag," zegt hij met een brede glimlach. "En ik zou het zo weer doen." Na een paar seconden stilte voegt hij bedenkelijk toe: "Nee, bijna dan. Ik zou geen album willen maken op deze manier. Kijk, ik zie The Black Atlantic nog steeds als band, en niet als een solo-project." Hij legt uit dat de beslissing om zo'n EP te maken ook gedeeltelijk een ‘uit noodzaak geboren besluit’ was. "Ik moest iets opnemen voor de solotour die eraan zat te komen. Maar los daarvan was het voor mij ook een manier om alles wat hiervoor is gebeurd af te sluiten."

Goed afgesloten
Makkelijk was het niet, vertelt Van der Velde open, toen de bandleden in april aangaven dat ze wilden stoppen. Drummer Simon van der Heide wilde zich meer richten op andere bands, en gitarist Kim Janssen op zijn solo-carrière. "Je moet je voorstellen dat je jarenlang samen met anderen ergens voor hebt geknokt, en dat iedereen opeens zegt: ‘Het was tof, maar ik ga weer.’", legt hij uit. "Eerst mijn band, en toen het platenlabel. Ik bleef in mijn eentje achter, met een gevoel van ‘Ja maar, hoe kan dat nou? Er moet nog zo veel gebeuren...'" De muzikanten spraken af om alle geplande optredens nog te doen. De laatste show samen speelden ze in Dresden, en volgens Van der Velde voelde die afsluiter goed. "We waren alle drie blij dat we dit nog konden doen. Een mooi festival, en de laatste show samen ging lekker. Toen zijn we allemaal onze eigen kant op gegaan: no hard feelings. Het is echt geen groot drama geweest." 

Nieuwe band
In die tijd begon Van der Velde zich af te vragen of hij de muziek misschien maar vaarwel moest zeggen. Hij lag nachtenlang wakker, en dacht na over hoe het nu verder moest. "Wat me over de streep heeft getrokken is dat ik het gevoel had dat ik het nieuwe Black Atlantic album echt moest gaan maken. Ik had het gevoel dat dit was waarom ik met muziek was begonnen, en dat was voor mij een teken dat ik door moest gaan." De nummers voor dat album staan al in de steigers, er is alleen nog een nieuwe band nodig. "Daar ben ik momenteel naar op zoek. Het probleem is alleen: Ik heb niet zoveel te bieden. Het is niet zo dat je met een dikke cheque thuiskomt, of überhaupt veel inkomsten hebt. Ik moet mensen vinden die gelijkgestemd zijn over het spelen in The Black Atlantic. Mensen met full-time toewijding aan niets anders dan passie voor de muziek. Die heb ik nog niet gevonden, maar ik weet zeker dat dat gaat lukken." Wel gaat er volgens Van der Velde het een en ander veranderen wanneer er nieuwe muzikanten zijn. "Waar we voorheen met z’n allen ‘The Black Atlantic’ waren, ben nu ik het. Ik ben de The Black Atlantic met een band om me heen," vertelt hij. "Ik wil zelf de liedjes schrijven en arrangeren." 

Positief
Wanneer hij terugkijkt op de periode die nu achter hem ligt, overheerst bij Van der Velde toch een positief gevoel. Verrassend misschien, maar volgens hemzelf is dat helemaal niet zo gek. "Ik probeer het negatieve altijd om te zetten in iets positiefs. Dat lukt niet altijd, maar soms is het tolereren van het negatieve ook al oké." Als hij terugdenkt aan afgelopen voorjaar, is hij vooral blij dat hij nu weet wat belangrijk voor hem is. En af en toe, bekent hij, heeft hij er ook aan gedacht dat het misschien beter was om als band uit elkaar te gaan. "We leefden in een vacuüm. We misten de energie, en de motivatie. De geldingsdrang die jonge bandjes hebben was bij ons volledig verdwenen: het muziek maken omdat je dat wil. Dingen doen omdat ze moeten gebeuren. Niet met een motief, maar omdat dat moet. Ik heb geen motieven om te spelen, maar ik doe het gewoon omdat ik het wil. Die motivatie is weer terug en het voelt als een soort bevrijding. Daar ben ik Kim en Simon dankbaar voor."