Gitarist Jobbe Holtes ontvangt ons in zijn grote ruimte op de voormalige biologische faculteit van de RUG in Haren, die nu antikraak verhuurd wordt. De band komt hier vanavond samen, maar voorlopig zijn alleen Jobbe en bassist David Bos er al. “Moeilijk dit man! We hebben uitgebreide discussies gehad”, vertelt Jobbe. Uiteindelijk heeft ieder bandlid twee nummers uitgekozen. Jobbe: “Je herkent ieders persoonlijkheid direct.” David: “Eigenlijk slaat het nergens op dat we samen in één band spelen.”
De Spotifylijst van… Model Depose
“Het slaat nergens op dat we samen in een band spelen”
De nieuwe EP Nightwatch van Model Depose is sinds 1 september uit. Op Noorderzon gaf de band al een voorproefje. Nu kun je ook thuis meer hippe nieuwe elektronische wave horen van deze Groningers. Maar waar haalt Model Depose zijn inspiratie vandaan? Naar welke artiesten luisteren de bandleden zelf? Dat blijkt nogal, ehm.. breed te zijn. De Spotifylijst van de band varieert van duistere progressieve metal tot vroege electro. “Moeilijk dit man!”
IAMX – Kingdom of Welcome Addiction
We beginnen met een song van anno nu: IAMX. Een keuze van vocalist Roeland van der Velde, die per mail laat weten wat hij over de track kwijt wil: "Als kind was ik al vroeg fan van Freddie Mercury, bekend om zijn zeer expressieve en veelzijdige stem. Zo’n type zanger is ook Chris Corner, de zanger en composer van IAMX. Hij heeft zowel een superkrachtige als een fragiele stem, waarin hij behoorlijk wat dramatiek kan leggen." Ook benadrukt Roeland de conceptuele instelling van de IAMX, die de liefde voor kunst en mode in concerten en artwork laat terugkomen.
Porcupine Tree – Heartattack In A Layby
Ook deze song is een keuze van Roeland. Hij mailt: "…schitterend om de sfeer en emotie: het unheimische gevoel, de angst en de dreigende ontknoping die onvermijdelijk is. Zal hij het overleven of overlijdt hij met het gevoel dat hij in alles in zijn leven gefaald heeft?" Behalve als muzikant bewondert Roeland frontman Steven Wilson van Porcupine Tree ook als mixer. David vertelt over de eigenzinnige kijk van Wilson op productietechnieken. Hij doet niet mee aan de zogeheten ‘loudness war’: het steeds harder masteren van muziek. David over deze discussie: “Hij heeft een stuk op Facebook geplaatst waarin hij zegt dat hij muziek helemaal niet mastert. Dat is veel mooier en dynamischer.”
Joy Division – She’s Lost Control
Deze klassieker van postpunkpionier Joy Division is uitgekozen door drummer Tim Lechner. Vreemd genoeg het enige bandlid dat de periode waarin Joy Division actief was niet heeft meegemaakt, merkt David op. Ook in deze band spreekt met name het conceptuele aan, vertelt Jobbe. “In die tijd is dat allemaal begonnen. Het logo dat ik voor Model Depose ontwikkeld heb is geïnspireerd op het logo van Joy Division-plaat Unknown Pleasures.” Onlangs coverde Model Depose Love Will Tear Us Apart live. Jobbe over de invloed van Joy Division: “Casper Vellekoop (inmiddels vertrokken bij Model Depose, red.) en ik zijn begonnen als gothicband. Geef mij een gitaarlijn en nog steeds krijgt het een wave-gevoel. Het gebeurt automatisch. Ik speel altijd noten, geen akkoorden en veel effecten.”
Kraftwerk – Radioactivity
De tweede keuze van drummer Tim: de Duitse ‘robot pop’ band Kraftwerk, zeer invloedrijk op alle elektronische muziek daarna. Al in 1972 nam Kraftwerk een album op met elektronische drumcomputers in plaats van een live drummer. Toen Tim net bij Model Depose kwam, waren elektronische drums voor hem onbespreekbaar, vertelt David. “Hij wou niets elektrisch, geen triggers. Dit is mijn drumstel; take it or leave it. Maar al snel had hij een pad en een trigger op de kick, en nu ook een trigger op de snare.”
Jobbe en David kunnen het niet eens worden over de kwaliteit van Kraftwerk. Jobbe: het is zo tegendraads en experimenteel; het staat gewoon aan de basis.” David: “Ik heb er minder mee. Het doet me niet zoveel, er gebeurt zo weinig.” Jobbe: “Eigenlijk was het de minimal techno van toen.” David: “Daar luister ik ook niet naar. Wat dat betreft snap ik echt niet dat we in één band spelen.”
Opeth – Hessian Peel
De opmerkelijkste overgang in deze lijst is toch wel deze: van de prille jaren tachtig bliepjes van Kraftwerk naar de Zweedse progressieve deathmetal van Opeth. Een keuze van metalhead David. “Ook deze band is heel conceptueel. Frontman Mikael Åkerfeldt is idolaat van seventies rock en dat hoor je er wel in. Ze nemen alles analoog op.” Die kant wil Model Depose ook op. Jobbe: “Ik heb een analoge synth-fetish, maar weet die nog niet aan Mariët Gast (toetseniste, red.) te slijten.” Vooral goed in de muziek vindt David de “enorme tegenstellingen”. “Van lieflijk en akoestisch naar metal. Climax-muziek. Het is ook waanzinnig technisch.”
Tom Waits - The Piano Has Been Drinking [Not Me]
De leden van Model Depose gaven van tevoren aan dat ze de grenzen van hun muzieksmaak op zouden gaan zoeken voor deze lijst. De overgang van Opeth naar Tom Waits mag er ook zijn. Toch ziet David een parallel tussen prog-metal en Waits: het zoeken naar een uniek geluid. “En dat vervolgens heel goed doen.” Ook deze song is in zekere zin conceptueel te noemen: de piano lijkt, zoals de titel suggereert, inderdaad gedronken te hebben. David: “Hij speelt de hele tijd verkeerde noten. De piano is dus dronken, niet hij. Bij studentenvereniging Cleopatra draaiden we dit altijd om de laatste gasten weg te krijgen.”
Portishead – Sour Times
Een keuze van Jobbe, deze klassieker van de legendarische triphop-act Portishead uit 1994. “Ik weet niet met wie in de band ik dit deel. Zelf ben ik fan sinds mijn veertiende. Ik was toen nog uitsluitend bezig met metal, maar op vakantie kwam ik mensen tegen die me dit lieten luisteren. Portishead is het enige wat het heeft overleefd al die tijd. Echte stonermuziek ook, maar dan wel om een beetje melancholisch in je eentje een jointje te roken.”
The Cure – The Hanging Gardens
Jobbe noemt Pornography, waarop deze song staat, de beste plaat ooit. Een van de depressievere platen van The Cure, die na Pornography juist een serie opgewekte platen maakte: The Top, The Head On The Door en Kiss Me, Kiss Me, Kiss Me. Jobbe: “Ik snapte nooit waarom ze dat blije deden. Het heeft echt met de stemming van Robert Smith in die verschillende periodes te maken.” David: “Als je die plaat op een regenachtige ochtend opzet komt hij zo hard binnen. De intensiteit, de rauwe emotie die er af druipt…”
Deathstars – Chertograd
Een keuze van toetseniste Mariët, die vooral de mix tussen metal en elektronische muziek waardeert. Oorspronkelijk komt ze uit de gothic metal scene, maar dit nummer was voor Mariët “een soort omslagpunt naar meer elektronische dingetjes in de muziek”, zo mailt ze. Ook in haar eigen spel maakte ze de omslag van piano en orgel naar synths. Ondanks de “slechte” zang denkt Jobbe dat alle leden van Model Depose wel wat met deze band kunnen. “Behalve Tim, die heeft toch meer met rock ’n roll.” David: “Als drummer kun je hier ook weinig mee, dat strakke industriële boem-tak.”
Nightwish – Ghost Love Score
De tweede keuze van Mariët: een band die ze al heel lang volgt, vooral in haar metalperiode. “Mooie bombastische muziek, en dat vind ik het beste uitkomen in dit nummer”, mailt ze over ‘Ghost Love Scene’. David benadrukt de link tussen klassieke muziek (Mariët is klassiek opgeleid) en gothic metal. Jobbe: “Ik hield enorm van After Forever en Within Temptation, maar Nightwish vind ik een kutband. Ik hou niet van haar stem, het is té opera.” David: “Dat vind ik juist gaaf. Ze kan veel emotie overbrengen.”
Het zit erop, maar Model Depose zal het onderling wel nooit eens worden. David: “Voor elk nummer hadden ook twee andere in de plaats gekund. Waarom zit er bijvoorbeeld geen Guns ’N Roses in?” Jobbe: “Omdat dat ook een kutband is. Ik had Atari Teenage Riot erin gewild, even iets opschuddends. En Roeland kwam ineens met Johnny Cash aanzetten.” Jobbe denkt wel dat de lijst een goede afspiegeling vormt. “Het klopt zo met hoe iedereen denkt over zijn spel. Grappig hoe je ontdekt dat je persoonlijkheden in muziek kan herkennen.” En de som der delen is 1 september terug te vinden op de nieuwe EP Nightwatch.