Aan de Steentilstraat in Groningen zit de kleine en vriendelijke platenspeciaalzaak Platenworm. Een winkel waar de inmiddels legendarische BBC-dj John Peel herhaaldelijk hoog van opgaf. “Ik weet momenteel van geen enkele andere platenzaak in de UK die zo goed is, met zo’n compleet assortiment aan vinyl”, zei hij in 2004 in gesprek met 3voor12|Groningen. “Het is daar zowaar de pot goud aan het eind van de regenboog.” Nanne Tepper schreef daarbij in het NRC Handelsblad: “In De Platenworm loopt de vinylfanaat en omnivore muziekjunk het risico dat hij binnen een uur zo een paar duizend euro uitgeeft. Alleen al de verzameling singeltjes is om gek van te worden.” En op lokaler niveau was er Evert Nijkamp van website Grunnen Rocks die Platenworm tot beste platenwinkel van Nederland uitriep. In het stuk dat Tepper schreef, zei Nijkamp nog: “Die zaak moet hoe dan ook in stand gehouden worden.” Vanaf 1 mei is Platenworm echter niet meer. Voor de één gaat een monument verloren, voor de ander is er sprake van een opluchting. Eigenaar Pieter Bos is de “financiële stress” zat. “Het was vijf jaar de eindjes aan elkaar knopen. Vooral het laatste jaar was heel erg slecht. Ik wist dat het geen vetpot zou zijn, maar dit was wel heel erg. Mensen hebben geen geld meer. Degenen die eerst twee cd’s kochten, kopen er nu één. Mensen zitten krap bij kas.” Maar Bos is de eerste die toegeeft dat hij niet onschuldig is aan het verdwijnen van de winkel. “Het heeft ook met mijzelf te maken. Ik wil te veel. Alles wat ik leuk vind, wil ik in de winkel hebben.” Het diverse aanbod vindt Bos de kracht van zijn winkel, maar is op hetzelfde moment ook de zwakte. De reden waarom de platenzaak in superlatieven beschreven wordt, nekt tegelijkertijd de commerciële perspectieven. De platentitels zijn te obscuur, te veelzijdig, te weinig geraffineerd ingekocht. “Ik kwam er ook achter dat ik niet geschikt ben voor het runnen van een winkel. Ik kan die stress niet naast me neerleggen.” Het betalen van de huur, de twee werknemers, de dure accountant en de belasting wordt lastig als je te veel slechte dagen hebt met een opbrengst van slechts tachtig euro. Het is weleens anders geweest. In november 1999 opende Platenworm zijn deuren. “Het ging direct beter dan verwacht en het ging steeds beter. 2003 was het topjaar met dagen van 700 tot 800 euro. 2004 was rampzalig.” Dat John Peel één keer in het jaar, wanneer hij in Groningen was voor festival Eurosonic, een tas vol platen kocht mag dan niet baten. De omnivore muziekjunk waarover Tepper het had, kwam tevens weinig langs. In het geval van Platenworm stond hij slechts achter de balie. Bos begon de winkel namelijk ooit om zijn muzikale honger te stillen. “Ik ga met mailorder verder. Daarmee kan ik mijn behoeftes bevredigen. In de zaak ontgaat je ook veel. Met mailorder ga je selectiever te werk en ga je intenser om met muziek. Ik ga de website aanpassen. Hij moet bestelvriendelijker worden, met foto’s, recensies en muziek erbij. Informatiever. Het moet nu een hobby worden, met ernaast een baan. Ik wil geen druk meer. Ik wil me met de mailorder richten op de cdr-labels, die hun eigen cd’s branden. Net zoals je in het begin van de lo-fi cassettes had, heb je nu gebrande cd’s. Daar zit heel veel moois tussen, heel obscuur. Ik zit wel in dat wereldje en je hebt zoiets verder niet in Nederland.” Zo blijft Bos de ware underground van de muziek trouw, maar met mate. Zelf een cdr-label oprichten wil hij eerst niet. En ook Hellworm, het label geliëerd aan Platenworm waarop in twee jaar tijd twee platen werden uitgebracht, geeft hij geen doorstart. Op 1 mei sluit hij de deur achter zich zonder sentimenteel te doen: “Ik ben wel blij, opgelucht. Ik ben er vanaf.”