"Het is altijd één grote stressboel", zegt Gerry Arling, wanneer ik hem vraag naar de voortgang van hun 'Groots Opgezette Multimedia Spektakel Show'. "Zingen, spelen, op jou letten (hij knikt naar broer Harry). Ik vind er geen zak aan, heb er helemaal geen plezier aan. Ik ben altijd blij als ik weer met een bandje kan spelen waar geen animatie bij is." "Nou zeg, dat begint goed!", reageert Harry. Gerry: "Het is zo'n..." "Tour de force", vult Harry aan, die vervolgt: "Als we bijvoorbeeld in De Kar spelen, is het 'hehe, lekker makkelijk, gewoon spelen'. "Ja, lekker makkelijk vind ik geen argument", zegt Gerry. "Neeeeee, ik bedoel lekker makkelijk in die zin... ik maak me er niet gemakkelijk vanaf. Nee, ik vind dit hartstikke leuk om te doen, maar gewoon spelen weet je wel. Dan laat je het op z'n beloop en daar gebeuren gewoon..." En die zin verzuipt in een conversatie tussen Gerry en Harry of laatstgenoemde echt geen koffie wil, of liever water heeft, maar cola mag ook. Welkom bij Gerry en Harry Arling, broers die opgroeiden in het Drentse Emmer Compascuum en al van jongs af aan filmpjes en muziek maakten. Eerst op acht millimeter, maar nu digitaal. Gerry is de oudste, speelt gitaar en bas en was de Arling van Arling & Cameron. Hij is ook degene die componeert. Broertje Harry is drummer, momenteel in Electric Barbarian. Gezamenlijk speelden ze onder meer in de groep van gitariste Corry van Binsbergen. "Ik heb nog nooit plezier gehad", vervolgt Gerry. "Ik wel", reageert Harry. Gerry: "Maar ook met Richard (Cameron, JdB)niet. Het is altijd stress, altijd. Of stress, het is nooit vrij. Ik bedoel, als je jazz speelt, dat is vrij." Maar waar haal je dan je kick uit? Is het bedenken het leukst? "Ja, dat vind ik het leukst", antwoordt Gerry. "In de studio muziekjes schrijven. Het geluid en het beeld perfect maken. Op het podium is het met dit soort dingen vrij complex. De lol is als mensen het mooi vinden, dat is te gek. Voor jezelf is het gewoon werken." Harry: "Op een gegeven moment, na een aantal keer spelen kom je wel in een vibe dat het gewoon rolt, dus dan hoef je helemaal niet op te letten. Het gaat dan gewoon hartstikke goed en dan zitten er ook best wel vrijheden in. Het eerste optreden zag er op zich best wel losjes uit, maar je hoofd zit dan nog zo vol met allerlei dingen." Is dat dan niet te repeteren? Of laat je het expres open? Gerry: "We laten het zoveel mogelijk open. Dat noemen we dan maar het jazzgevoel. Dat het ook anders kan tijdens een voorstelling. Maar vooral als iets nieuw is, zoals nu, moet je je toch vasthouden aan bepaalde dingen. Harry: "Je weet nu wel blindelings, in het geval van de stukken die we vaak hebben gespeeld, waar het beeld zit. Het speeltempo blijft wel dermate hetzelfde bij optredens dat je weet waar je zit. Gerry heeft dat niet zo, maar ik wel, dat ik dan meer naar het publiek toe wil spelen. Dat je niet in je eigen wereld zit te drummen." Gerry: "Bij Richard was er ook sprake van een vrij strak concept. Als je daar beelden van terugziet denk je van 'Wow, da's te gek!' Maar als je er staat zie je het beeld vaak niet en probeer je maar zo goed en kwaad als het kan strak in de maat te spelen. Dan is de lol ver te zoeken." Hoe werkt het repeteren? Gerry: "Als we gaan repeteren staat alles vrij vast. Ik bekijk vooraf hoe het in de tijd verloopt. Of het filmpje is al klaar of de muziek is al klaar. Nu hebben we bijvoorbeeld twee nieuwe filmpjes die later met muziek ingevuld worden. Of het is andersom, dat kan ook. Maar als we gaan repeteren moet alles duidelijk zijn. Het zijn toch van die muzikanten die zeggen van 'wat moet ik spelen?'. Je schrijft alles uit? Voor sommige mensen wel. Zoals bijvoorbeeld met Jan Klug. Dat is een blazer en die vinden het altijd lekker om nootjes te lezen. Floris (Vermeulen, bassist van de groep, JdB) is eigenlijk wel een popmuzikant. Hij heeft een popgeheugen zullen we maar zeggen. A-tje, B-tje. Dus hoeft niet alles uitgeschreven te worden. Hij speelt ook het liefst uit het hoofd. "En dan verzinnen we er zelf wel dingen bij", vult Harry aan. "Maar het liefst zou ik alles uitschrijven", besluit Gerry. "Bij pop onthoud je en bij jazz speel je gewoon", vervolgt hij, een antwoord gevend op de vraag wat voor hem nu het grote verschil is tussen pop en jazz. "Je hebt in jazz een minimaal onthoudproces. Je hebt eigenlijk alleen een thema, verder ben je vrij om te doen wat je wil. Maar zelfs met het thema kan je bijvoorbeeld het tempo loslaten op het moment dat je denkt dat je het anders moet gaan spelen. Bij popmuziek kan je je het bijvoorbeeld al nauwelijks permitteren een foutje te maken. Je zit vast aan het ding dat moet functioneren. Er is geen ruimte voor mislukking. Dan ben je gewoon geen strakke band of gewoon een sukkel. Bij jazz is dat juist het leuke. Je kan gewoon beslissen 'we doen het in een andere toonsoort'. Dat vind ik mooi. Ik hou echter wel meer van popmuziek om te horen, maar te doen vind ik jazz leuker." En bij jou? "Pff, mij maakt het niet zoveel uit", sputtert Harry. "Oh ja, jij bent die vier procent weet niet", zegt Gerry. "Ja, nee, ja." 'En je componeert ook niet hè?', voegt Gerry toe. "Nee, ik componeer ook niet en dat is heel wat anders. En ik lees ook niet echt geweldig, dus ik moet het van het luisteren hebben voordat ik dingen oppik. Ik heb nu wel heel vaak naar Pet Sounds geluisterd en in m'n hoofd geanalyseerd. Die plaat is heel gestructureerd en dat vind ik echt te gek. Maar dan hoor ik later weer Mingus en dan denk ik weer 'dit is ook echt te gek'. Maar dat is een ander soort structuur, want die zit daar ook echt in. Ook echt een soort hiërarchie. Het mooie aan goede popmuziek is dat het dat strakke element heeft, zonder dat hoeft te vervelen. Als een melodie mooi is kan ik rustig boem-tak-boem-boem-tak spelen. Ik hoef dan niet als een gek tekeer te gaan of zo. Het is beide heel verschillend, maar in beide zit wel een structuur. Bij Electric Barbarian wordt de structuur bijvoorbeeld ter plekke bedacht door iemand die op een bepaald moment de voorhand neemt. Het is een luisterproces. Ik vindt het mooi als mensen naar elkaar luisteren. Als men speelt en men luistert naar elkaar dan gebeuren er mooie dingen." Gerry: "Popmuziek is eigenlijk klassieke muziek. Mensen reproduceren wat een componist zo bedoeld heeft. Jazz is een levend ding en vrij democratisch. Popmuziek is vrij dictatoriaal." Harry: "Maar is als een voorkeur voor een bepaalde soort jazz heb is het wel Mingus. Dat is piraterij. Het heeft zoveel verschillende karakters. En het heeft heel veel strijd, maar wel op één lijn. Dat vind ik te gek." Wat is de essentie van de voorstelling? Gerry: "Voor mij is het, samen met Harry, het ondernemen van een biografische zoektocht. Naar onze jeugd, naar wat we mooi vinden. We hebben wel altijd veel samengespeeld, maar samenwerken is iets anders. Vroeger met muziek maken componeerde ik en speelde hij het gewoon. Nu is het echt een samen creëren, wat ook heel leerzaam is. We lijken wel op elkaar, maar eigenlijk ook helemaal niet. Je hebt wel dezelfde inspiratiebronnen, want je hebt dezelfde tv gekeken en dezelfde muziek geluisterd, maar het heeft op de een of andere manier wel een andere uitwerking op ons gehad. We zoeken nu naar een soort gemeenschappelijke kracht. Dat is het voor mij." En wat is voor jou de essentie? Ik heb nu één kant van het verhaal. "Die heb ik dus niet gehoord. Anders had ik kunnen zeggen, ja nee, precies", antwoordt Harry, die tijdens het relaas van z'n broer aan de telefoon hing. "Ik verklap niets hoor", lacht Gerry. "Euh, euh, nou ik weet niet of, euh.. Wat ik wel weet is dat het voor veel mensen, net als onze zelfgemaakte muziek, niet herkenbaar is. Maar ik denk dan: wat wij maken is toch niet zo abnormaal? Maar blijkbaar is het dan toch dat ze het op een lullige manier niet trekken, of op een melige of klungelige manier. Mensen vinden het raar, heel raar. Ik dacht dat het met deze show wel anders zou zijn. Men vindt het wel te gek, maar ook heel erg raar. Eigenlijk is het wel duidelijk geworden dat dat altijd zo blijft. Je zit op een eilandje, of je nou op het Fret A Live festival of op Crossing Border speelt. Je hebt totaal geen binding met die andere dingen die daar staan. Dat werkt ook door in kleedkamers." "Oh ja?", reageert Gerry. "Heb jij dat niet?", vraagt Harry. "Neuh", antwoordt Gerry. "Dan zit daar zo'n Peter Pan Speedrock weet je wel? WEUHHHHHH!!! En ze kennen elkaar allemaal en die Extince zit daar als een zuurpruim in de kleedkamer, want wij moesten eruit, maar hadden nog geen zin. Ik herkende 'm helemaal niet, zo zuur keek 'ie." "Ik wist helemaal niet dat hij dat was", zegt Gerry. "Ja, dat was hij dus." "En je wilt zo graag mainstream zijn", vervolgt Gerry, doelend op Harry. "Ja, ik wil meedoen! Met deze show wou ik niet op een eiland zitten. Ik wil one of the guys zijn. Maar blijkbaar gaat dat niet." 'Gerry's en Harry's Groots Opgezette Multimedia Spektakel Show' Woensdag 22 december Images, Poelestraat 30, Groningen aanvang: 22.15 entree: onbekend