Om twee uur ‘s middags is het tweede optreden op zaterdag bij Winterwelvaart, en wel van de Groningse Plan Kruutntoone. Het oogt in eerste instantie nog niet zo druk op het A-kwartier, wat wellicht door de ietwat harde wind komt. Diezelfde wind zorgt ervoor dat schip Nicolaas Mulerius heen en weer beweegt, maar daar is de wind niet alleen de oorzaak van. De drie Groningse mannen maken experimentele muziek, inclusief poëtische teksten. De ritmesecties zijn nagenoeg nooit hetzelfde: elk liedje klinkt alsof de muzikanten niet helemaal goed op elkaar ingespeeld zijn. Alle drie de mannen gaan compleet op in de muziek, ieder op zijn eigen manier. De instrumenten die bespeeld worden, maken het nog meer tot een bijzonder optreden. Naast de aanwezigheid van een speciaal uitziende contrabas wordt ook een oude naaimachine gebruikt als toevoeging voor een wat piepend geluid. De muziek ligt niet voor iedereen gemakkelijk in het gehoor, maar de bezoekers die er zijn genieten duidelijk. (MS)
WinterWelVaart dag 2: dromerig en experimenteel
Veel variatie op het A-kwartier: van singer-songwriters tot hypnotiserende acts
Op dag twee van WinterWelVaart valt, muzikaal gezien, ontzettend veel te beleven. Van singer-songwriter R.T. Woods tot aan experimentele bands als North To The Night en Kinetophone. Ook op straat gebeurt er veel: overal kom je verschillende koren tegen. Door deze gezelligheid, de kerstmuziek en de kraampjes krijgt men een warm gevoel, precies wat bij de decembermaand hoort.
Plan Kruutntoone
Dotlights
Het einde van de middag nadert en Dotlights staat klaar om zijn muziek ter gehore te brengen. Dothlights bestaat alleen uit Casper Rossing, afkomstig uit Hengelo. Door middel van samples, minimalistische beats en gitaarriffs maakt deze laptop-producer experimentele muziek. Hij is een goede gitarist, maar de liedjes lijken nog wel erg veel op elkaar. Zijn nieuwste nummer, dat hij als één na laatste speelt, springt er wel uit. Er is helaas niet veel publiek dat hem aanschouwt, maar de bezoekers die er zijn hebben alle aandacht voor Rossing. Dit kan ook komen doordat het bijna allemaal bekenden van de muzikant zelf zijn. Het is jammer dat hij laat merken dat één nummer niet goed ging, het zou de luisteraar niet zijn opgevallen. Tijdens het optreden ziet hij er ietwat onervaren uit, maar de muzikaliteit is duidelijk hoorbaar. (MS)
John Hekert
De singer-songwriter John Hekert en het WinterWelvaart Festival is een prachtige combinatie. Door zijn melancholische nummers creëert hij een hele intieme setting. De locatie van een boot draagt natuurlijk perfect bij aan deze sfeer. Met ogen dicht of met blikken op oneindig droomt het publiek langzaam weg bij zijn composities. Je zou zo kunnen geloven dat je op bezoek bent bij een eenzame zeeman die al jaren op deze boot woont en je meeneemt in zijn verhalen.
De combinatie van John’s diepe stem, de treurige melodieën, de warme gezellige boot en de oude stad in het donker zorgen voor een onvergetelijke muzikale ervaring. (LH)
Ten Years Today
Ten Years Today rockt deze zaterdag hard op het WinterWelvaart Festival. Nog niet oud genoeg om te drinken maar zeker rauw genoeg om zich rock’n roll te noemen. De drie jonge mannen van Ten Years Today geven een energieke no-nonsense show en schudden de hele boot goed wakker met hun rauwe nummers. Vanaf het eerste tot het laatste nummer zit het publiek met een brede grijns te genieten van deze sound die veel van jaren zestig rock weg heeft. De enthousiaste zanger ragt net zo hard de teksten door de microfoon als de klanken uit zijn gitaar. Bij het spelen van een, naar eigen zeggen, “pittig” nieuw nummer, zie je de enigszins zenuwachtige bassist helemaal opleven. En ook de vrolijke drummer die zijn strakke partijen met een glimlach speelt, geeft een uiterst indrukwekkende solo. Ten Years Today in het kort: Geen gelul, gewoon rocken. (LH)
Hilbrandt
Qua plek en sfeer – in het Scheepsvaartmuseum op een gure, natte avond – kan het niet beter voor de negenkoppige formatie Hilbrandt. Ze spelen namelijk moderne zeemansliederen, compleet met allemaal haast mythische verhalen over mistige kades, dronken zeemannen en lang verloren liefdes die onlosmakelijk zijn verbonden met het genre. Hilbrandt doet het zeemanslied absoluut eer aan, vooral ook door de korte verhalen die tussen de nummers door worden verteld – ware het niet dat een deel van het publiek daar doodleuk doorheen praat. Mede daardoor lijkt Hilbrandt af en toe een beetje onzeker, wat ook in de rest van het optreden terug komt (de samenzang en het gitaarspel gaan soms enigszins de mist in). Ondanks die imperfecties, of misschien ook wel dankzij, boeit het optreden van Hilbrandt zeer en is het jammer dat ze geen toegift doen. (JH)
North To The Night
Het is inmiddels donker en schip Jeppe de Schier stroomt aardig vol voor de experimentele postrockband North Of The Night. Op moment van spelen staat het tot de nok toe vol, niemand past meer in het schip. Meteen wordt duidelijk, ook naar eigen zeggen van de gitarist, dat het voornamelijk politieke nummers betreft. Er wordt niet in gezongen, maar af en toe hoor je een gesampelde stem. De nummers van de Groningse band zijn lang uitgerekt, maar ontzettend fijn opgebouwd. Bij enkele nummers pakt de band volledig uit met wilde drumpartijen en scheurende gitaren en plots weer terug naar het oude, wat rustigere ritmiek. De muziek klinkt spannend en houdt de aandacht van het publiek vast. Aan het einde van het optreden staat het schip nog steeds stampvol. En terecht. (MS)
Kinetophone
Filmmuziek live is altijd lastig. Je hebt immers geen film en over het algemeen is de muziek geschreven ter ondersteuning van een film. Toch lukt het Kinetophone, een driekoppig bandje dat meestal muziek bij films maakt, om de aandacht van het publiek te grijpen. Gewapend met 2 gitaren, cello, bas en een mini-Mediamarkt aan elektronica creëren ze liedjes waarvan je je kan voorstellen dat het werkt bij film – maar dat live ook gewoon heel tof blijkt. Terwijl er water door de kleine ramen in het plafond in ieders glühwein lekt gaat Kinetophone van Sonic Youth-achtige gitaarpartijen naar stille, door cello gedragen intermezzo's. Deze dynamiek is wat het allemaal interessant maakt. Dit betekent daarentegen ook dat als diezelfde dynamiek wegvalt (wat soms gebeurt als een melodielijn iets te lang doorzeurt) het allemaal iets minder overtuigt. (JH)
R.T. Woods
Het is bijna vals spelen om te beginnen over de locaties op WinterWelVaart, maar het moet gezegd dat het binnen in de Willem Jacob een perfecte locatie is voor de gevoelige singer-songwriter pop van R.T. Woods. De hele boot zit vol, maar je moet een beetje naar achteren lopen om Rimmer Woudstra te kunnen horen zingen. Hij zingt namelijk zonder microfoon en ook hier zitten mensen die dit podium hebben uitgekozen om uitgebreid de week met elkaar door te nemen. Gelukkig zit het grootste deel van de mensen wel vol aandacht te luisteren naar de soulvolle Fries, die in zijn liedjes de grotere thema's – liefde, leed en de lastige taak van het opgroeien – niet schuwt. “Soms denk ik wat te vaak aan de toekomst” zegt hij zachtjes tussen twee nummers door, maar daar lijkt Rimmer vanavond niet zo veel last van te hebben. Hij is met zijn volle aandacht bij het optreden en heeft daar zo veel plezier in dat hij op het laatste moment nog besluit een nummer extra te spelen - en dat hadden er eigenlijk nog wel een paar meer mogen zijn. (JH)