Het blijft raar. Een concert promoten als dansbaar en vervolgens alleen maar zitplaatsen aanbieden. Gelukkig was er voor de zitplaatsen in de kleine zaal een minimale dansvloer open gelaten. Bovenal kon Konono No. 1 een zeer middelmatige opkomst voor zich zien, waardoor het vloertje net groot genoeg was. Na enkele minuten spelen waagden zich dan ook de eerste bezoekers de dansvloer op. Niet veel later is het er gezellig druk.
Want dansbaar zijn de ritmes van Konono No. 1 zeker. De band bestaat uit één persoon op djembé, één op drums en een vrouwelijke zangeres op koebellen. De drums spelen de gehele avond een dampend ritme. Op duimpiano’s wordt er gedurende het optreden uitbundig overheen geïmproviseerd. De kleine en bijzondere instrumenten klinken als een zoemende mug door de zaal. Daarbij lijkt het alsof er geen enkel plan achter de verschillende nummers zit.
Dit klinkt aan het begin van de avond dan ook als een op hol geslagen transistorradio. De instrumenten lijken langs elkaar heen te spelen en de zelfgebouwde versterkers maken de bak geluid nog meer ondefinieerbaar. Naarmate de minuten vorderen ontrolt zich echter een pompende beat. Er zijn dan ook al 20 minuten gepasseerd wanneer het eerste nummer gespeeld is. Voor de opvolger heeft het gezelschap een half uur nodig.
Inmiddels is het dansvloertje al redelijk gevuld en laat iedereen zich meevoeren met de hypnotiserende beats. De combinatie met het vraag en antwoordspel van de verscheidene muzikanten maakt het geheel alleen maar hypnotiserender. Dit gecombineerd met de lange uitbouw van nummer zorgt ervoor dat je helemaal in de melodieën meegezogen wordt. Het kost inmiddels ook weinig moeite om jezelf voor te stellen dat deze ritmes gebruikt worden bij uren durende, traditionele rituelen.
Het gehele optreden wordt er vast gehouden aan één ritme. Dat doet sommige aanwezigen ook besluiten om de toegift over te slaan en de tweede helft van FC Barcelona tegen Paris Saint-Germain te kijken. Wie zich echter mee laat voeren naar de donkere ritmes van Congo kan nog rekenen op een enthousiaste toegift voor een bijna lege zaal. Dat het met zo weinig opkomst niet helemaal lukt om een fantastische sfeer te creëren valt de muzikanten gemakkelijk te vergeven. Het underground geluid van Konono No. 1 had zich waarschijnlijk ook beter thuis gevoeld in de Vera.