Een avond feest met Folk Road Show in Simplon Een avond feest met Folk Road Show in Simplon

Als opwarmer speelt eerst Jasper Schalks. De tot in de puntjes verzorgde Amsterdammer speelt ingetogen liedjes in de stijl van Jackson C. Frank. Met zijn diepe warme stem krijgt hij het weinige publiek in Simplon muisstil. Wanneer hij de aanwezigen bij gospelnummer Take Your Burden To The Lord vraagt mee te zingen lijkt dat in eerste instantie wat te veel gevraagd, maar Schalks krijgt uiteindelijk iedereen mee.

Bij afsluiter 1952 Vincent Black Lightning van Richard Thompson blijkt wel dat de covers die hij speelt van betere kwaliteit zijn dan zijn eigen werk. Het nummer, met een uitdagende gitaarpartij, speelt hij vol overgave. Al sluipen er wel slordigheidsfoutjes in zijn zang en gitaarspel als hij zich te veel laat gaan.

De zaal is inmiddels redelijk gevuld als Folk Road Show de instrumenten omhangt. De term internationaal gezelschap mag u letterlijk nemen: de band bestaat uit 5 muzikanten, waarvan twee uit Canada, twee uit Nederland en een Nieuw-Zeelandse Australiër. Het vijftal heeft de afgelopen jaren intensief door Europa en Canada getourd en is een stuk minder timide dan Schalks, zo blijkt al gauw.

Dat de band vele kilometers gemaakt heeft moge duidelijk zijn. De heren staan zelfverzekerd op het podium en er wordt onderling veel gegrapt en gepraat. De vier frontmannen wisselen bij elk liedje van leadzang en instrumenten waardoor ieder nummer een iets andere sfeer krijgt. Van ontroerend tot meer uptempo - er is genoeg afwisseling. Ook de toevoeging van een trombone geeft het gezelschap iets unieks.

Toch blijft de muzikale inhoud wat achter. Om als band zo veel te kunnen touren als Folk Road Show doet moet je een geluid hebben dat veel mensen kunnen waarderen, met het risico dat de nummers wat generiek blijven. Daarbij lijkt de show vanavond bij vlagen belangrijker dan de inhoud. Over de aankleding en uitvoering lijkt goed nagedacht, maar de muziek beklijft te weinig.

Naarmate de avond vordert wordt dit gevoel steeds sterker. De band stapt voor het laatste nummer wat het publiek in om liggend en schreeuwend op de grond tot een finale te komen. Als er als toegift R. Kelly’s Ignition wordt ingezet en zanger Dominique Fricot zijn overhemd zwoel opentrekt, krijgt het entertainmentgehalte wel erg de overhand. Een gevoel van spontaniteit ontbreekt.

Het publiek daarentegen vindt het prachtig. “Wat een ontzettend goeie band”, verzucht een jongen na het optreden in de rokersruimte. Daar heeft hij ook gelijk in. Folk Road Show heeft een concept uitgewerkt waarmee he overal op de wereld een feestje kan bouwen, van bruiloft tot festival. Toch blijft het gevoel hangen dat de band de potentie heeft om muzikaal interessanter te zijn, maar ze dat er niet helemaal uithalen. Folk Road Show is vooral iemand uit de kroeg waar je een leuke avond mee hebt, maar voor vaste verkering is het nog iets te vroeg.