Jambinai maakt namelijk post-rock in het zelfde straatje als de grote acts in het genre: Mogwai, Godspeed You! Black Emperor en Explosions in the Sky. Grotendeels instrumentale composities over een repetitieve melodielijn, steevast ontaardend in een noise-eruptie vol tempo- en ritmewisselingen. Selling point is het gebruik van traditionele Koreaanse instrumenten: van links naar rechts zien we een haegeum, piri en geomungo op het podium.
Watte?
Die geomungo is de blikvanger. Eunyong Sim bespeelt het ruim anderhalve meter lange, citer-achtige instrument met korte bamboestokjes niet groter dan een potlood, terwijl ze met haar handen de noten als bij een theremin wegbuigt. Het zorgt voor gonzende geluidsgolven die nog bovenop de basis van de bassist, met zijn 'gewone' basgitaar achterop het podium verstopt, worden gelegd. Daar weer overheen komt, anders dan bij genoemde post-rockbands, geen traditionele gitaarmelodie, maar het treurende geschel van de tweesnarige haegum, een met strijkstok bespeeld gebogen instrument uit de vioolfamilie.
En die piri?
Ja, die tovert gitarist - want er is wel degelijk ook een gitarist - Ilwo Lee hier en daar tevoorschijn: op het gezicht een bamboehouten fluit, in het gehoor vreemd genoeg meer een doedelzak.