Mensen die wel eens op een festival of groot concert zijn geweest in het Goffertpark, weten zo ongeveer hoe de buitenste hekken staan die het terrein begrenzen. Dit jaar heeft de organisatie echter wijselijk besloten om het terrein aanzienlijk te verkleinen. Er worden immers ca. 10.000 bezoekers minder verwacht dan vorig jaar (hetgeen nog steeds in schril contrast staat tot de meer dan 40.000 bezoekers in 2013). Vlak na de ingang, bij de muntenverkoop, staat Jeffrey (29) uit Beuningen: “Ik las vorige week in de krant dat er zoveel minder kaarten verkocht waren en dat het festival kleiner zou zijn van opzet. Juist daarom heb ik een kaartje gekocht. Voor die € 49,00 én met dat mooie weer van vandaag, wordt het zeker een geweldige dag! En waar ik voor kom? Voor Lamb Of God. En natuurlijk voor Slipknot.”
FortaRock 2015
Slipknot laat ze allemaal zien hoe het moet
Vorig jaar had FortaRock grote namen als Iron Maiden, Slayer en Anthrax. Dit jaar was de spoeling een stuk dunner. Zodanig dun zelfs dat de organisatie in februari van dit jaar besloot om de prijzen van de tickets aanzienlijk te verlagen. Nu was Slipknot de aanvoerder van de lijst en daaronder kwamen niet echt meer hele grote namen. Maar ondanks de gematigde line-up en het feit dat er 10.000 bezoekers minder waren dan vorig jaar, was het een alleszins tof feestje, afgelopen zaterdag in het Goffertpark in Nijmegen. 3voor12 Gelderland smeerde zich flink in met zonnebrandcrème en ging kijken.
“Juist omdat het zo klein is, kom ik dit jaar.”
De ervaring leert dat zeer strikt de hand wordt gehouden aan de begin- en eindtijden van de geplande acts. Dit jaar is het niet anders. Om klokslag 12.00 uur trapt op de 2nd Stage het Noorse Leprous af. Deze progressieve metalband komt vandaag vooral het nieuwe album The Congregation pluggen.
Tegelijkertijd is aan de overkant van het terrein, op de 3rd Stage, één van de twee Nederlandse acts begonnen: Carach Angren (vernoemd naar een bergpas in Mordor, het door Tolkien verzonnen land). Wat meteen opvalt is dat het een beschilderd trio is zonder bassist. De symfonische black metal van de heren weet, ondanks het vroege tijdstip, toch al aardig wat bezoeker te boeien. Wat valt verder op? De mannen stoppen te vroeg! “Doodzonde,” zegt Jacob van Alder (24) uit Geleen. “Deze jongens komen uit Limburg en ze zouden veel langer moeten spelen dan ze nu gedaan hebben.”
Op de Mainstage is Enforcer de eerste act. Hoewel de zon heerlijk schijnt en het bij tijd en wijle in het Goffertpark best warm is, waait het ook behoorlijk. Zodanig zelfs, dat het geluid vanaf de mainstage er hinder van ondervindt. Bij vlagen is van het hoge stemmetje van de zanger niet zo veel te horen. Dat is trouwens niet zo heel erg…
Tijdens de tweede acts op de 2nd en 3rd stage, begint zich iets af te tekenen: bij de 3rd stage, waar het Engelse Sylosis speelt, bestaat het publiek voornamelijk uit ietwat oudere bezoekers van het festival. Dit echter in tegenstelling tot de 2nd stage. Daar staan merendeels jongere mensen zich te vermaken bij Converge. Zanger Jacob Bannon staat zich ogenschijnlijk vreselijk kwaad te maken over iets, wat blijkbaar aantrekkelijk werkt op de jongere Fortarock-bezoeker. Bannon’s woede heeft er op een goed moment zelfs toe geleid dat allerlei snoeren verward raken. Een geluidsman waant zich vervolgens korte tijd bandlid, omdat hij zo lang op het podium door moet brengen om de snoeren weer in orde te brengen. Jacob eet zijn microfoon bijna op. Dit komt de verstaanbaarheid van de normaliter zo duidelijke death metal niet ten goede.
Nog voordat Sylosis en Converge klaar zijn met hun act, is op de mainstage het geweld van Godsmack al losgebarsten. Een deel van het publiek is speciaal voor hen naar Nijmegen afgereisd: “Dit is zo vet,” zegt Dave Goedhart (28) uit Emmen. “Ik volg die jongens al een paar jaar en heb ze inmiddels verschillende keren gezien.” Uit volle borst schreeuwt hij het nummer ‘Cryin’ Like A Bitch’ mee. Tijdens ‘Something Different’ krijgt het publiek de instructie mee om zodanig hard te springen dat ze het in “Moscow, fuckin’ Russia,” kunnen horen. Teleurstellend dat het nummer zich daar echter in het geheel niet voor leent. Wel leuk is dat de heren ook nog een soort medley spelen van bekende stukjes uit nóg bekendere liedjes van anderen, zoals ‘Back In Black’ van AC/DC, ‘Walk This Way’ van Aerosmith en ‘Creeping Death’ van Metallica. Deze grap maakt veel goed.
De derde act op de 2nd stage heeft in de media al redelijk wat losgemaakt. Een arts uit het Radboud is namelijk van mening dat je het niet kunt maken om, vlak voor een ziekenhuis, een poster op te hangen waarop de naam Dying Fetus prijkt. Wilbert (43) uit het Achterhoekse Doetinchem is er duidelijk over: “Die man moet niet mauwen!” Maar misschien was het de moeite waard geweest om te bedenken deze act te schrappen. Hoewel de drie heren hun instrumenten aardig goed beheersen, brengt zanger John Gallagher (zou het de derde broer zijn?) een geluid voort alsof je een vinylplaat op een veel te laag toerental afspeelt terwijl de speakers in een grote regenton staan. Maar goed dat John en zijn bassist elkaar, qua zang, af en toe aflossen, zoals bij ‘Eviscerated Offspring’, want in je eentje hou je dat natuurlijk niet vol. De boze jeugd is er trouwens wel erg blij mee.
Tegelijkertijd is op de 3rd stage een blik oudere rockers opengetrokken. Flotsam and Jetsam betreedt het podium, voorafgegaan door een mooi, klassiek en harmonieus intro. De 50-jarige zanger, Eric Knutson, probeert geroutineerd met zijn microfoon te jongleren, hetgeen schromelijk mis gaat. Wat echter wel met gemak lukt, is bewerkstelligen dat een paar duizend, voornamelijk oudere, headbangers meezingen met het openingsnummer ‘No Place For Disgrace’.
Tegen 15.45 uur loopt het terrein voor de mainstage weer vol. Papa Roach maakt zijn opwachting en tegelijkertijd doet zich een unicum voor: de moshpit is al een feit nog voordat zanger Jacobi Shaddix ook maar één noot heeft gezongen. Het is blijkbaar voldoende dat hij alleen maar roept dat iedereen moet springen. Shaddix is zich er terdege van bewust dat een groot deel van hun liefhebbers ‘old school fans’ zijn. Hij vraagt namelijk verschillende keren of speciaal die fans zich willen laten horen en of zij een zgn. ‘circle pit’ willen vormen. Het geheel gaat volledig uit zijn plaat bij het ongetwijfeld meest bekende nummer dat men vandaag in het Goffertpark hoort: ‘Last Resort’.
Rond etenstijd worden zowel de 2nd stage als de 3rd stage bevolkt door heren die niet meer tot de jongste behoren. Aan de ene kant van het terrein doet Red Fang zijn ding. Zanger Bryan Giles kwijt zich van zijn maatschappelijke taak: hij waarschuwt zijn publiek om genoeg te drinken. Rob en Judy Kastelijns (39 en 35) uit Boxtel liggen vredig naast elkaar in de zon te genieten van de kunsten van deze heren. “We komen eigenlijk niet speciaal voor een band, maar toen afgelopen week bleek dat het vandaag wel erg mooi weer zou worden, hebben we besloten om er een ‘day in the park’ van te maken,” aldus Rob. Judy vult aan: “Je moet alleen met deze wind wel goed smeren. Voor je het weet verbrand je.” Ze voegt de daad bij het woord.
Op de 2nd stage hebben de vijf mannen van Exodus plaatsgenomen. Onder hen 2 begenadigde gitaristen die absoluut de metalshow stelen. Ze leiden gelukkig ook de aandacht een beetje af van de zanger, wiens piepstemmetje niet helemaal op zijn plaats lijkt. Als hij vraagt of het publiek zich ervan bewust is dat iemand uit de band ontbreekt, zet de rest van hen ‘Raining Blood’ in van Slayer. Wat blijkt: Gary Holt, gitaris van Exodus, valt sinds 2011 ‘tijdelijk’ in bij Slayer nadat bij hen de legendarische Jeff Hanneman is weggevallen. Gary wordt echter niet gemist, getuige de sublieme wijze waarop ‘Children Of A Worthless God’ wordt neergezet.
Op het hoofdpodium treedt één van de publiekstrekkers van vandaag aan: Lamb of God. Het blijkt al snel dat de wind wederom van invloed is. Telkens als er een harde windvlaag komt, lijkt het alsof het geluid min of meer ‘weg waait’. Dichterbij het podium is het stukken beter, wat mede te danken is aan de 32 flinke speakers die het decor vormen van het Amerikaanse thrash metalgeweld. Dat een aanzienlijk deel van het publiek komt voor de kunsten van Lamb of God blijkt niet alleen uit de hoeveelheid aanstootgevende t-shirts, maar ook door de bijval tijdens nummers als ‘Redneck’ en ‘Walk With Me In Hell’.
Tijd om een frietje te halen en die te verorberen op de boze tonen van Hatebreed als spijsverteringbevorderende muziek. Dichterbij het podium wordt daar nog een portie lichaamsbeweging aan toegevoegd wanneer een paar duizend fans flink staan te hossen op ‘As Diehard As They Come’. Of misschien klopt de aankondiging in het festivalboekje wel gewoon: ‘De Goffert zal een oorlogszone worden wanneer nummers als ‘Defeatist’ en ‘Become The Fuse’ op het veld worden gegooid.’
Terwijl aan de ene kant van het terrein de mannen van Hatebreed nog foto’s aan het maken zijn van hun publiek en aan de andere kant de mannen van Clutch nog maar eens met hun heupen zwaaien, barst op het hoofdpodium al het klassieke intro los van Epica. Het is de opmaat van wederom iets unieks op dit FortaRock festival. In het totaal staan er dit jaar namelijk 80 mannen op de verschillende podia, en maar liefst één vrouw. Die vrouw is Simone Simons en ze is ook nog eens Nederlands. Net als de overige vijf leden van Epica, trouwens. En in haar eentje maakt ze meer los dan menig mannelijk collega van haar. Want, laten we eerlijk zijn: het is stukken prettiger om een mooie vrouw met lang rood haar te zien headbangen dan een van haar mannelijke collega’s.
Epica maakt prachtige melodieuze death metal. De Nederlandse band staat volledig terecht op het hoofdpodium, hetgeen ze onder andere bewijzen met een nummer als ‘Unleashed’. Opzienbarend is dat ze waarschijnlijk ook de enige band zijn die tot op zekere hoogte beschikken over een choreografie, getuige het feit dat ze regelmatig gelijktijdig dezelfde bewegingen maken.
De pyrotechnische hoogstandjes die werden getoond tijdens het optreden van Epica zijn overgeslagen naar de andere twee podia. Op de 2nd stage maakt Parkway Drive er namelijk dankbaar gebruik van. Zij weten één van de grootste moshpits van de dag te veroorzaken, ondanks het feit dat een deel van de bezoekers van FortaRock al voor het hoofdpodium staat te wachten op de headliner van vandaag. Tijdens metalcorenummers uit-het-boekje, zoals ‘Sleepwalker’ en ‘Dead Man’s Chest’ worden de lijven flink tegen elkaar aan gegooid.
Ook op de 3rd stage zijn de steekvlammen niet van de lucht. Na bijna 20 jaar is Venom weer ’s terug in Nederland. De pioniers van de black metal, die als band al in 1979 het levenslicht zagen, doen menig bezoeker van FortaRock een groot plezier. Hans (die zijn achternaam of leeftijd niet bekend wil maken), vergezeld van zijn vrouw Brenda, beide uit Heumen, geeft toe dat Venom toch wel écht zijn jeugdzonde is. Hij heeft speciaal voor deze band de wereldreis naar het Goffert ondernomen. Het trio speelt nieuw werk van hun nieuwe album From The Very Depths, maar ook klassiekers, zoals ‘Hammerhead’ en ‘Black Metal’.
Dan is het moment aangebroken waarop de meeste bezoekers hebben gewacht. Om klokslag 21.30 uur klinken de eerste tonen van de ‘masked 9’, headliner Slipknot. In iets minder dan anderhalf uur wordt door hen een geweldige show neergezet, waarbij vrijwel alle klassiekers de revue passeren: ‘The Devil In I’, ‘AOV’, ‘Spit It Out’ enz. Tussen de nummers door wordt het aan elkaar gepraat door zanger Corey Tayler. Opvallend is dat hij verschillende keren zegt sprakeloos te zijn over het publiek: “Jullie behoren tot het beste publiek dat wij ooit hebben gehad. Wij zullen jullie nooit vergeten!”
FortaRock 2015 is afgelopen. Op naar volgend jaar!