6 oktober 2012, bijna anderhalf jaar geleden inmiddels. In een afgeragd pand, diep in Nijmegen West, ben ik aanwezig bij opnames voor het nieuwe album van Taxidermist. Eigenlijk zou de kleine studio aldaar worden gebruikt. In plaats daarvan wordt toch gekozen voor een gigantische fabrieksruimte. Naast een overdaad aan waterschade en stof biedt de locatie ook een fenomenale galm. Als volleerd dirigenten gebaren producers en opnametechnici Xavier Teerling en Nick van den Eertwegh in de rondte. De kwantiteit aan ideeën die ze hebben, lijken soms inspirerend, maar soms ook tergend voor de muzikanten. Delen van het repertoire worden immers omgegooid, dat gaat gepaard met enige frustraties. Desondanks is de sfeer bij vlagen magisch. In een week tijd moeten voldoende liedjes op band staan om een korte cd uit te brengen. Er rijst verbazing als januari 2013 gitarist Jan van Tiel aangeeft dat de plannen zijn gewijzigd. De nummers zullen afzonderlijk van elkaar online worden uitgebracht. Althans, zo lijkt het. In maart 2014 spreek ik de band weer. Met twaalf nummers gedrukt op vinyl is het eindproduct een feit, dat 4 april aanstaande wordt gepresenteerd. Met gepaste trots praat het viertal over haar nieuwe wapenfeit.
 

Wouter: “Laatst zei iemand: jullie spelen hard en zielig. Dat vonden we allemaal wel een mooie beschrijving van onze muziek. Men kan zich er perfect in verliezen.”

Stijn spreekt het alsnog tegen: “Als je oppervlakkig luistert klopt dat. Voor mensen die gitaren met distortion hard vinden, is het inderdaad hard. Het zielige komt tot uiting in de stukken rustige muziek over pijn. De rode draad in de teksten is eigenlijk vooral hard, niet pathethisch. Het past bij David Lynch. Of bij Bowling For Columbine en Elephant, films over jongens die het recht in eigen handen nemen en uiteindelijk kiezen voor de meest rampzalige optie. Mijn leven is meer niveau burgertrut, maar de lyrics komen alsnog uit een donkere uithoek van mijn fantasie. Ik droom dergelijke dingen en dan zijn het eigenlijk geen nachtmerries. Op mijn vijftiende, toen ik zwolg in Nirvana vroeg mijn vader: ‘Is het leven dan zo kut?’ Whatever. Dat is de invalshoek en interpretatie van anderen, niet die van mij. Ik hoor er nog steeds optimisme in.” 
 

Wouter: “De laatste opnames, die we helemaal zelfstandig hebben gedaan en het beste onze essentie vangen, hebben daar plaatsgevonden. Ik weet niet wat het is, maar die zaal klinkt prachtig.”

Teun, drummer: “Het heeft voordelen dat Wouter daar als producent werkt. We gooiden de kroeg open, konden een weekend doorwerken en hadden met niemand gezeik.”

Wouter: “Het is heel jammer dat die zaal verdwijnt. We willen graag de presentatie vormgeven zoals de opnames en met ons concert een laatste eerbetoon leveren aan die plek.”
 

Wouter: “Als je er een andere rockband bij zet, is het vooral veel van hetzelfde. Je wordt bovendien met elkaar vergeleken. Dat draait  vaak voor een van de bands uit op een teleurstelling. Uiteindelijk moet het een goed feest zijn. En ik weet niet of je ooit eerder de teksten van Gerjon Gijsbers hebt gelezen, maar die zijn ook hard en zielig.”

Teun: “Aan het einde brengt Minotaur Electronics remixen van onze plaat en draaien Freek Fabricius en Reza Athar dansbare muziek. Dan zijn alle ooms en tantes naar huis, kunnen de stoelen en banken aan de kant en wordt er gedanst tot het einde van de nacht.”