De aftrap van deze editie begint een uur vroeger dan vorige edities. En al snel blijkt dat dit geen overbodige luxe is. Er spelen veel bands vanavond. Het publiek staat als het ware gesandwiched tussen twee podia in. De zaal krijgt daarmee ook ineens een stukje meer intimiteit, en dat komt de sfeer ten goede. Opvallend is ook dat de toestroom van bezoekers vanavond uitzonderlijk goed is. Kortom, dit kan wel eens de meest succesvolle editie van Behind the Corner zijn tot nu toe.
Op het kleine (semi)akoestische podium begint rond kwart over 9 de eerste band: D-ages. Dit beginnende vijftal produceert rockende popliedjes met een dame op frontzang. De band doet erg zijn best, en het is opvallend dat naarmate de set vordert de bandleden wat losser spelen. Helaas rammelt het nog wel wat. De nummers missen sprankeling, en het monotone stemgeluid van de zangeres maken het geheel wat vlak.
Behind the Corner luidt 2013 in met avond Achterhoeks dialect
Beste der dialecthelden én vernieuwende optredens
De eerste vier edities van Behind the Corner bleken een succesformule. Het was dan ook niet geheel verrassend dat dit een vervolg ging krijgen in 2013. Een nieuw jaar, dus nieuwe kansen. Organisator Meindert Bussink heeft daarmee Behind the Corner ook in een vernieuwend jasje gestoken. Er zijn nu niet één, maar twee podia waar de bezoeker zijn hart aan kan ophalen. De overeenkomst: nog steeds veel afwisseling in muziek, maar nu nog meer aanbod.
Op het hoofdpodium betreedt de eerste dialectheld van de avond de bühne. Hans Keuper van Boh Foi Toch staat er gewapend met zijn accordeon en pretoogjes. En dat is al wat ie nodig heeft. Zijn dichterlijke liederen worden in een platter dan plat accent ten gehore gebracht. Halverwege de set wordt er dan ook nog samen gespeeld met Ferdi Jolij van Normaal op gitaar. De twee heren weten met gemak het publiek mee te krijgen. Voor Achterhoekers en niet Achterhoekers is dit dan ook een plezier voor oog en oor. Tussen zijn liedjes door heeft de heer Keuper ook nog genoeg te vertellen. Zo ook het verhaal van zijn opa die zijn pruimtabak uitspuugde op de plaat van het kacheltje. Volgens Keuper was hij dan ook de uitvinder van de hovercraft. En iedereen luistert en lacht. Want je hebt verhalenvertellers en je hebt Hans Keuper.
Op het andere podium zitten inmiddels Paul Diersen (Shaking Godspeed) en Lawrence Mul (The Bloody Honkies) klaar om enkele nieuwe nummers ten gehore te brengen. Deze twee slaan de handen ineen om een nieuw muziekproject te starten. Vanavond dan wel in de meest pure vorm met slechts een gitaar en stem. En eigenlijk hebben zij ook niet veel meer nodig. Mul heeft een sublieme stembeheersing, en weet krachtig en variërend in te zetten. Het creatieve gitaarspel van Diersen geeft vederlicht tegenwicht. De nummers klinken zeer prettig in het gehoor en eigenzinnig. Duidelijk herkenbaar zijn de invloeden van rock- en blues-elementen. Hopelijk laat een vervolg niet lang op zich wachten.
Op het hoofdpodium is het tijd voor de heren van Old Ni’js, de band van leden van onder andere Normaal. Vele Achterhoekse klassiekers komen voorbij. Van Hikikkowokan (Normaal) tot Hee Ho (Boh Foi Toch). Niet zo verwonderlijk dat Hans Keuper ook gezellig nog een deuntje mee speelt. De mannen zijn strak op elkaar ingespeeld. Er straalt veel plezier vanaf, en dit werkt erg aanstekelijk. De hele zaal danst en zingt de tekst woordelijk mee. Voor een feestje zit je bij Old Ni’js wel goed.
Op het (semi)akoestische podium spelen daarna Lilian De Jong en Erik Kempka. Dit duo brengt een aantal covers ten gehore. Kempka begeleidt op een akoestische gitaar en verzorgt met name de tweede zangpartijen. De Jong zingt. Haar stemgeluid klinkt erg krachtig en vol. In dit geval kun je echter spreken van minder is meer. De Jong weet net te intens haar nummers over te brengen. Haar stem heeft een wat jankerige klank en is daarmee doordringend in het gehoor.
Het lekkerste was deze avond tot het laatste bewaard: de huisband Hooked. Een band met kloten, want ze hadden het lef om te openen met Rock 'N Roll van Led Zeppelin. Om vervolgens Lately van Shaking Godspeed bruut de zaal in te knallen. Onder bezielende leiding van voormalig Bloody Honkies zanger Lawrence Mul werd in sneltreinvaart een showcase van klassiekers afgewerkt. Met als eerste hoogtepunt een versie van Suzie Q waarbij John Fogerty de vingers zou aflikken. Helaas gaat de vaart er wat uit als Lawrence afgelost wordt door de man met de accordeon: Hans Keuper. In plaats daarvan komt wel de juiste stemming in de zaal. En op Hello Josephine van The Scorpions gaat de zaal goed los. Voor het laatste deel van de set met fijne nummers als Paranoid, Hush en Black Night komt gelukkig Lawrence weer het podium op. Vermeldenswaardig is de uitstekende Blackmore imitatie van Stergitarist en Staatsman Vedran. De avond werd besloten met de enige hit van Uriah Heep: Easy Livin’. Ook de volgende keer zal Hooked acte de présence geven en hopelijk weer een mooie reeks klassiekers uit de hoge hoed toveren.