Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Tom, een contract in New York, hoe is dat tot stand gekomen?
Het contract is een jaarcontract, in het komende jaar zullen ze mijn werk (wat ik door de jaren heen heb geschoten) aanbieden. Nieuw werk zal ook via een licentie af te nemen zijn voor publicaties over de hele wereld. Tevens zal er gezocht gaan worden naar klanten waarmee ik kan gaan werken.

Het bedrijf is via Twitter bij mij gekomen. Ik kreeg in juni een mailtje dat ze meer dan geïnteresseerd was in mijn werk en of we eens via Skype konden praten over een samenwerking. Dit gesprek was erg gezellig en haar visie op muziek beviel mij. Het gaat haar er niet om om te scoren met grote namen maar juist om de eigenwijze bandjes die tof zijn: die zijn meer welkom. Na enkele maanden mailen en wat wijzigingen in het contract heb ik in augustus getekend.

Het mooie aan het contract is dat er weinig te verliezen is. In de slechtste situatie: verkoop ik uiteindelijk helemaal niks, dan nemen we afscheid van elkaar, neem ik mijn foto's mee en kan ik ze ergens anders onderbrengen.

Je verhuisde van Arnhem naar Antwerpen. Waar je vaak ziet dat men naar de Randstad verhuist om dichter op het vuur te zitten, heb jij ervoor gekozen om in België te gaan wonen. Kun je uitleggen waarom je deze eigenwijze stap hebt gemaakt?
De stap naar Antwerpen was voor mij een logischere stap dan de mensen om mij heen hadden verwacht. Ik was de laatste twee à drie jaar al regelmatig met Belgische bands aan het werk en iedere keer als ik in Antwerpen was begon ik mij er meer thuis te voelen. In de lente heb ik besloten om er woonruimte te zoeken, waardoor ik meer met de Belgische bands kan samenwerken, maar ook het Bourgondische klimaat trok mij heel erg. Het voordeel van Antwerpen is dat je in no-time weer in Nederland zit. Uiteindelijk is het voor mij meer een plek waar mijn bed en mijn spullen staan dan een thuis. Uiteindelijk ben ik merendeel van de maand nog steeds aan het rondreizen met bands en voel ik mij overal thuis waar ik slaap. Ik ben daarom voor de grap laatst ook begonnen met het bijhouden van alle slaapplekken waar ik terecht kom. Het is voor mijzelf een soort van 'dagboek' waar ik ben geweest. Daarnaast noteer ik welke muziek ik op die slaapplek heb leren kennen, opvallende dingen die er gebeurd zijn of iets anders wat het een toffe (of minder toffe) plek maakte.

Wat is eigenlijk je werkwijze? We komen je vaak tegen op festivals maar eigenlijk nooit in de 'fotografenpit'. Wel zien we veel foto’s van je die meer in de categorie 'kunst' te plaatsen zijn.
Dat klopt, en dat heeft mij in het begin ook veel in de weggezeten. ik wil niet achter de volgende Snow Patrol, Skrillex en andere grote stadionacts (uitzonderingen daargelaten natuurlijk) aan zitten. Ik vind het mooi om met oprechte bands te werken; bands met een verhaal en die er hard voor werken om te komen waar ze zijn. Bands die het niet uitmaakt of ze voor vijfentwintig man in een vaag kraakpand spelen in the middle of knowhere in Portugal of grotere optredens doen, maar er in beide gevallen hard voor gaan. Mijn werkwijze is meestal dat ik enkele dagen met bands meereis in de bandbus, met ze eet, op dezelfde plek slaap en kijken waar we gaan belanden. Camera altijd gereed; meestal ziet mijn camera mijn tas alleen op de heenreis naar de band toe en op de terugreis. Ik kan op die manier foto's schieten op de momenten dat de artiest vergeten is dat ik mee ben en kan daardoor meer laten zien dan je normaal zou zien.

Grote festivals vermijd ik als het niet nodig is. Je staat met veertig collega's naast je de eerste drie nummers te fotograferen en dan komt iedereen met dezelfde kiekjes thuis. De foto van Harry Heuts van Iggy Pop die op Pinkpop op een versterker klom heeft de Zilveren Camera gewonnen in 2007. Hij was een van de enige fotografen die dat beeld instuurde. Ik weet van meerdere fotografen dat die ook dat moment hebben. Dan is het toch niet meer uniek en gaat het er dan vooral om dat het een grote artiest is? Dat is voor mij geen fijne manier van werken. Ik fotografeer op zo'n festival dan liever een act waar ik dan de totale vrijheid heb om overal te komen dan dat ik de rest van de fotografen blindelings achterna loop. Ik erger mij bij veel, vooral rustige, concerten aan fotografen en schaam mij er dan voor er eentje te zijn. Ik snap dat je bij "klanten" met foto's moet aankomen maar om er nu honderdvijftig te schieten van een singer-songwriter die zijn meest intieme momenten uit zijn leven bijna onversterkt aan het delen is , daar heb je niks aan en verstoor je het hele optreden voor het publiek, en vaak ook voor de artiest.

Fotograferen doe ik veelal op gevoel, grote kans dat je mij bij hardere bands net zo hard ziet mee stuiteren in de pit. Ik wil het meeleven en niet een buitenstaander zijn die er alleen voor de foto's komt. Ik heb thuis geen lijstje met bands die ik moet afvinken om mij gelukkig te voelen, kwaliteit voor kwantiteit. Ik heb nog wel enkele bands/acts waar ik ooit een tijdje mee zou willen werken, Death from Above 1979 en Antony and the Johnsons bijvoorbeeld. Maar ik plan niks, ik zie wel waar ik ga belanden in de toekomst.

Ooit ben je begonnen met concertfotografie bij 3voor12/Arnhem-Nijmegen (nu 3voor12 gelderland). Heb je daar iets aan gehad voor je verdere loopbaan?
Ik ging, voordat ik begon met popfotografie begon, al veel naar concerten toe maar het duurde even voordat ik mijn camera durfde mee te nemen. Via 3voor12 en Luxor Live heb ik de kans gekregen om overal makkelijk binnen te komen en mij te ontwikkelen. Voor 3voor12/Arnhem-Nijmegen heb ik destijds Roosbeef live gefotografeerd in Nijmegen. Deze foto's zijn toen via haar broer bij haar beland en binnen no time stond ik met ze in Paradiso en mocht ik hun nieuwe promofoto's schieten. Vanaf daar is het een beetje uit de hand gelopen. Ik heb het ook nooit als werk gezien. Dat ik er tegenwoordig van kan leven is mooi meegenomen maar ik wil nog steeds vooral de projecten doen die ik tof vind en met de bands werken die ik vet vind en waar ik achter sta.

Wat is de foto waar je het meest trots op bent?
Één van de foto's waar ik nog steeds het meest trotst op ben is de foto van Djurre & Roos spelend in de woonkamer van Roos, de ochtend na een optreden, een heel intiem moment. Ik heb nog met Roos aan de telefoon gehangen achteraf, omdat ze heel erg twijfelde of deze naar buiten kon worden gebracht. Uiteindelijk kreeg ik voor het tweede album juist de vraag om zoveel mogelijk van dit soort momenten door te mailen voor in het cd-boekje!