De Dag Des Oordeels

Cd-recensies

Redactie 3voor12 gelderland ,

De redactie hanteert het zwaard van Vrouwe Justitia en spreekt recht over dat wat rond is: de oogst van glimmende schijfjes. Met deze keer recensies van The Bunny Bonanzas, Dear Mr Man, Kurpers-Hoek en Red Leg.

 

The Bunny Bonanzas – Mix-O-Matosis De Exotica – Erik Nijsten

Een mix van surf, rockabilly, punk en garage rock-‘n-roll overgoten met een saus van jaren zeventig filmmuziek. Wellicht heb je met die omschrijving de muziek van The Bunny Bonanzas wel te pakken. Live staat de band garant voor een waar feest en de vele videoclips die van de band zijn verschenen zijn ook meer dan de moeite waard. Blijft de muziek echter in haar eentje ook overeind?

Mix-O-Matosis De Exotica knalt er met het nummer San Francisco Traffic direct lekker in. De partij vuige gitaren en opzwepende drums zijn het een perfecte soundtrack voor een jaren zeventig-serie. Deze opzwepende sfeer is ook aanwezig in de nummer Sirhan Sirhan waar de punkinvloeden vanaf druipen, en het zwaar op de surfmuziek leunend Bermuda Switchblade. In deze nummers zijn The Bunny Bonanzas dan ook op hun best.

Helaas staan er ook enkele nummers op de plaat die de aandacht niet weten te vast te houden. In die nummers gebeurt net te weinig. Een nummer als Our Man In Dubai heeft een mooie melodie en kabbelt lekker voort. Niet meer en niets minder. Nummers als Sex?! en de bonustrack Where Do Babies Come From hebben een leuke tekst, maar na een paar keer luisteren is de grap er een beetje vanaf.

Al met al is deze mooi ontworpen ep van The Bunny Bonanzas een prima plaat. Door een aantal mindere nummers ontbreekt echter de voortdenderende energie en de spanningsboog. Hierdoor weten The Bunny Bonanzas de aandacht niet van begin tot het einde vast te houden.

Dear Mr Man – Art Gallery For The Blind – Ilona Staal

Het eerste wat opvalt aan de volwaardige plaat Art Gallery For The Blind van Dear Mr Man is de sterke opening; er knalt direct een partijtje sappige funk uit je boxen die op geen enkele zonnige ‘met-je-brakke-hoofd-op-de-zondagmiddag-direct-vanuit-je-bed-maar-het-park-inrollen-om-je-kater-te-knuffelen-met-witbier-en-vrienden’ zal misstaan. Dear Mr man klinkt als een combinatie van Plan B maar dan zonder het hoge mainstream-gehalte of de opmerkelijke raps, en als de soundtrack van Tarantino’s Jacky Brown met een flinke dosis Nederlandse muzikantendegelijkheid. En in dat laatste ligt ook het enige minpunt van de plaat. Het is een muzikantenband waar de degelijkheid van afstraalt. Degelijkheid is helaas niet hetzelfde als spannend; ruiken aan gedragen Hema-ondergoed in de Hema gelukkig wel. Dat laatste roept ook vragen op, zoals kunst zou moeten doen. In die zin voldoet de plaat niet aan de verwachtingen die de titel oproept.

De teksten in het boekje suggereren traditionele liedstructuren maar in de praktijk zijn die helemaal niet zo prominent aanwezig. De teksten zijn prima, niet te pretentieus of doorzichtig, en de productie lijkt prima op orde. Eigenlijk is er helemaal niets mis met deze plaat vol funky loopjes en Hammondorgels, maar het wordt nergens fris, sprankelend, wild, grensoverschrijdend, compromisloos of overweldigend. Als de plaat een kleurplaat zou zijn, dan heeft band keurig binnen de lijntjes gekleurd en dat is, behalve een beetje saai, ook echt jammer. Aan instrumentbeheersing ontbreekt het de heren niet. Dus: een prima plaat voor de niet zo avontuurlijke liefhebber.
 
 
Kurpers-Hoek –Vers Zweet– Merijn Coert

Met Vers Zweet levert Kurpers-Hoek een bijzondere combinatie van Nederlandstalig en funk af. Volgens eigen zeggen is het opperhoofd van deze band, Jeroen Kurpershoek, trouw aan zichzelf met deze muziek.

De muzikale combinatie is zeker uniek te noemen en de band moet daarom absoluut geprezen worden. Ook de productie is zeer verdienstelijk. Het is echter wel zo dat Kurpers-Hoek de plank volledig misslaat wat betreft tekst. Deze zijn vooral plat en nietszeggend, wat bijna doet vermoeden dat het geheel een parodie is op het genre. Ook zijn de nummers erg lang, wat een plaat van veertien nummers een lange zit maakt. Het uitblijven van die ene "hitsingle" of datgene wat enigszins die potentie heeft, maakt dat de plaat niet weet te pakken.

Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat de plaat perfect is. Of ja, iets té perfect eigenlijk... En vooral gemaakt voor de frontman alleen of misschien wat intimi. Het wordt bij een eerste luisterbeurt meteen duidelijk dat er veel moeite, veel tijd en wellicht veel geld is gestopt in de productie van deze cd. Desondanks heeft hij geen ziel of enige diepgang. Dat is jammer, want het schijfje schreeuwt bijna om erkenning en misschien wel een plekje op de Waalkade tijdens deze zomerfeesten. Het idee dat dit funkorkest een avondvullend programma kan bieden is namelijk zeker aanwezig.

De conclusie moet dan ook zijn dat de leider van deze band een mooi document heeft van zijn eigen werk dat waarschijnlijk niet in de platenkast van het grotere publiek terecht zal komen. Echter, Kurpers-Hoek zou zeker niet misstaan als, zoals gezegd, avondvullend programma. Maar om een echte hoofdact te worden moeten in ieder geval de teksten nog flink rijpen, moet er een hitsingle komen en moet het geluid smeriger worden.
 
Red Leg – Give It – Merijn Coert

Een eerste luisterbeurt van Give It van Red Leg leert ons dat deze drie mannen een fijne vriendenband vormen. De bedenksels zijn creatief, doch eenvoudig en liggen gemakkelijk in het gehoor. Wellicht is dit laatste voor een groot deel te danken is aan de productie; het toverwoord bij het maken van deze plaat moet overduidelijk “eenvoud” zijn geweest. Geen gedoe en gewoon (blues)rocken dus.

Ook voor de teksten is men eens goed gaan zitten. Ze zijn best ingenieus zonder dat het allemaal te moeilijk wordt of te veel pretenties heeft. Dit alles maakt Give It op het eerste gehoor een luisterplaat waar de band trots op mag zijn.

Helaas gaan er bij een tweede luisterbeurt toch wat andere zaken opvallen. Her en der een wat onstrakke tik of kleine foutjes bij het spelen van de nootjes. Kan altijd gebeuren natuurlijk, maar door de solide productie vallen deze extra op. Ook de Engelse uitspraak van de zanger laat te wensen over; daar mag nog wel wat aan geschaafd worden. Qua stemgeluid past bluesrocker Gerard Veltrop echter volledig in de sound. Dikke prima.

Nu valt er alleen nog te zeggen dat Give It van Red Leg in het geheel een geschikte sympathieke rockplaat is geworden die vooral de wat oudere jongeren zal bedienen. Buiten de genoemde aandachtspuntjes is het een fijne productie geworden, die niet boven het maaiveld uit zal steken maar ook zeker niet aandacht van de Nijmeegse bluesrock scene te ontglippen.