FortaRock 2012 slaagt met een affiche vol edelmetaal

Uitverkocht festival groeit zonder stuipen

Jasper Konijnenbelt en Eelco van Eldijk ,

FortaRock was in 2012 voor het eerst uitverkocht. Met een lijst toppers op het affiche was de vraag of het festival de stap naar het grote publiek kon maken, zonder daarbij het knusse karakter van voorgaande jaren te verliezen. Met het zonnetje op de bol, een soepele organisatie en mega-acts die gezellig inhaken slaagde FortaRock met vlag en wimpel voor deze exameneditie.

Benighted opent deze editie. De Fransozen doen dat met een harde klap in de smoel. Moderne grindcore met een snufje death metal. Eigenlijk is alles wat het goed doet in het huidige metalland wel verwerkt in hun muziek. Met gevarieerde vocalen en een strakke set speelt Benighted allerminst zachtjes Fortarock 2012 wakker. Zo zijn de eerste nekspieren al warm geheadbangd. (EvE)

Sólstafir doet direct een stapje terug op de schaal van hoofden schudden. De vier IJslanders gooien het op sfeer en langgerekte nummers. Deze komen niet helemaal uit de verf. Het geluid is blikkerig en de essentiële sub-bass is nauwelijks hoorbaar. Het publiek weet ook niet echt hoe het met deze band moet omgaan. De vier vriendelijke heren doen hun uiterste best, maar het komt simpelweg niet over. Jammer, maar deze band hoort in een intieme setting thuis en niet op een metalfestival. (EvE)

Asphyx zorgt in de tent voor het eerste echte hoogtepunt van de dag. Neerlands trots in brute metaldagen speelt een set bestaande uit nieuw werk en enkele klassiekers. De band wordt op handen gedragen en met achtereenvolgens Wasteland of Terror, Last One on Earth en The Rack als afsluiters van hun optreden is het één groot metalen feest. Schreeuwlelijk Martin van Drunen is zichtbaar in zijn nopjes en de band is het publiek zeer erkentelijk. Terecht, want dit is het perfecte beeld op een festival: band en publiek jagen elkaar op en komen tot een breed gedragen hoogtepunt. (EvE)

The Devin Townsend Project heeft het wat moeilijker en maakt het zichzelf ook moeilijk. De technisch hoogstaande muziek van de Canadees en zijn kompanen is vooral ‘muzikantenmuziek’. Crowd-pleasers speelt het gezelschap niet. Het maffe muzikale genie Townsend is even onnavolgbaar in zijn composities als in zijn aankondigingen. Zo vraagt hij het publiek of men zin heeft in een potje freestyle death metal, om daarna doodleuk een popdeuntje in te zetten. Waardering krijgt de club van de fans. De rest van het publiek denkt er het zijne van en slentert lekker over de metalmarket of richting de spijs- en dranktenten. (EvE)

Nasum doet met zijn afscheidstournee ook FortaRock aan. De wereld zal het na de dood van de frontman, waar deze laatste tour een eerbetoon aan is, één van de grondleggers van de grindcore moeten missen. De Zweden zullen een leegte achterlaten, zoveel is na vandaag wel duidelijk. In een half uur wordt er op hoog volume en tempo een hele riedel aan nummers doorgejast. Nasum is nog altijd in bloedvorm en laat het publiek beteuterd en platgewalst achter. Wie de band nog nooit gezien heeft, laatste kans komend najaar in de clubs in den lande. Aanrader! (EvE)

Trivium is de eerste echt grote jongen op het veld vandaag. De mannen hebben inmiddels een mooi oeuvre opgebouwd van een eclectisch geheel van brute metalcore en klassieke heavy metal. Van het dubbelloops sologeweld valt de bek open. Frontman Matt Heafy is bijzonder goed bij stem vandaag en wisselt diepe grunts af met loepzuivere refreinen. Een uitgebalanceerde set verder gaan de handen op elkaar tot achter de geluidstoren. (JK)

"Show your tits girl, you’re a whore!" Steel Panther laat er geen misverstand over bestaan: de geile glamrockers komen voor een show vol politiek-incorrecte grappen, hitsige meezingers en vals cabaret. De Jiskefetrockers nemen publiek en zichzelf voortdurend in de zeik. Maar met stand-up comedy van formaat en een hele rits stiekem erg catchy songs is de buit snel binnen. En dat ze daarbij technisch ook nog eens heel goed zijn, is eigenlijk bijzaak. Een terechte glimlach van oor tot oor. (JK)

Thrash-giganten uit de oude doos Anthrax spelen het veld plat met set vol klassiekers. De stuiterende sik van cultheld Scott Ian hupst vrolijk mee op de maat, de hoofden op het veld gaan op en neer. Veel inzet en prima spel doen de rest. Het mag geen verrassing zijn dat het er op het zonnige veld in gaat als peperkoek. De vuisten gaan en masse omhoog en het applaus reikt tot ver achter de geluidstoren. (JK)

Meshuggah maakt het zichzelf en de luisteraar zelden makkelijk. Het mag daarom een prestatie heten dat de Zweden hun mathematische precisiebombardement vol kwinkslagen en tegendraadse ritmiek moeiteloos tot één van de hoogtepunten van vandaag maken. De stoïcijnse noorderlingen genereren met een minimum aan podiumprestatie een maximum aan impact door wreed, strak en foutloos van leer te trekken. De tent gaat plat en wie de haren niet losgooit staat met open mond te kijken. Het applaus tot achterin wordt beloond met een opgestoken duim. Een dikke duim terug, heren! (JK)
 

Machine Head speelt hoog spel vandaag, door een set met vrijwel alleen maar nieuw werk ten gehore te brengen en hun legendarische debuut Burn My Eyes volledig te negeren. Dat is even wennen voor de massa op het veld, maar Rob Flynn en consorten hebben duidelijk besloten er een feestje van te maken. Ze weten er ondanks het abominabele geluid puur op inzet een mooie show van te maken. En een flinke grijns van Rob later weten we dat het met platen als The Blackening en The Locust eigenlijk ook wel snor zit. (JK)

Bij Lamb Of God wordt er meer met het publiek meegedacht. Met meer populisme dan Wilders wordt er een blik vaste prik losgetrokken. Al snel is het één groot speelkwartier in de tent-stage. Spijkerhard en compromisloos klatert het geweld over het publiek met een de grootste pit van de dag tot gevolg. (JK)

En ach ja, dan is er nog Slayer. Het onvermijdelijke Slayer. Ieder metal-festival zijn eigen mastodont. Teleurstellen doet het eigenlijk nooit, net zo min als verrassen. Het mag dan ook geen verrassing zijn dat na een valse start met wat nieuw werk de klassiekers je in rap tempo om de oren vliegen. Vooral stergitarist Kerry King is in vorm en perst zijn watervlugge solo’s met speels gemak uit het fretboard. De band blijft sympathiek, maar draait duidelijk op de automatische piloot. Maar FortaRock 2012 was een geslaagde editie, de eerste met een affiche vol écht grote namen. Na het uitgalmen van Raining Blood kan iedereen weer met een gerust hart naar huis. (JK)