Roy Santiago - The Great Pretender (cd) - Marian van der Noordt
Na het bezwerende Broca en de openhartig geuite emoties in Mt. Ventoux heeft Roy Santiago bij Munich Records een nieuwe cd uitgebracht: The Great Pretender. Het schetsmatige, en tevens de grote kracht, van zijn voorgaande albums is verrijkt met een paar opgewekte britpopachtige liedjes. Daarnaast zijn de nummers over de hele linie meer uitgewerkt. Maar het blijft Roy Santiago, en dus is het vooral heerlijk meedrijven op een wolkje over melancholisch stemmende landschapjes.
Ook in dit album geeft Santiago je het gevoel onderdeel te zijn van zijn nog ongefilterde belevingswereld en schept daarmee een intieme band met zijn luisteraars. Het kleine en verstilde, gevolgd door grootse en meeslepende uithalen blijven, ondanks de grotere instrumentale bezetting en de meer formule-achtige nummers, gehandhaafd. Tracks als Its Magic en The Trick klinken nog net zo poëtisch en dichtbij, terwijl Stella en The Sun Is In Your Eyes echte hitjes zijn. Dat laatste wordt in belangrijke mate veroorzaakt door het volle geluid van de band die hem begeleid.
Santiago heeft dat niet nodig, een band, maar het klinkt wel verdomd leuk naast de schraalheid die typerend is voor zijn eerdere werk. Het zijn ook niet de minsten: drummer Dave Schroyen (Millionaire, Creature With The Atom Brain), bassist-toetsenist Xavier Teerling (The Gospel) en zangeres Lea Kliphuis. Bovendien zat Pascal Deweze (Sukilove, Broken Glass Heroes) achter de knoppen. De cd is onlangs ook in Engeland uitgebracht, wat gecombineerd wordt met een tour.
Zonder twijfel zullen de Britten overstag gaan voor de toegankelijke kwaliteit van The Great Pretender, de kritieken waren alvast lovend. Houd zijn optredens in de gaten, want de plaat is een wanna-have maar de live-act een must-see. Hoewel Santiago beslist niet klein geproportioneerd is, lijkt zijn lijf te krap voor al die zeggingsdrift. Die barst zijn poriën uit, rechtstreeks het podium op, waarbij Santiago zijn vocale uithalen gul deelt met het publiek. En dat is puur genieten!
Grolschbusters – Make My Day (cd) - Arina Banga
Grolschbusters bestaat al twintig jaar en voegt al twintig jaar weinig toe aan de vaderlandsche punkhistorie. De nummers zijn cliché en al tig keer eerder gemaakt, maar dan beter. Ze etaleren niet alleen een gebrek aan pakkendheid, maar ook een gebrek aan bevlogenheid. Deze leegte is de band zelf blijkbaar ook opgevallen met als gevolg dat de mannen op Make My Day het een en ander op proberen te vullen met een accordeon.
Dit instrument hanterend gooien de Hengeloërs het duidelijk over een andere boeg, al kunnen ze niet kiezen welke zee ze willen bevaren. Afhankelijk van de windrichting, brengt het Weense instrument dan weer een Ierse vibe in de muziek, zoals in opener Adrenaline, dan weer een Franse, zoals in Religious Insanity. Die laatste aanpak is nog wel aardig, met uitzondering van Emergency Breakdown; het nabootsen van een sirene met een accordeon kunnen de heren voortaan beter bewaren voor een grapje in de oefenruimte. En als ze daar dan toch zijn, is een goed liedje schrijven ook geen slecht idee. De catchy gitaar in de intro van Tear It All Down bewijst dat de hoop nog niet opgegeven dient te worden. Make my day!
Grimm Limbo - Unseen (ep) - Merijn Coert
Het is moelijk om bij Grimm Limbo niet over the Gathering te beginnen. In de eerste plaats omdat Toetsenist Frank Boeijen het genie is achter de ep Unseen, maar ook omdat de voormalig doommetalband steeds meer het symfonische-rockgenre is gaan opzoeken. Nu is Unseen verre van symfonische rock, maar het is wel zo dat ook hier de toetsen de hoofdtoon voeren.
De plaat begint als een soundtrack van een film van Gaspar Noe: een mix van zachte beats die het niet verkeerd zou doen op een Sensation White Edition, maar er zit ook een naargeestig en koortsachtig element in. Een bezoekje aan Grimm Limbo's website werpt een verhelderend licht op het duistere sfeertje in Boeijens muziek. Zijn inspiratie haalt hij uit de synthesizerperikelen en elektronische muziek van onder andere Trevor Horn en The Orb. Zelfs keyboardgiganten uit de jaren tachtig en negentig, zoals Jean Michel Jarre en Vangelis, zouden als voorbeeld hebben kunnen gelden, hoewel deze artiesten wel wat veiliger en minder eigenzinnige keuzes maakten.
Over de opbouw van de plaat valt eigenlijk vrij weinig te zeggen. De nummers volgen elkaar goed op en zorgen dat je in een heuse trip belandt. De zachte beats, her en der een mooie sample en het sferische toetsenwerk vormen een geheel. Het is daarom moeilijk een voorkeur, hoogtepunt ofwel dieptepunt aan te geven.
Grimm Limbo levert met Unseen een muzikale droom af, die enkele nachtmerrie-achtige elementen bevat. Dit is geen kritiek, maar eerder een indicatie dat de geluiden zo nu en dan wat onheilspellend aandoen. Al met al een dikke prima!
Pink Circus – Boom Boom (ep) – Bas Bevers
Kort maar krachtig, moet Pink Circus gedacht hebben. Hun nieuwe ep Boom Boom bevat drie nummers en duurt pakweg twaalf minuten. Voor recensenten is dat fijn. Het beluisteren kost minder tijd.
De voortekenen zijn gunstig. De schijf begint lekker met het titelnummer en een zomers en latin tintje. Tekstueel gaat het er ruig aan toe, aangezien de zangeres alleen maar 'boom boom' wil. De aardige gitaarsolo kan echter niet verbloemen dat het allemaal oubollig overkomt. Toch is het nummer in zijn geheel zeer sympathiek.
Arachne kan de eerdere beloftes niet waarmaken. Al vanaf het begin doet het überhaupt niets. Het nummer laat mij in ieder geval volkomen koud. Het zal wel aan het niet bijzondere pianowerk en de niet bijzondere zang liggen. Ook de climax halverwege brengt daar geen verandering in. Dan begint pas het ergste. Het wordt allemaal teveel in een keer. Piano, toetsen, drums, meerstemmige zang, een véél te lange gitaarsolo, en een indrukwekkende maar nutteloze, lange uithaal. Minderen is een vak apart.
Daarna gaan we lekker rocken met Fallen From Grace. Wat horen we daar? Alweer een gitaarsolo? Het houdt maar niet op. Verder laat het slotnummer wederom de indruk achter dat Pink Circus oubollig klinkt. Het spijt me, maar als ik Pink Circus in mijn hoofd zie optreden, dan zie ik bruiloften, feestpartijen en coverbands.
Burstinxen – Headphonesweat (cd) – Ilona Staal
Wanneer je na het lezen van de weekendkrant echt geen redenen meer kunt verzinnen om die huishoudelijke klusjes nog langer uit te stellen, is het tijd om Headphonesweat van Burstinxen (eenmalig) in je cd-speler te knallen.
De plaat is het resultaat van de knutseluurtjes van één man, genaamd Bob. De muziek zelf is niet uitzonderlijk. Bob klinkt als een poppunkrockachtig bandje met een fikse kater. De productie is wat gruizig, de overgangen en ritmes zijn dikwijls net niet helemaal passend, maar de teksten zijn niet minder dan zeer amusant.
De plaat opent met het liedje Not Easy, over een man die niet gemakkelijk is. De eerste zin, "I’m not a music guy," is een leuke grap, aangezien dit debuut maar liefst veertien liedjes telt. Hiermee is de toon direct gezet. Alle nummers gaan over ongeïnteresseerdheid, sentimentele bijkeukenrebelsheid, antisociaal zijn en de verheerlijking van deze levenshouding zonder daarvoor steekhoudende of enigszins poëtische argumenten te geven.
Desalniettemin staat de plaat vol juweeltjes van teksten, zoals het refrein van Going Down: "Down yeah, you’re going down. Towards the ground," liedjes over ‘stereo angels’ en krijgers die nep-leren vesten dragen. Het is open deuren intrappen voor gevorderden, met een vleugje al dan niet bedoelde humor. En dat is verfrissend in het indie-tijdperk.
Na het bezwerende Broca en de openhartig geuite emoties in Mt. Ventoux heeft Roy Santiago bij Munich Records een nieuwe cd uitgebracht: The Great Pretender. Het schetsmatige, en tevens de grote kracht, van zijn voorgaande albums is verrijkt met een paar opgewekte britpopachtige liedjes. Daarnaast zijn de nummers over de hele linie meer uitgewerkt. Maar het blijft Roy Santiago, en dus is het vooral heerlijk meedrijven op een wolkje over melancholisch stemmende landschapjes.
Ook in dit album geeft Santiago je het gevoel onderdeel te zijn van zijn nog ongefilterde belevingswereld en schept daarmee een intieme band met zijn luisteraars. Het kleine en verstilde, gevolgd door grootse en meeslepende uithalen blijven, ondanks de grotere instrumentale bezetting en de meer formule-achtige nummers, gehandhaafd. Tracks als Its Magic en The Trick klinken nog net zo poëtisch en dichtbij, terwijl Stella en The Sun Is In Your Eyes echte hitjes zijn. Dat laatste wordt in belangrijke mate veroorzaakt door het volle geluid van de band die hem begeleid.
Santiago heeft dat niet nodig, een band, maar het klinkt wel verdomd leuk naast de schraalheid die typerend is voor zijn eerdere werk. Het zijn ook niet de minsten: drummer Dave Schroyen (Millionaire, Creature With The Atom Brain), bassist-toetsenist Xavier Teerling (The Gospel) en zangeres Lea Kliphuis. Bovendien zat Pascal Deweze (Sukilove, Broken Glass Heroes) achter de knoppen. De cd is onlangs ook in Engeland uitgebracht, wat gecombineerd wordt met een tour.
Zonder twijfel zullen de Britten overstag gaan voor de toegankelijke kwaliteit van The Great Pretender, de kritieken waren alvast lovend. Houd zijn optredens in de gaten, want de plaat is een wanna-have maar de live-act een must-see. Hoewel Santiago beslist niet klein geproportioneerd is, lijkt zijn lijf te krap voor al die zeggingsdrift. Die barst zijn poriën uit, rechtstreeks het podium op, waarbij Santiago zijn vocale uithalen gul deelt met het publiek. En dat is puur genieten!
Grolschbusters – Make My Day (cd) - Arina Banga
Grolschbusters bestaat al twintig jaar en voegt al twintig jaar weinig toe aan de vaderlandsche punkhistorie. De nummers zijn cliché en al tig keer eerder gemaakt, maar dan beter. Ze etaleren niet alleen een gebrek aan pakkendheid, maar ook een gebrek aan bevlogenheid. Deze leegte is de band zelf blijkbaar ook opgevallen met als gevolg dat de mannen op Make My Day het een en ander op proberen te vullen met een accordeon.
Dit instrument hanterend gooien de Hengeloërs het duidelijk over een andere boeg, al kunnen ze niet kiezen welke zee ze willen bevaren. Afhankelijk van de windrichting, brengt het Weense instrument dan weer een Ierse vibe in de muziek, zoals in opener Adrenaline, dan weer een Franse, zoals in Religious Insanity. Die laatste aanpak is nog wel aardig, met uitzondering van Emergency Breakdown; het nabootsen van een sirene met een accordeon kunnen de heren voortaan beter bewaren voor een grapje in de oefenruimte. En als ze daar dan toch zijn, is een goed liedje schrijven ook geen slecht idee. De catchy gitaar in de intro van Tear It All Down bewijst dat de hoop nog niet opgegeven dient te worden. Make my day!
Grimm Limbo - Unseen (ep) - Merijn Coert
Het is moelijk om bij Grimm Limbo niet over the Gathering te beginnen. In de eerste plaats omdat Toetsenist Frank Boeijen het genie is achter de ep Unseen, maar ook omdat de voormalig doommetalband steeds meer het symfonische-rockgenre is gaan opzoeken. Nu is Unseen verre van symfonische rock, maar het is wel zo dat ook hier de toetsen de hoofdtoon voeren.
De plaat begint als een soundtrack van een film van Gaspar Noe: een mix van zachte beats die het niet verkeerd zou doen op een Sensation White Edition, maar er zit ook een naargeestig en koortsachtig element in. Een bezoekje aan Grimm Limbo's website werpt een verhelderend licht op het duistere sfeertje in Boeijens muziek. Zijn inspiratie haalt hij uit de synthesizerperikelen en elektronische muziek van onder andere Trevor Horn en The Orb. Zelfs keyboardgiganten uit de jaren tachtig en negentig, zoals Jean Michel Jarre en Vangelis, zouden als voorbeeld hebben kunnen gelden, hoewel deze artiesten wel wat veiliger en minder eigenzinnige keuzes maakten.
Over de opbouw van de plaat valt eigenlijk vrij weinig te zeggen. De nummers volgen elkaar goed op en zorgen dat je in een heuse trip belandt. De zachte beats, her en der een mooie sample en het sferische toetsenwerk vormen een geheel. Het is daarom moeilijk een voorkeur, hoogtepunt ofwel dieptepunt aan te geven.
Grimm Limbo levert met Unseen een muzikale droom af, die enkele nachtmerrie-achtige elementen bevat. Dit is geen kritiek, maar eerder een indicatie dat de geluiden zo nu en dan wat onheilspellend aandoen. Al met al een dikke prima!
Pink Circus – Boom Boom (ep) – Bas Bevers
Kort maar krachtig, moet Pink Circus gedacht hebben. Hun nieuwe ep Boom Boom bevat drie nummers en duurt pakweg twaalf minuten. Voor recensenten is dat fijn. Het beluisteren kost minder tijd.
De voortekenen zijn gunstig. De schijf begint lekker met het titelnummer en een zomers en latin tintje. Tekstueel gaat het er ruig aan toe, aangezien de zangeres alleen maar 'boom boom' wil. De aardige gitaarsolo kan echter niet verbloemen dat het allemaal oubollig overkomt. Toch is het nummer in zijn geheel zeer sympathiek.
Arachne kan de eerdere beloftes niet waarmaken. Al vanaf het begin doet het überhaupt niets. Het nummer laat mij in ieder geval volkomen koud. Het zal wel aan het niet bijzondere pianowerk en de niet bijzondere zang liggen. Ook de climax halverwege brengt daar geen verandering in. Dan begint pas het ergste. Het wordt allemaal teveel in een keer. Piano, toetsen, drums, meerstemmige zang, een véél te lange gitaarsolo, en een indrukwekkende maar nutteloze, lange uithaal. Minderen is een vak apart.
Daarna gaan we lekker rocken met Fallen From Grace. Wat horen we daar? Alweer een gitaarsolo? Het houdt maar niet op. Verder laat het slotnummer wederom de indruk achter dat Pink Circus oubollig klinkt. Het spijt me, maar als ik Pink Circus in mijn hoofd zie optreden, dan zie ik bruiloften, feestpartijen en coverbands.
Burstinxen – Headphonesweat (cd) – Ilona Staal
Wanneer je na het lezen van de weekendkrant echt geen redenen meer kunt verzinnen om die huishoudelijke klusjes nog langer uit te stellen, is het tijd om Headphonesweat van Burstinxen (eenmalig) in je cd-speler te knallen.
De plaat is het resultaat van de knutseluurtjes van één man, genaamd Bob. De muziek zelf is niet uitzonderlijk. Bob klinkt als een poppunkrockachtig bandje met een fikse kater. De productie is wat gruizig, de overgangen en ritmes zijn dikwijls net niet helemaal passend, maar de teksten zijn niet minder dan zeer amusant.
De plaat opent met het liedje Not Easy, over een man die niet gemakkelijk is. De eerste zin, "I’m not a music guy," is een leuke grap, aangezien dit debuut maar liefst veertien liedjes telt. Hiermee is de toon direct gezet. Alle nummers gaan over ongeïnteresseerdheid, sentimentele bijkeukenrebelsheid, antisociaal zijn en de verheerlijking van deze levenshouding zonder daarvoor steekhoudende of enigszins poëtische argumenten te geven.
Desalniettemin staat de plaat vol juweeltjes van teksten, zoals het refrein van Going Down: "Down yeah, you’re going down. Towards the ground," liedjes over ‘stereo angels’ en krijgers die nep-leren vesten dragen. Het is open deuren intrappen voor gevorderden, met een vleugje al dan niet bedoelde humor. En dat is verfrissend in het indie-tijdperk.