Smash the Statues speelt 23 januari haar afscheidsshow in de Onderbroek in Nijmegen. 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen kijkt met zanger/gitarist Tom terug op zeven jaar Smash the Statues.

Smash the Statues is opgericht in 2003. Gitarist Matthias had een bandje met wisselende namen en met wisselende bandleden. “Ik viel een keer in en ben vervolgens nooit meer weggegaan,” licht Tom toe. De bezetting is na de komst van bassist Nico in 2006 niet meer veranderd.

Politiek

De keuze voor punk met politiek georiënteerde teksten was vanaf het begin vanzelfsprekend: “Voor mij is punk wel iets meer dan opgefokte rock-’n-roll”. In het begin schreef de toenmalige drummer Gijs, die ook gitaar kan spelen en zingen, de muziek. Op het moment dat Gijs de band verliet, veranderde de manier van schrijven. Iedereen begon die taak op zich te nemen, al was dat even wennen in het begin, vond Tom. “Ik had dat al vijf jaar niet gedaan, dat deed Gijs en dat vond ik goed gaan. Maar toen hij uit de band stapte moesten we wel!”.

De teksten werden geschreven door alle bandleden. “Niet dat we over alles hetzelfde dachten, dat kan niet en dat hoeft niet, maar de teksten die we schreven waren een consensus. Iedereen kon zich daarin vinden.” Als voorbeeld noemt Tom het nummer Bayt Lahiya, dat het conflict in de Gazastrook bespreekt. Smash the Statues vindt dat het geweld daar opgelost moet worden zonder dat je partij hoeft te kiezen. “Dan moet je wel weer oppassen dat je de kwestie niet dood zit te nuanceren, want dat is natuurlijk niet zo punk,” lacht de zanger. Hij voegt hieraan toe dat Smash the Statues toen benefietshowtjes gespeeld heeft en daarnaast een deel van de opbrengst van de merchandise aan Anarchists against the Wall heeft gedoneerd.

Succes

Tom heeft veel coole dingen meegemaakt met Smash the Statues. Als eerste noemt hij de demo waarmee het allemaal begon. “We zaten een heel weekend in de studio! Ik had dat nooit eerder meegemaakt en vond het zo leuk om te doen!” Een vergelijkbaar gevoel had hij bij de eerste cd, Against The Stream: “Niet gebrand en met een streepjescode!”, en de plaat op vinyl, When Fear Is All Around Us. Het touren is ook een goede herinnering van de gitarist: “Acht landen in negen dagen, een rondje Europa in een week. Het was gekkenwerk met afstanden rijden, maar echt geweldig!” Voor hem was het bijvoorbeeld erg bijzonder dat 2500 kilometer van huis, ergens in Roemenië, het publiek de teksten mee stond te schreeuwen.    

Tom roemt het gebruik van de moderne media: “Als je vroeger wilde touren, dan moest je brieven versturen en bellen, moeilijk voor te stellen...” Daarnaast benadrukt hij ook het hebben van een netwerk. “Dat is belangrijk, mensen kennen! Dat lukt niet in een paar maanden, maar wel in een paar jaar en ik denk dat daardoor langzaam meer mogelijk werd.”

Tijdens het touren ging niet altijd alles helemaal goed. In Engeland worden bijvoorbeeld optredens twee dagen van te voren nog afgezegd. “En in Hongarije heb ik per toeval de politie nog een beetje omgekocht,” bekent de zanger. De Smash the Statues tourbus werd aangehouden voor te hard rijden, dat kostte 45 euro. “Dat moesten we drie dorpen terug bij een postkantoor overmaken op de rekening van de politie ofzo. Ik snapte er niets van!” De band had echter haast, want ze moest nog door Slowakije heen naar Polen toe die dag. Tom vertelt verder: “Ik vroeg of dat echt zo omslachtig moest en toen zei die man: Ach, geef maar 22 euro, dan praten we nergens meer over!”

Afscheidsshow

De zanger kijkt uit naar de afscheidsshow, maar wel met een dubbel gevoel. Aan de ene kant wordt het een supercoole avond met alle vrienden die de mannen door de jaren heen hebben gemaakt. “Niet alleen uit Nederland, er komen vrienden uit België en ik ken twee jongens uit Italië die tickets hebben geboekt. Bovendien komen bevriende bands uit Slovenië en Zweden spelen!”

Aan de andere kant vindt hij het lastig, omdat hij stopt met iets waar ze als vrienden jarenlang mee bezig zijn geweest en wat altijd gaaf was. “Ik vraag me ook wel eens af hoeveel zin ik had om te stoppen, maar die zin was blijkbaar groter dan de zin om door te gaan.” Het lukte Smash the Statues niet om op één lijn te komen wat betreft de verwachtingen en de tijdsinvesteringen. “We hebben daar vaak gesprekken over gehad, maar geen enkele oplossing bleek echt te werken.” Daarom is de punkband gestopt nu iedereen er nog zin in heeft. “En met een afgeladen tent vol met vrienden!”

Leven na Smash the Statues

Tegelijk met de afscheidsshow van Smash the Statues neemt Antillectual afscheid van Yvo, Tom zal hem gaan vervangen. “Toen bekend werd dat wij gingen stoppen, kreeg ik vanuit Antillectual de vraag om bij hen te komen spelen. Ja, dat betekende dus wel dat er gebast moest worden.” Dat zag hij als een unieke kans, want Antillectual tourt veel, nog meer dan Smash the Statues. “Als Antillectual een tweede gitarist had gezocht, had ik het ook gedaan. Of ik nou gitaar speel of bas, dat maakt me niet uit, dat actieve, dat spreekt me aan! Of wacht, ik bedoel natuurlijk: de bas is het mooiste instrument dat er bestaat!”

Ook de andere leden van Smash the Statues gaan verder met muziek maken. Opvallend is dat iedereen daarbij wat anders gaat doen dan ze deden in Smash the Statues: Nico (bas) en Bert (drums) gaan over op gitaar, terwijl Matthias (gitaar) net als Tom overstapt naar de bas. Verbeeld ik het me of zijn de nieuwe projecten nog geheim? Tom mompelt wel wat over Killed for Less, een band die Matthias en Nico al jaren op een laag pitje hebben staan... “Iedereen moet gewoon naar die afscheidsshow komen, wordt gaaf!”