Waarom een boek, anno 2014??
Nou, ik kan niet zingen… en hoe anders kan ik mijn ‘levensverhaal’ vertellen? In juni 2013 heb ik in de bibliotheek van Wijchen een expositie mogen doen. Daarbij heb ik een boekje voor mezelf in elkaar gezet. Dat was leuk, op de bank beetje bladeren door foto’s. Toen er sprake was van een expositie in de bibliotheek in Nijmegen is het balletje voor een boek gaan rollen. Zelf ben ik een echte liefhebber van fotoboeken. Maar een fotoboek moet wel iets meer zijn dan alleen ‘kale’ foto’s en muziek is ook belangrijk voor me. In muziek vind ik de voor mij belangrijke emoties van de dag. Woorden versterken emoties. Door delen uit een song van de artiest samen te zetten met een pakkend shot, heb ik geprobeerd het tot een geheel te maken: een formule.
Marcel Krijgsman debuteert met No Flash
Van Lemmy tot Frahm in 41 foto's
Sinds half januari is het dan zover: het eerste fotoboek van Marcel Krijgsman ligt in de (virtuele) winkel. 3voor12 gelderland sprak met hem om te ontdekken wie de persoon achter die camera is. Van vijf foto's uit No Flash legde hij uit waarom die zo speciaal zijn en niet mochten ontbreken.
Hoe voelde dat nou: 'kill-your-darlings'? Is het niet vreselijk om uit al die foto’s een selectie te maken…
Lastig, maar dat viel wel mee. Ik had al een eerste selectie in mijn hoofd van foto's die ik echt wilde laten zien. Maar… wel spreiding onder artiesten. Nou vooruit, er zitten er twee in van Nils Frahm. Maar niet te veel van een en dezelfde artiest. En een tweede boek? Dat wordt dan echt geen ‘opvolger hoor, zoals Policy Academy-2. Nee, vrees niet, het wordt dan echt iets heel anders. Geen idee nog, misschien iets met douchefoto’s… [Krijgsman lacht].
Hoe lang zit je in het vak en waarom eigenlijk?
Naar muziek luisteren en concerten bezoeken doe ik al heel lang. Maar met concerten fotograferen, ben ik eigenlijk pas begin 2010 begonnen, in Maddogs in Groesbeek. Tijdens het metalfestival To Hellfest VIII speelde de Nijmeegse band Victimizer. Jullie, 3voor12 - uiteraard - plaatsten deze foto's op de website. Dus, tja: 3voor12 gelderland staat min of meer aan de wieg van dit boek!
Via ROAR E-Zine en Doornroosje ging het balletje verder rollen. Na een ziekenhuisopname in oktober 2010 vond ik dat ik meer ‘leuke dingen’ moest gaan doen. Ik kreeg steeds meer complimenten en ben vanaf het voorjaar 2011 alles meer serieus gaan benaderen. Het doel is fulltime professioneel fotograaf te zijn…
Ben je wel brutaal genoeg?
Och… misschien ben ik nog wat bescheiden als je me vergelijkt met andere doorgewinterde collega’s. In het begin had ik erg veel ontzag voor de artiest, maar ik heb wel geleerd om meer buiten mijn comfortzone te komen. Het zijn ook maar mensen tenslotte… Daar leer je wel van. Ik vind het mooi om een portret te maken: de artiest moet dan ook uit zijn of haar comfortzone stappen. Vaak is het podium een act en via een portret krijg je de mens achter die act te zien.
Wat zijn je grote voorbeelden? Wie hebben je geïnspireerd?
Ik bewonder Stephan Vanfleteren, omdat hij met zwart-witportretten zoveel karakter naar voren weet te halen. De doorleefdheid en armoede van mensen maakt hij extreem sprekend. Je ‘voelt’ de foto. In de muziekfotografie waardeer ik Tom Roelofs erg, omdat hij ook de sfeer goed kan pakken en hij pikt bands uit waar echt wat gebeurt. Daarnaast zijn Anton Corbijn en Hans Peter van Velthoven sprekende voorbeelden.
Wat kun je van hen leren?
De rust: niet gehaast foto’s maken. Ik ben niet bang om 'het moment' te missen, er zijn zoveel momenten tijdens een show. Bij grote evenementen maakt iedereen dezelfde foto. Een voorbeeld is Elbow tijdens Rockin’ Park in 2012: de zanger heeft een pose en die zag je vervolgens overal terug. Daar vind ik niks aan. Ik heb liever meer creativiteit of een technisch goede foto: speciale lichtval, symmetrie, doorkijkjes, maar vooral momenten waar publiek en artiest/band ‘samensmelten’ in interactie.
Maar iedereen kan tegenwoordig toch foto’s maken met de smartphone?
Ja… je kunt een foto maken of een foto maken; van iets of van iets. Inzicht en standpunten: ik wil iets vertellen met een plaat, een ander blikbeeld geven. Net even wat spannender. Ik bereid me dan ook voor via bijvoorbeeld YouTube op wat de band op het podium zoal doet en welke muziek ze maakt.
Welke zaal is je favoriet? Enne… waarom zit jij eigenlijk nog niet in Groningen bij ESNS?
Die bands bij Eurosonic heb ik of al gezien of zie ik echt nog wel ergens. Het kost me teveel vrije dagen op dit moment. Laat mij maar bij Truckfighters in Doornroosje een lekker zompige foto maken of bij Aafke Romeijn, 'thuis' in De Waaghals.
W2 in Den Bosch vind ik een erg mooie zaal. Dat zal ietwat jeugdsentiment zijn omdat ik uit die buurt kom, maar het is een mooi oud gebouw en het heeft uitstraling. De zaal is opgeknapt en modern. Het publiek heeft geen last van ons fotografen en het licht is geweldig. Dat vind ik trouwens ook voor Paradiso gelden.
Een dag in de schoenen van…
Oh, dat is duidelijk: geen muziekfotograaf hoor. Ik schiet de plaatjes op mijn eigen manier! Vroeger had ik een vriend die veel naar PSV ging en hij is inmiddels sportfotograaf: Olympische Spelen, Champions League-finale, WK’s. Dat lijkt me prachtig om mee te maken en om de drama op te plaat te krijgen. Dat heb ik helemaal met wielrennen, omdat de renners echt tot op het bot gaan. De lijdensweg afgewisseld met het peloton dat door velden zonnebloemen of lavendel trekt.
Wat staat er nog op het verlanglijstje?
Iron Maiden staat op 31 mei op FortaRock. Ik wil wel graag ‘helpen’ om mijn oude helden te mogen portretteren. En om uiteraard het monster Eddie eens recht in de ogen te kunnen kijken. [Krijgsman lacht weer] Een documentaire van hen maken op die dag heeft mijn voorkeur trouwens…
Tot slot: wat moet een fotograaf NOOIT doen?
Het publiek irriteren! Betalend publiek kun je gewoon netjes uitleggen wat je komt doen, mochten ze vinden dat je in de weg staat. En je bent na een paar minuten toch weer weg. En: No Flash! Dus niet flitsen!