#KPvF16: Pendants dubbele winnaar Kleine Prijs van Fryslân

Een gevarieerde editie met een eenduidige conclusie

Tekst: Vincent Meininger | Foto's: Keri Stoelinga ,

En dan is er alweer een jaar om. Tijd voor de 30e editie van de Kleine Prijs van Fryslân. Dit jaar is de finale voor het eerst in Neushoorn. De locatie mag dan nieuw zijn, het procedé is inmiddels bij de vaste bezoekers wel bekend en blijft onveranderd. Gastheer Ridzert Souverein praat de avond, waarop zes verschillende bands elkaar de loef proberen af te steken, aan elkaar. Waarna jury en publiek een stem op hun favoriet uitbrengen.

Om klokslag acht uur de taak aan Pendants om het strakke schema van de avond te starten. Strak is alvast geen bezwaar voor deze jongemannen uit Noordoost-Friesland. ‘Een beetje over de top’, zo kenmerken de heren zichzelf. Dit mag dan zo zijn, het publiek valt er wel voor. De zang lijkt hier en daar een beetje te overdreven aangezet, maar de act oogt professioneel en de band laat muzikaal geen enkel steekje vallen. Als dit exemplarisch is voor de oogst van dit seizoen, dan heeft Friesland dit jaar niets om zich voor te schamen op muzikaal gebied.

Bij een nieuwe locatie hoort uiteraard ook een andere aankleding. Een groot scherm boven het podium tilt de show helemaal naar modernere tijden. En wat doe je met zo’n groot scherm? Inderdaad. Daar projecteer je boomkikkers op, natuurlijk. Want een dag zonder boomkikker is een dag niet geleefd. Althans, dat moet de organisatie hebben gedacht. Ze lijken het hele rariteitenkabinet van Sir David Attenborough te hebben geplunderd, want praktisch alle diersoorten inclusief schoenbekooievaar en paradijsvogel passeren de revue. Alhoewel deze visuele ondersteuning bij sommige bands een leuke toevoeging is, lijkt het met al die beesten toch een beetje op een ledenwerfavond van het WNF. Misschien een aandachtspuntje voor volgend jaar.


Nadat de boomkikkers zijn ingeruild voor giraffes, is het tijd voor het trio Blisss. Terwijl ze doorgaans voor een stevige cocktail van punk, ska, blues en funk staan, is het vanavond juist een rustig nummer dat het beste in de geest beklijft. Zanger Robin eist voordat hij begint dan ook dat het hele publiek stil is. ‘Je weet wel wat je wilt’, roept iemand uit het publiek. ‘Ik weet zeker niet wat ik wil. Maar dat is juist mijn ding, dus dat scheelt’, repliceert de zanger gevat. Met diezelfde instelling schotelen zij ons vanavond hun repertoire voor.  


Nederlandse teksten met de nodige introspectie die zijn verrijkt met elektrische gitaar en een stevige beat, zo weet Dat Schilt zich van de andere deelnemers te onderscheiden. Het nummer Ik Sta Hier, dat gaat over een telefoongesprek tussen zanger Harmen Schilt en zijn broertje, zorgt ervoor dat de zaal collectief een brok moet wegslikken. Een creatief gezelschap die mede door te zingen in hun moederstaal een eigen identiteit weet te waarborgen.


Het duo Wine & Willow bewijst hoe veelzijdig het aanbod van Fries talent nog altijd is. Met twee stemmen en een akoestische gitaar doen ze al snel denken aan First Aid Kit en onze eigen Common Linnets. Maar waar de relatie van de Common Linnets zich aanvankelijk met de nodige animositeit ontwikkelde, lijkt de omgang bij hun Friese evenknie een stuk amicaler. Sterker nog, bij nummers als Crossroads en Home to You lijkt er een vonk tussen het tweetal over te springen. Even later krijgen we dan ook de bevestiging dat het tweetal in het dagelijks leven ook een stel is. Misschien is dat de reden dat hun nummers zo mooi uit de verf komen. Hun stemmen kleuren wonderwel samen en Jord toont zich bovendien een begenadigd fingerpicker.


En dan het raarste stel van de avond, de dames van O, Kutjes. In hun schooluniformen declameren ze donkere teksten en seksuele toespelingen over dansbare electropop beats. Een soort K3 voor gevorderden. Met lichteffecten, danspasjes en een heel leger aan ‘kutjes’ dat het publiek inloopt, weten ze de aandacht van de zaal wel vast te houden. Maar veel meer dan verbazing weten ze niet op te roepen. Het blijft bij een gimmick dus.


Als je Dark Side of the Moon van Pink Floyd mixt met L.A. Woman van The Doors, krijg je de sound van Feral Tides. Hemelse orgeltonen, saxofoon, en lome gitaarsolo’s met wah-wah nemen je mee op een authentiek gezellige lsd-trip. De bevreemdende beelden van de eerder genoemde schoenbekooievaar lijken de trip die Feral Tides hier probeert op te roepen alleen maar te versterken. Het enige zwakke punt van de band is de zang die toch wat achterblijft bij de rest van deze, muzikaal ijzersterke, band.


Tijdens het juryberaad laat winnaar van vorig jaar Abdomen van zich horen. Zoals altijd chaotisch en hysterisch. Met een knipoog inspelend op de vele vergelijkingen die tussen hen en Nirvana zijn getrokken, spelen ze vanavond alleen maar Nirvana covers. Uitgedost in een jurk, een paar pruiken en wat neptatoeages weten ze met hun energieke set de vloer gek te maken. Wat een lol en energie stralen deze kerels uit. Neushoorn herinnert zich weer waarom Abdomen vorig jaar hun prijs mocht verzilveren.

Dit jaar valt deze eer Pendants ten deel. De jury noemt hen een "beloftevolle band met een eigen geluid dat zich nog wat verder moet ontwikkelen" en kent hen daarmee de juryprijs van 2016 toe. De jongens kunnen hun geluk niet op, want even daarvoor mochten ze ook al de publieksprijs  in ontvangst nemen. Een dubbele winnaar dit jaar. Hopelijk biedt dit steuntje in de rug voldoende mogelijkheid voor verdere ontwikkeling.