Kjeld
Frieser kan dag twee van Dokk'Em haast niet beginnen dan met Kjeld. De band huist in de donkere spelonken van De Fryske Wâlden. Vanuit daar is de formatie al een tijd bezig maar blijven optredens spaarzaam. Iets na het middaguur stort de band een furieuze pot black metal uit over de Dokkumer weide. Goedemorgen! Zo wordt een festival wel wakker. Vanaf noot één is het raak. Hier gaat kwaliteit voor kwantiteit. Tekstueel put de groep uit de vele oude mythes en rituelen die de provincie rijk is. Met veel bravoure gebracht door frontman Skier. Waar de beste man het precies over heeft is onduidelijk, mede omdat de teksten allemaal in het plat Fries worden vertolkt. Waarschijnlijk zijn de mannen boos op de Groningers, maar echt duidelijk wordt het nergens.  Natuurlijk komt een band als deze veel beter voor de dag in een donker hol dan op een festival waar een waterig zonnetje voorzichtig doorbreekt, maar de mannen laten zich niet kennen. Muzikaal staat het als een huis en het enthousiasme op het podium slaat voorzichtig over op het publiek. Want ook al is het nog vroeg, het publiek is voor Kjeld uit de tent gerold. Terecht, want de mannen geven een prima show weg. Black metal zoals het hoort. Hier wordt de toon gezet voor hopelijk nog meer kwalitatief goede bands. (GK)    

Izegrim
Izegrim is dé knuffel metal band van Nederland. Aanraakbaar, zeer sympathiek en nooit te beroerd voor een handtekening, een foto met een fan of gewoon een handdruk in het voorbijgaan. De groep uit Zutphen straalt ook altijd uit dat wat ze doen heel leuk vinden. En het mooie is: wat ze doen, doen ze ook nog eens heel goed. Het nieuwe album The Ferrymen's End is een schot in de roos en brengt de groep, na 2008, voor een tweede keer hier in Dokkum. Ook vandaag is de act op dreef, natuurlijk want de vier verzaken nooit. De trash/death metal van het viertal klinkt als een klok en de set kent geen zwakke momenten. Het is voor artisten soms moeilijk om het publiek de hele set bij de les te houden, maar Izegrim lukt het. Opener White Walls is een kraker en wordt al luidkeels meegezongen. Ook single Time To Run komt natuurlijk voorbij en kan op veel bijval rekenen. Het beetje wind dat waait geeft de blonde lange lokken van frontdame Marloes Voskuil, maar ook de bruine manen van gitarist Jeroen Wegchelaer, een extra boost als ze staan te headbangen. Het is te gek om te zien dat een band met zoveel passie en plezier werkt. Izegrim heeft niet voor niets veel fans en ziet de schare alleen maar groeien. Daar zal ook dit optreden weer aan meewerken. (GK)

Insanity Alert
Ed Repka-stijl artwork als backdrop, een 8-bit intromuziekje, old school-logo. Alles krijst retrothrash: onorigineel en dertien in een dozijn. Maar verrassend genoeg ontpoppen de ontsnapte tbs-ers van Insanity Alert zich als de grootste gangmakers op de zaterdagmiddag. Wanneer de (overigens Nederlandse) zanger (Heavy Kevy/Kevin Stout) in een losgerukte dwangbuis het podium betreedt, is het duidelijk dat de Oostenrijkse band hier is om een maniakaal feestje te organiseren. Dit door middel van retesnelle crossover thrash in de stijl van oudegedienden Nuclear Assault en S.O.D. De thrashers uit Tirol knallen er dan ook in een half uur vele songs doorheen, alle vakkundig ontworpen voor de moshpit en nekwervels. Zo ook tijdens Crucified By Zombies, volgens de hondsdolle frontman een waargebeurd verhaal. Tijdens Disinfector (verwijzend naar zijn werk als schoonmaker) haalt de schreeuwlelijkerd een piepschuimen bord tevoorschijn met daarop de tekst ‘’Fuck this shit, let’s circle pit!’’ Tot niemands verbazing laten de aanwezigen zich dat geen tweede keer zeggen. Het absolute hoogtepunt vindt uiteindelijk plaats bij het laatste nummer, een cover van Iron Maiden’s Run to the Hills. En niet zomaar een cover maar een echte thrasher, frenetisch en snel met de aangepaste tekst ‘’Run to the pit, mosh for your lives!’’ En daarmee kan de dag eigenlijk al niet meer stuk. Het is duidelijk: de waanzin van Insanity Alert is het perfecte sonische energiedrankje om de middag mee door te komen. (MS)

Entrails
Het Zweedse Entrails maakt death metal met een melodieus tintje. De heren knallen met No Cross Unturned van het laatste album Obliteration uit de startblokken. Een uptempo nummer met venijnige riffs en een lompe doch sfeervolle breakdown. Opmerkelijk is verder dat de basgitaar luid in de mix staat, wat de aard van de muziek alleen maar ten goede komt. Daarbij heeft zanger en bassist Jocke Svensson een verdienstelijk strottenhoofd dat niet onderdoet voor zijn vele Zweedse metalcollega’s. Echter wil de vonk naar het publiek niet overslaan. Dat komt vooral ook door de vermoeide en ongeїnspireerde indruk die de band achterlaat. Dat is jammer, want muzikaal is Entrails goed te pruimen, te oordelen naar een doordreunende stamper als To Live is to Rot, dat door Svensson terecht wordt aangekondigd als een groovy stukje geluid. Ook het titelnummer van Obliteration is er een om te onthouden. Enige impact van deze songs raken echter helaas verloren en dat is deels te danken aan de plichtmatige wijze waarop de band zich ten gehore brengt. Entrails heeft nog veel te leren. (MS)

Entombed A.D.
Terwijl de regen steeds meer begint neer te gutsen en het weiland langzaam in een modderig moeras verandert, doet Entombed A.D. zijn glorieuze intrede. Deze eveneens Zweedse band weet het festival in tegenstelling tot Entrails een uiterst sterk optreden te verzorgen. Maar dat is niet zo gek natuurlijk, want dit is een groep die al heel wat jaartjes meedraait en gerekend kan worden tot een legende in het death metal genre. Of althans, toen het nog Entombed heette. Door het uiteenvallen van de band besloot zanger Lars Göran Petrov door te gaan als Entombed A.D., en spelen zij vanavond een mix van oud en nieuw werk. En dat doen ze met veel jeugdige energie en enthousiasme. De gitaristen schudden hun haren er stevig op los en krijgen het wonderbaarlijk genoeg voor elkaar om ook nog eens de volle beheersing over hun instrumenten te hanteren. Maar het is vooral Petrov die de aandacht trekt. Rondwandelend met zijn pretkop en bewapend met een rauwe grunt krijgt hij het publiek moeiteloos mee. Natuurlijk helpt de muziek ook, want de band serveert een delicieus diner aan oldschool death metal. Groovy passages, lompe blastbeats en aanstekelijke riffs zijn de ingrediënten waar Entombed A.D. op trakteert. Van nieuwer werk als Dead Dawn tot de klassiekers Wolverine Blues en Left Hand Path; Entombed A.D. houdt het metalen feestje gaande. (MS)

Moonspell
De vampieren van het Iberisch schiereiland zijn al meer dan twintig jaar verenigd in Moonspell. De band  is geen onbekende op de Dokk'emer weide. In 2012 was de band er namelijk ook bij. Vandaag heeft de band de pech dat het zachtjes regent. Volle zonneschijn is ook geen weer voor deze aanbieders der duisternis - ze zullen het dus wel afgedwongen hebben - maar leuk is anders voor de toehoorders. Desondankst is het druk voor het podium. De Portugezen staan altijd garant voor een goede pot metal met een doom twist.  De Moonspell-sound mag dan in de loop der tijd geëvalueerd zijn. De inzet en toewijding lijkt alleen maar toegenomen. Het siert de mannen dat ze hun laatste album Extince (2015)  niet compleet de hoofdrol gunnen. Want de setlist is een fijne bloemlezing uit hun discografie waarin alleen klassieker Fullmoon Madness een zekerheidje is. Als frontman Fernando Ribero met zijn gothic vleugels wappert geeft hij de fans op die manier de maat aan. Tot ver op het veld gaan de 'horns' de lucht in als blijk voor waardering. Een Moonspell set kent ook geen slechte nummers of momenten, daar zorgen de mannen zelf wel voor. Op de weide heeft Portugal al gewonnen. Als de bandleden later afgeschminkt de wedstrijd Kroatië-Portugal zitten te kijken is het lang spannend. Maar Portugal wint. Twee keer vandaag. (GK)

DragonForce
Ken je dat gevoel? Dat wanneer je computer vastloopt en je iemand vraagt het op te lossen, diegene dan als eerste zegt: "Oh, dat is heel makkelijk", en vervolgens de meest ingewikkelde acties onderneemt om alles weer aan de praat te krijgen? Dat gevoel van onmacht en irritatie is precies wat je krijgt als je naar de gitaristen van DragonForce kijkt als ze in volle actie zijn. Wie dit wil nadoen zit na vijf minuten met bebloede vingers huilend op de bank. De zes lachen het weg of het niets is. De band uit Engeland grossiert namelijk in over the top, hop-hop-snel-snel gitaarspel en brengen die met een de glimlach van een autoverkoper. Geen seconde rust wordt je als luisteraar gegund en daardoor wordt een DragonForce-show kijken ook gewoon hard werken. Alle noten, melodieën en zanglijnen vliegen en vallen over elkaar heen, zonder - en dat is het knappe - dat het geheel uit de bocht vliegt. En als er nog ergens een gaatje is dan plamuurt toetsenist Vadnim Pruzhanov dat vakkundig dicht met zijn retro omhang keyboard (hallo Modern Talking). De Britten weten van een donkere titel als Apostles Of Darkness toch nog een blij-blij speed metalnummer te maken. Het is fantastisch knap, steengoed, leuk om naar te kijken, maar dodelijk vermoeiend. (MH/GK)