13 Steps
Aan de Friese hardcore rockers van 13 Steps de ondankbare taak om als eerste het hoofdpodium van Dokk’em Open Air te bestijgen. De Leeuwarders zijn amper vier jaar bij elkaar en hebben al een finaleplek in de Metal Battle verzilverd en een uitstekend album Maleficent Thoughts afgeleverd. Kortom, dit kwintet gaat als een malle. Eens te meer het bewijs dat metal talent niet van ver hoeft te komen. Dat de taak als festivalopener ondankbaar kan zijn, blijkt wel uit de opkomst. Bij aanvang staat er niet veel meer dan een handjevol mensen op het veld. Desondanks laten deze metalcore mannen zich niet kennen en geven ze alles. Zowel de nummers van het nieuwe album als oudere nummers als Keeping it Together komen instrumentaal uitstekend uit de verf. Invalbassist Ties Wijnen verdient sowieso een pluim, gezien het korte tijdsbestek waarin hij de setlist erin heeft gestampt. Helaas zijn de vocalen bij vlagen wat rommelig en onverstaanbaar.  Omdat 13 Steps nog maar pas de metalscene is binnengestapt, zijn er überhaupt niet veel die de teksten kennen. Slecht een enkeling met een heus 13 Steps-shirtje weet alle teksten te declameren. Je moet klein beginnen. Puur op doorzettingsvermogen en karakter weten ze gaandeweg meer bezoekers naar het podium te trekken. Het is misschien een bescheiden begin, maar dat deze mannen zich op hun weg naar succes door niets of niemand uit het veld laten slaan is wel duidelijk. (VM)

Bliksem
Bliksem doet het goed in metalland. De thrashende Belgen openden vorige week nog met succes de mainstage op Graspop. Vandaag is het de band die de zon laat doorbreken. Opgericht in 2010 en eigenlijk direct omarmd en gehypet. Want wat maakt Bliksem nu zo bijzonder? Voor een groot deel is het frontdame Peggy Meeussen. Die met haar voorkomen en enthousiasme het publiek altijd wel mee krijgt en met haar Vlaamse tongval ook iets schattigs heeft. Muzikaal is het allemaal prima te verhapstukken maar bijzonder wordt het op de Dokkumer weide geen moment.
Bliksems laatste werkstuk Gruesome Masterpiece, de oh zo belangrijke tweede, is vorig jaar erg goed ontvangen en de Antwerpenaren putten er dan ook veelvuldig uit. Logisch. De knieval naar groter en meer succes lijkt echter al ingezet. Want waarom bombardeer je anders de ballade Out Of The Darkness tot single? Het nummer is een niemendal en direct het dieptepunt van de show. Alleen al de strove waar de titel uit voortkomt. 'Out of the darkness, and into the light', kan het nog iets meer cliché? Wat is het volgende? Een akoestische versie van het nummer om zo opgepikt te worden door Studio Brussel of 3FM? Bliksem is goed in het maken van snelle, harde thrashmetal. Dat willen de fans horen, ook hier op Dokk’em zo blijkt wel. Want al is het nog vroeg, Meeussen en haar mannen zorgen er voor dat de eerste nekken gekraakt worden om zo in gereedheid gebracht te worden voor de rest van de dag. (GK)

Heidevolk
Heidevolk in Friesland, als dat maar goed komt. De combinatie Dokkum en heidenen heeft geen goede reputatie. Toch hebben deze heren met hun koffers vol met zwaarden, schilden, berenvellen en hoorns niets dan goeds in de zin. Ze zijn naar Dokkum getogen om samen met ons hun fascinatie voor natuur en mythologie te bezingen. Een deel van het publiek heeft zijn eigen hoorn meegenomen en lijkt speciaal voor deze act te zijn gekomen. Heidevolk is dan ook de eerste act deze vrijdag waarbij het voor het grote podium een beetje vol oogt. De meegebrachte hoorns doen uitstekend dienst als biermok en de Arnhemmers kunnen vandaag dan ook op een hartelijk welkom in het Friese Rijk rekenen. Bekende strijdliederen als Saksenland en Einde der Zege worden juichend ontvangen in Dokkum. Het Friese volk herkent zich wel in de door Heidevolk bezongen rol van de onderdrukte. De aloude Friese leus ‘Leaver dea as slaef’ geeft deze mentaliteit weer. Het mag dan ook niet verbazen dat het nummer Koning Radboud, over de Friese Koning Redbad, nog op het meeste bijval van de toeschouwers mag rekenen. Op muzikaal gebied zijn deze woeste lieden eveneens uit het juiste hout gesneden. Beide gitaristen tonen hier voor geen kleintje vervaard te zijn wanneer ze in onder andere Nehalennia zelfs vioolsolo’s uit hun gitaar weten te toveren. Met hun overtuigende mix van folk met heavy metal weten ze zich vandaag geliefd te maken bij hun Friese wapenbroeders. (VM)

Raven
Onverwoestbaar zijn ze. De mannen van Raven zijn aan hun derde, nou misschien al wel vierde jeugd bezig. Opgericht in 1974! En still going strong. De broertjes John en Mark Gallagher weten simpelweg van geen ophouden. Drummer Joe Hasselvander ziet er dan wel uit of hij elk moment kan omvallen, maar niets is minder waar. Al zijn klappen zijn raak en urgent. De echte glorietijden zijn misschien allang aan de horizon verdwenen. Dit Engelse trio rust niet op zijn lauweren. Vorig jaar nog brachten de heren het prima album Extermination uit, het optreden vandaag maakt deel uit van de promotietour voor die cd.
Natuurlijk wordt er geleund op het verleden. Als een van de grondleggers van de NWOBHM mag dat, nee moet dat ook. Zeker de eerste drie platen, Rock Until You Drop (1981), Whipe out (1982) en All For One (1983), zijn klassiekers en dienen bij elke liefhebber in huis te zijn. Het publiek hier weet de band op waarde te schatten en geeft de oude rotten het onthaal dat ze verdienen. Zanger/bassist John Gallagher op zijn beurt vuurt de fans aan als in zijn jonge jaren. Raven is echt ontzettend goed op dreef. Al kent de set wat voorspelbare momenten zoals de ‘hit’ On and On (1985). Ach, het hoort bij een Raven show als metal bij Dokk'em. Het is meer dan knap dat een band na meer dan veertig jaar de podia nog steeds onveilig maakt en nog altijd voor de dag komt alsof ze hun eerste show spelen. (GK)

Grave
Zweden mag dan voetballend niet meer meedoen op het EK in Frankrijk, op muziekgebied is er geen sprake van een mindere periode. Neem Grave. Toen de death metal echt uit haar schulp kroop, eind jaren tachtig, stond deze band als een van de eerste vooraan. Hun ‘Zweedse’ sound is lomp en bruut en debuut Into The Grave is een blauwdruk gebleken voor vele groepen die volgden. Natuurlijk ontbrak het titelnummer vandaag niet. Het ontbreekt namelijk nooit op een set van deze Scandinaviërs. Gelukkig is er ook plaats voor nieuw werk en krijgt ook het nieuwe Out Of Respect For The Dead (2015) plek op de setlist. Het is wel een lijst met verder weinig echt verrassende momenten. Wie Grave eerder heeft gezien kan alles zo mee blèren.
Het is bewonderenswaardig hoe zanger en kwaliteitsbewaker Ola Lindgren altijd zorgt dat de band op koers blijft. Altijd urgent en altijd full power. Waar genre of tijdsgenoten al gestopt zijn of nog slechts sporadisch optreden, dendert de death metaltrein van Grave onverminderd voort. Het is Lindren en zijn mannen wel toevertrouwd, met zo'n zak ervaring kan het haast niet mis. Wie Grave in huis haalt weet wat hij krijgt. Een uur lang eet Dokk'em knäckebröd uit de dood en het smaakt fantastisch. (GK)

Primordial
‘Fuck Sjiphol’ is een van de eerste dingen die frontman Alan Averill van Primordial vandaag met ons wil delen. De band loopt vooraf vertraging op omdat er iets mis gaat met de bagage op het vliegveld. Wat er precies mis is gegaan op de luchthaven weten we niet, maar zijn beautycase kon zo te zien in ieder geval worden gered. Met dat vaalwitte, opgeschminkte gezicht lijkt hij eerder van de bloedbank te komen dan van het vliegveld. Maar dat is precies de bedoeling. Met nummers als Gods to the Godless zorgt Primordial voor een ijzersterk begin. Binnen luttele ogenblikken weet deze extreme metalband het gras voor de Large Rockhand Stage om te toveren tot een waar slagveld vol hel en verdoemenis. Het zijn niet veel nummers die de Ieren in hun speeluur ten beste kunnen geven, want nummers onder de zeven minuten hebben zij nauwelijks op voorraad, maar al hun gitaar- en drumgeweld gaat er wel in vanavond. Alan Averill gebruikt zijn stem voor iets dat het midden houdt tussen grunten en zingen. Met zijn krachtige stem en woeste gebaren zweept hij de slaven van Dokk’em Open Air tijdens As Rome Burns tot ver achterin op. ‘Sing to the slaves that Rome burns’, wordt er gescandeerd. De band speelt strak. Of het nu om het tremolo picking in Babel’s Tower of de zware, lage toms in Bloodied Yet Unbowed gaat, ze weten precies het juiste beeld bij deze donkere teksten te schetsen. Dokk’em Open Air begint de vrijdagavond zingend over het einde van de wereld in de laatste stralen van een bloedrode ondergaande zon. (VM)