Ondergronds met Aircraft, Sprokkelhout en Soviet Grass

Goede rock uit het noorden, geweldige rock en snor vanuit het zuiden

Tekst: Henk Rigter ,

Afgelopen donderdag vond er in De Gloppe te Leeuwarden weer een editie van ONDERGRONDS plaats. In een bijna intieme setting treden drie bandjes op, die door de organisatie met zorg zijn uitgekozen. Vanavond biedt de slecht verlichte eerste verdieping met haar lage plafond, onderdak aan het debuterende Aircraft, Sprokkelhout uit Groningen en het Belgische Soviet Grass. Het zaaltje staat bij de eerste band al vol en mag zich verheugen op een lading goede muziek.

Om iets na half tien wordt de avond afgetrapt door Aircraft. Zoals gezegd is dit het debuut van de band, maar vrijwel alle muzikanten hebben al eerder ergens op een podium gestaan. De presentatie oogt daarom lekker natuurlijk. Het is echter wel te merken is dat één van de gitaristen bijna per toeval de zang op zich neemt en vooral een gelegenheidsfrontman is. In deze rol moet hij nog wel wat groeien, al is er nou ook weer niet zoveel zang in de muziek dat het een prioriteit zou moeten zijn. Buiten dat staan de vier heren vooral lekker hun eigen ding te doen en dat klinkt meer dan prima. Meer dan eens doen de liedjes denken aan bands als Radiohead, The Doors en meer van dat soort licht psychedelische rock. Het publiek bestaat op dit moment voor een groot gedeelte uit bekenden van de bandleden, wat het optreden een goed ontvangen thuiswedstrijd maakt. Wel zo prettig, bij een eerste optreden. 

Het hierop volgende Sprokkelhout is een stuk rustiger. De Groningers hebben een mooie eigen sound met lang uitgesponnen sfeervolle nummers die vol warmte worden gepresenteerd. Het is geen band die je omver zal blazen met een muur van gitaren of ander geluid, maar dat heeft Sprokkelhout ook niet nodig. De fijne nummers steken goed in elkaar en de zanger - die overigens net zo goed de buurjongen kan zijn die je computer repareert - heeft zichtbaar plezier in de interactie met de zaal. De goed op elkaar ingespeelde band vermaakt het publiek zeker, maar enorm spannend wordt het niet. Niet alles hoeft uiteindelijk per se spannend te klinken om goed te zijn, dus voila. Op dit punt lijkt De Gloppe het overigens drukker te hebben dan verwacht, want het koude bier is op en men lurkt aan lauwe flesjes. Nu kan het zijn dat De Gloppe zich niet heeft voorbereid, maar de tent staat terecht zo vol tijdens deze tot tevredenheid stemmende avond. 


ONDERGRONDS
maakt er ondertussen een traditie van om verassend af te sluiten. Was het de vorige keer een schot in de roos om het schitterende Karawane op te laten treden, is het nu de beurt aan Soviet Grass om de avond in stijl te eindigen. Het podium wordt betreden door een band, waarbij vooral een Nick Cave-achtige verschijning met een joekel van een snor de aandacht op zich vestigt. De frontman naar blijkt. En wat voor één! Op het moment dat de band begint te spelen is het publiek al volledig om. De stevige gitaarrock uit het altijd exotische Belgie doet meer dan eens denken aan het rauwere werk van The Black Keys, wat geweldig thuis past in deze bedompte zaal. De strot van de zanger is niks minder dan ontzagwekkend, zijn presentatie vol overtuiging en de zaal hangt aan zijn besnorde bovenlip. Zoals het een goed frontman betaamt, straalt de man een enorme portie sex uit, wat nog maar eens onderstreept wordt tijdens het nummer Pink Pistol. Het hele nummer betast hij vol ruwe liefde zijn edele delen om af te sluiten met een confettikanon dat hij voor zijn kruis af laat gaan. Dit is wat een rockband hoort te zijn. Opzwepend, overrompelend en een publiek dat alleen maar meer wil.