HET CONCERT:
Sam Brittain, BaroNes, Madnes Festival Ameland, zaterdag 5 juli 2014
#MadNes14: Sam Brittain, simpelweg prachtig
Australische singer-songwriter raakt de gevoelige snaar
Hoewel de regen niet echt een aanvulling op het goed gevulde programma van MadNes is, pakt dit voor de liefhebbers van Sam Brittain heel gunstig uit. Zijn optreden stond gepland voor de Greenstage, maar wordt vanwege plensbuien verplaatst naar de BaroNes. Gelukkig maar, in de knusse circustent komt deze bijzondere muzikant nóg beter tot zijn recht. Enkel bijgestaan door zijn akoestische gitaar lijkt het een relatief klein optreden, maar de impact is immens.
DE ACT:
Deze vrolijke, goedlachse Australische vent is een singer-songwriter in hart en nieren. Vanaf zijn derde levensjaar is muziek één van de belangrijkste dingen in het leven. Voorzichtig pingelt hij op een gitaar, om zich vervolgens ook de kunst van het pianospelen en het drummen eigen te maken. Hij groeit op met de ambitie om van zijn woorden melodieën te maken en dit lukt heel behoorlijk. Na een gunstige opstap via doorbrekend talent Matt Corby in 2011, krijgt Sam de credits die hij verdient en besluit zijn debuutalbum af te maken. In 2012 brengt hij zijn eerste LP Our Shining Skin uit, in 2014 verschijnt het volledige album Live Simply. Vergelijkingen met Ryan Adams en Damien Rice zijn treffend.
HET NUMMER:
Het laatste nummer is een prachtig eerbetoon aan collega en goede vriend Nick Balcombe, eerder dit jaar overleden. Na een emotioneel intro, waarbij Sam het zelf nauwelijks droog houdt. Vanuit Australië zijn een aantal goede vrienden meegereisd naar dit optreden en de tranen vloeien rijkelijk. Enerzijds heel triest wat er is gebeurd, aan de andere kant fantastisch om op deze manier een goede vriend te herinneren. Ook het publiek, waarvan toch het merendeel Nick niet of nauwelijks kent, moet een aantal keren flink slikken. Wat een emotie, wat een verdriet gaat er achter dit nummer schuil. De uithalen gaan door merg en been, maar zijn onwaarschijnlijk mooi.
HET MOMENT:
Omdat het optreden in eerste instantie op de Greenstage zou plaatsvinden, stond er in de BaroNes al een paaldansworkshop gepland. Qua ruimte geen enkel probleem, aan de zijkant van de tent staan twee palen redelijk verdekt opgesteld. Toch dwalen de ogen van het publiek regelmatig af naar rechts, waar een aantal dames verbluffende stunts uitvoerden. Niet alleen de mannen, ook de vrouwen kijken vol bewondering naar deze bijzondere tak van sport. Onder leiding van een getalenteerde instructrice is er flink wat vermaak in de tent, wat de leegte van het podium enigszins verbloemd. Sam zelf is af en toe ook flink afgeleid en steek dit ook niet onder stoelen of banken, de glimlach wordt zowaar mogelijk steeds groter.
HET PUBLIEK:
Sam heeft veel vrienden gemaakt aan de vooravond van het optreden. Een aantal enthousiaste meiden zijn wild van zijn haardos, zijn vriendelijke uitstraling en zijn grote glimlach. Zijn nummers kennen ze (nog) niet, maar het gejoel en applaus vanaf de eerste minuut doet je vergeten dat de tent nog zo vol niet is.
HET OORDEEL:
Een indrukwekkend optreden, wat nog lang blijft hangen. Na afloop volgt er, terecht, een gigantisch applaus, waar geen einde aan lijkt te komen. Een goede vriendin die mee is vanuit Australië springt het podium op om Sam een knuffel te geven na zijn ode aan Nick. Het applaus zwelt aan, het lijkt alsof het publiek wanhopig probeert om de brok in de keel weg te klappen. Kippenvel, nog steeds.