Het festival gaat van start met een set van experimenteel electroduo Vakantie. Aanvankelijk zouden de eerste drie acts buiten in de binnentuin spelen, maar alle shows zijn verplaatst naar de kelder. Aangezien de meeste mensen nog in het café of de binnentuin zitten, is het niet erg druk bij de openingsact. Heel erg is dit niet, aangezien de kelderruimte zelfs niet gevuld vrij knus aandoet. De show is muzikaal gezien precies wat je van de heren verwacht, ze halen het diepste uit hun synthesizers en creëren daarmee unieke soundscapes. Verder is de show vrij sober aangekleed; dit is toch een licht gemis bij de atmosferische muziek van de heren, die overigens ook tot kunstenaarscollectief Owsum behoren.
Geslaagd debuut Ondergronds Festival
Sterke shows en goede sfeer in krappe kelder
Het is een bekend concept; een band in een kleine ruimte plaatsen voor een intieme sfeer en grotere betrokkenheid van het publiek. Met het succes van Mijn Ouders en de nieuwe Ondergronds-avonden is er nu ook in Leeuwarden volop aanbod op dit gebied. Een mooi moment dus voor een speciale editie van Ondergronds, namelijk een compleet avondvullend programma met negen lokale en internationale acts en een kort literatuur- en filmprogramma. Allemaal nog steeds gewoon in de kelder van Spinoza.
Bij de volgende band van de avond begint de kelder al wat meer vol te lopen. Het gaat hier om het Zweedse Pale Honey. Dit viertal is net begonnen aan een Europese tour en maakt zijn eerste stop op de Leeuwarder grond. De band oogt lichtelijk nerveus, maar past met zijn dromerige fuzzy indiepop uitstekend op het festival. Ze bouwen de set langzaamaan op; van dromerige nummers met veel nadruk op de vocalen tot een laatste nummer dat eindigt in een uitbarsting van lawaaierige gitaren. Er zijn geen nummers die er echt tussenuit springen, maar over het algemeen laat de band een goede indruk achter.
Bij aanvang van de derde band van de avond, Yuko Yuko, wordt ook meteen een gebrek van het festival duidelijk. Er zijn meer bezoekers dan op een reguliere avond en zij passen niet allemaal in de kleine kelderzaal. Hierdoor is het in de zaal zelf ineens wel erg knus en moet een deel van het publiek door de poort meekijken. Het heeft een zekere charme, maar praktisch is anders. De mannen van Yuko Yuko behoeven verder eigenlijk weinig introductie; ze maken normaal psychedelische electropop met een gehele band, maar vandaag spelen ze met z'n drieën puur op synths. De sfeer in de zaal is uitstekend. Het publiek gaat volledig mee met de dreunende nummers en met name Fever komt goed tot zijn recht, gezien de temperaturen in de zaal. Veel andere nummers missen echter net de extra dimensie die de niet-aanwezige bandleden bieden. Verder zijn oordoppen een vereiste, aangezien de bassen op elf staan en teveel doordreunen in de smalle ruimte.
Gelukkig is dit geen probleem bij AC Berkheimer, een Rotterdams viertal dat, je raadt het al, dromerige fuzzy indierock maakt. In opzet is de band vergelijkbaar met Pale Honey, maar ze hebben al wat meer ervaring onder de riem. Tweede plaat We Tell Them Tonight geldt nog steeds als een van de sterkste Nederlandse indierockplaten en met de nieuwe plaat Equation of State zetten ze deze trend rustig door. Bij de muziek van AC Berkheimer voeren fuzzy gitaren en strakke drumpartijen de boventoon, met daartussen nog ergens de dromerige zang van zangeres Gwendolien. Soms valt haar stem wel erg weg in de gitaarpartijen, maar dat is een kleine smet op een verder uitstekend optreden van de Rotterdammers.
Nausica keert deze verdeling juist om en kiest voor een veel ingetogener instrumenteel geluid, terwijl de uitgesproken vocalen van zangeres Edita juist de boventoon voeren. Hun nieuwe album The Molecules Fall Closer wordt alom goed ontvangen. Ook live speelt de band een prima, ingetogen show die pas bij het allerlaatste nummer tot uitbarsting komt.
Zolang laat de laatste echte band van de avond het niet duren. De heren van de The Black Cult uit Groningen spelen onvervalste garage/punkrock en laten er ook vanavond geen gras over groeien. In een klein half uur rammen de heren er zonder oponthoud twaalf nummers doorheen met een uitstekende performance. Zo moet garagerock bedoeld zijn: snel, hard en op ruwweg drie meter afstand van de band. Met een intens optreden in de kleine, inmiddels dampende ruimte, speelt The Black Cult zich tot het hoogtepunt van het festival. Eind augustus komen ze de stad opnieuw onveilig maken. Mocht je ze tot dusver gemist hebben, gaat dat zien!
De avond wordt afgesloten door Bastard Sugar, Yakumo en Pink Orange Dawn. Deze acts brengen de voetjes tot in de late uren van de vloer met een mix van funk, duistere beats en 80's electro.
In zijn opzet is het festival zeker geslaagd. Ondergronds heeft een divers programma neer weten te zetten op een aansprekende plek. De enige twee knelpunten zijn de capaciteit van de kelder en de kwaliteit van het geluid, maar dit wordt ruimschoots gecompenseerd door een uitstekende sfeer en een prima line-up. Op naar de volgende editie!
---
Wat: Ondergronds Festival
Wanneer: donderdag 14 augustus 2014
Waar: Eetcafé Spinoza, Leeuwarden
Opkomst: Uitverkocht