CONCERT:
The Deaf, Welcome to The Village, Grootegast, zondag 27 juli
#WTTV: Zweten en springen bij The Deaf
Handen en biertjes in de lucht voor ideale festivalband
The Deaf is zonder twijfel een van de meeste energieke bands van Welcome to The Village. Blikvanger Spike is volledig in zijn element, stuitert alle kanten op en krijgt het publiek vrijwel moeiteloos mee. De Hagenezen zijn niet alleen crowdpleasers, ze spelen ook nog eens ontzettend lekker. Ze brengen een paar nieuwe nummers (die iets volwassener klinken) maar teren vooral op de bekende hitjes.
MUZIEK:
Hoekige garagerock in een dikke rock-'n-roll-saus. The Deaf loopt over van positieve energie en catchy songs die teruggrijpen naar de beatmuziek waar hometown Den Haag bekend om staat. Het vuige orgelgeluid is minstens zo aanstekelijk als zanger Spike (yup, hij van Di-Rect). Debuutalbum Toot Whistle Plunk Boom! (2011) staat dan ook vol met luide riffjes en en wilde uithalen.
PLUS:
“Ik begin en dan gaat iedereen hier uit zijn dakplaat!” Binnen tien minuten ontstaat er een fanatieke moshpit en wordt er vooraan flink gesprongen en gedanst. Van het debuutalbum zijn dan ook de nodige festivalkrakers te plukken. Vooral hit(je)s als 1973, Coming Down That Road en I’m Alive doen het perfect bij het enthousiaste publiek. Nieuwe nummers worden even positief, maar over het algemeen iets minder enthousiast ontvangen. Niettemin klapt en zingt de tent vrolijk mee als daarom gevraagd wordt. Band en publiek verbranden deze middag veel calorieën.
MIN:
Spike klaagt/grapt over het ontbreken van een toilet bij het podium. Het daaropvolgende verhaal over schijten en snotjes is geestig, maar dit heeft de band niet nodig. En ohja, oordopjes waren bij deze show geen overbodige luxe geweest: het ging best hard.
CONCLUSIE:
Bij het verlaten van het podium zijn vier grote grijnzen te zien op de bezwete Haagse koppies. Ze stuiteren gezamenlijk de tent uit, wetende dat zie hier veel vrienden hebben gemaakt. Het had eigenlijk wel wat langer mogen duren.
CIJFER:
9