Hard, harder, hardst in Het Bolwerk Sneek met de Frisian Hardcore Meeting

Geen zondagsrust maar snoeiharde hardcore uit de provincie

Tekst: Ridzert Souverein | Foto's: Ankie Rusticus ,

Voor de Frisian Hardcore Meeting is, net als twee jaar geleden, het Bolwerk verdeeld over twee stages; Friesland Pop Talentstage in de kleine zaal, en de grote zaal met voor het podium een rijk ingerichte merchandisestand van de Friese hardcorescene. Buiten is het, in tegenstelling tot de vorige editie, bar en boos. In 2010 lagen nog vele bezoekers aan het water in het gras, genietend een sigaretje te roken als een bandje niet helemaal beviel. Dat zullen we vandaag in ieder geval niet zien.

Direct bij de start is de kleine zaal lekker gevuld en Pantah staat hier zelf een beetje van te kijken. Tijd voor rustig inkomen is er niet. De meters staan direct allemaal in het rood, en het gaspedaal gaat plat op de grond. De Leeuwarder punk hardcore met een heerlijke funky bass rost in twintig minuten door zijn materiaal heen. De spits is eraf.

De eer is aan Nom de Plume om als eerste de speakers voor het grote podium hun werk te laten doen. Met hun eigenzinnige mix van emo, grindcore, hardcore en metal - door blootsvoetse Frontman Arjan van Dalen benoemd tot postmeuk - is niet de meest logische act van vandaag op de flyer, maar met veertien bands op het programma is enige afwisseling in het geluid altijd welkom. Arjan is vandaag heerlijk bij stem en samen met zijn band trakteren zij het Bolwerk op een overdaad aan energie. Een van de nieuwe creaties, The Killer Whale, is misschien te rustig voor deze middag, maar zal een fijne toevoeging worden op de setlist van de heren.


Bij de verhuizing terug naar de kleine zaal voelt het direct weer gezellig. De aanwezige bezoekers vullen de kleine zaal goed. Horrible Twunts staat er klaar voor en herhaalt de vraag van deze dag: “Zijn we al wakker?”. Gelukkig geen negen minuten snoozen, maar direct snoeihard gitaargeweld. Alsof de vloer en het plafond volledig vol hangen met speakers trilt alles, maar dan ook alles, in de zaal vrolijk mee met de klanken vanaf het Frieslandpop Talent-stage. Als 0Fight8 op de planken staat valt het weer op hoeveel onderlinge support er in deze scene is. Shirts van bands die we al hebben gehoord of vandaag nog gaan horen hangen om de bezwete lijven op het podium en artiesten die hun kunstjes al hebben vertoond doen hun best om her en der een pit te starten.

De Frisian Hardcore Meeting van 2012 kan al snel voor de incrowd worden bestempeld als een geslaagd feestje. De titel voor hardste van de dag gaat met gemak naar de snoeiharde grindcore van Swindle. Met korte, allesvernietigende nummers en veel beweeglijkheid zijn het louter de natuurwetten die het tempo van deze heren bepalen. Niet alle tempowisselingen komen op zo’n snelheid even goed uit de verf, maar iedere poging wordt alom gewaardeerd. Niemand is dan ook verbaasd dat het kruit na tien minuten is verschoten, wat zorgt voor een van de enige momenten van rust op de podia vandaag. Kroon is vandaag de enige Nederlandstalige band die te horen is. Een fijne afwisseling, alleen helaas niet altijd even verstaanbaar. De lange rechtopstaande zanger tussen de licht hurkende gitaristen en bassist is een mooi beeld.

De middag in de grote zaal kreeg de grootste melodieën te horen uit handen van Kensington Arms. Met hun mix van emo en hardcore geven zij niet alleen de bezoekers de kans om de fantasie eens de vrije loop te laten, ook de lichtman maakt dankbaar gebruik van de langere melodielijnen en leeft zich helemaal uit. Helaas blijven juist dan de bezoekers in de kleine zaal hangen, en dit optreden krijgt daarom niet het publiek dat het verdient. Dit wordt echter snel verholpen door het opengooien van de bar in de grote zaal.

13 Steps weet ook zonder bier bij de hand de bezoekers te trekken, door nieuwsgierigheid te wekken met een mooie filmische intro. Vanonder een klein paars lampje worden sferische klanken de zaal in geslingerd waarbij met iedere basdreun ook in de grote zaal de rvs-platen in de bar een eigen leven lijken te leiden. 13 Steps weet dat niet alleen het podiummoment voor een band belangrijk is, getuige de vele flyers ter promotie van hun nieuwe EP die overal in de zaal worden verspreid.

Sparky’s Revenge, met het herkenbare highschoolsausje over het geluid en de vrolijke verstaanbare zang, weet ook veel melodie in het geluid te houden. Het tempo blijft hoog en langzaamaan lopen er wat meer mensen binnen, waardoor ook de grote zaal lekker gevuld lijkt. Halverwege de set gaan de petjes en brillen af en wordt er nog een tandje extra bijgezet. When Walls Collapse loopt hierna tegen het probleem aan dat er toch ook gegeten moet worden. Gelukkig is een iets legere zaal geen reden om er met minder kracht op in te beuken. Met een Amerikaans aanvoelende metalsound weten de heren de aandacht goed vast te houden en voelt zelfs de Comeback Kid-cover aan als eigen werk. Met de fijnste breakdowns tot nu toe kan de avond in het Bolwerk beginnen.

Swim or Drown zwemt in zijn energie en weet het bezoek te laten verdrinken in het muzikale geweld. Het is een sterke opening van de avond in de kleine zaal en het niveau gaat omhoog. Knetterhard knallen ze de zaal door met hun oldskool hardcore. Friesland laat vandaag zien dat hardcore hier nog steeds springlevend is. Zowel nieuwe als oude stijlen zijn sterk vertegenwoordigd. Swim or Drown is op geen enkel foutje te betrappen.


Manu Armata is de eerste Big Bang van de avond. Met een genadeloos hard en retestrak begin word je bijna bang voor waar het gaat eindigen. De zaal is nu lekker vol, iedereen heeft goed gegeten en het energiepeil is weer op niveau. Van een echte pit lijkt het vandaag niet te komen, maar het massaal meebrullen van de teksten en het enthousiast knikken van alle koppies in de zaal maakt alles goed. Zanger Willem Daniël wil geen grote verhalen houden. Als hij dan toch iets kwijt wil, is het een schop tegen het hokjes-denken. De boodschappen blijven kort en daar is niemand rouwig om. Stiekem vraagt men zich al af of Cornered hier nog overheen gaat komen.

Op het kleine podium speelt  ook Mundane foutloos. Met de fijne dubbele vocalen is er geen moment van verslapping mogelijk. Iedereen blijft bij de les, want de corrigerende tikken vliegen je vanuit de speakers om de oren, op het ritme van de dubbele basses. De heren, die we eerder bij Sparky’s Revenge en een nummertje bij 13 Steps op het podium zagen, zijn op stoom. Met bezwete koppies drentelen ze over en voor het podium langs. Een hele fijne afsluiter voor de Frieslandpop Talent-stage.

Dan is het eindelijk tijd voor Cornered. Alsof het nog steeds Sneekweek is, loopt de frontman in een grote zeiljas over het podium (als kleine knipoog waarschijnlijk een Helly Hansen in plaats van een Gaastra). Na een nummer is het uit met de pret. De jas gaat uit, de broek wat hoger en daarna gaan ze er vol tegenaan. Waar eerder de angst was dat er van een pit geen sprake meer zou zijn, gaat iedereen nu her en der in de zaal gezellig los. Alles blijft klein, maar de dag krijgt het dankwoord van het publiek dat het verdient. Cornered geniet net zo hard als het publiek zelf en geeft alles. Of het publiek weet of ze net terug zijn uit Engeland is niet duidelijk, maar dat ze er niets van merken wel.

Vandaag was een dag van hard, harder, hardst en geen goed, beter, best. Dit was geen bandwedstrijd met losers en wannabe’s. Dit is wat Friesland te bieden heeft, slechts uit een niche van het hardere genre. Naast nieuwe en talentvolle bands heeft Friesland ook ervaren hardcore bands die internationaal hun strepen verdienen en dat wordt op deze dag meer dan duidelijk.


Gezien:             Frisian Hardcore Meeting
Waar:               Het Bolwerk Sneek
Wanneer:          28 oktober 2012
Opkomst:         Gezellig druk