De organisatie van CityRock heeft dit jaar als vanouds voor één festivaldag gekozen, met weer een interessante programmering. Wel nieuw is een extra editie van CityRock op vrijdag in Eindhoven. Onder dezelfde vlag speelden een dag eerder daar acts die eveneens in Leeuwarden op het podium staan. Het festival dat voor de vierde keer wordt gehouden, heeft vorig jaar een uitstapje gemaakt naar 'de Bult' achter het Rengerspark. Nu is het weer terug op het Oldehoofsterkerkhof.

Tegen de verwachtingen in zijn de weergoden ons gunstig gezind. Het publiek, dat voor het grootste deel uit 'oudere jongeren' bestaat, heeft toch de nodige voorzorgsmaatregelen getroffen met regenwerende kleding en paraplu's. De festivalorganisatie had ook al rekening gehouden met een regenscenario, door poncho's te verstrekken. Zelfs is er een hotline aangelegd met Vliegbasis Leeuwarden, voor het actuele weerbericht.

Het is twaalf uur als het programma van CityRock begint met de Leeuwarder band Molstone. Helaas is er nog weinig publiek bij deze band, die de aanwezigen bedient met stevig georiënteerde bluesrock. Het enthousiasme waarmee Molstone haar nummers ten gehore brengt is aanstekelijk. De middag is nog vroeg, maar toetsenist Sieberein Schaaf krijgt het toch voor elkaar om het publiek mee te laten klappen. Na een ombouw is het de beurt aan het Twentse The Grand East. Opvallend is dat bij het opbouwen het drumstel aan de zijkant van het podium wordt opgesteld. De band speelt bluesrock en laat direct zien een goede liveband te zijn. In de composities van de nummers laten de vijf heren uit Diepenheim interessante wendingen horen, wat in dit optreden goed uitpakt. Vooral het Hammond-orgel van toetsenist Joris van den Berg en het vervormde geluid van de mondharmonica van zanger Arthur Akkermans klinken mooi in het geheel. Eenmaal goed gesetteld in de muziek, blijkt de halfuur durende set alweer om.

Molstone

The Grand East

Purpendicular uit Engeland wordt beschouwd als één van de beste coverbands van het Deep Purple-repertoire. Een feest van herkenning treedt aan als de band de volumeknoppen opendraait. Het enige wat mist van het onmiskenbare Deep Purple-geluid, is een dik Hammond-orgel. Met zo'n instrument had de podiumpresentatie nog net even wat authentieker overgekomen. Bij het nummer Black Night beginnen de heupen al wat meer los te komen bij het aanwezige publiek. De zang van Robbie Walsh klinkt bij vlagen wat geforceerd en geknepen bij de hogere uithalen. 

De metal als pauzemuziek staat in een schril contrast met de klanken van de volgende formatie. Het podium wordt vrijgemaakt voor een driekwartiertje blues van King of the World, de band rond meestergitarist Erwin Java. Speciaal voor vandaag heeft de bluesband een blazersensemble meegebracht. Dat pakt allemaal goed uit en is in het geheel een ware aanvulling. Ook is er ruimte voor wat solo's op de saxofoon, toetsen en natuurlijk de gitaar van Java. Met een fluwelen beheersing weet Java je in vervoering te brengen. Het gerijpte stemgeluid van zanger Ruud Weber maakt het allemaal mooi af. Het publiek laat King of the World echter wat over zich heen komen.

Bij Navarone druppelt het publiek langzaam maar zeker het festivalterrein op. De inzet van een sterk intro met These Boots Are Made For Walking van Nancy Sinatra, trekt onmiddellijk de aandacht. Drummer Robin Assen kruipt met een enorme gevoerde hoed achter het drumstel. Jammer genoeg staan de gitaren wat zacht aan het begin, maar bij het derde nummer wordt dit aardig recht getrokken. De Nijmegenaren laten horen dat ze met hun stevige sound echte stonerrockgenen hebben. Zanger Merijn van Haren, met een dijk van een stem, legt zijn vocalen daarbij lekker in het gehoor. Na alle inspanning van drummer Assen is de hoed af. Kennelijk is het hem dan toch te warm geworden.

Purpendicular

King Of The World

Navarone

Ongelofelijk om te beseffen dat het al bijna dertig jaar geleden is dat het debuutalbum Vivid van Living Colour werd uitgebracht. Bij het aantreden van deze virtuoze muzikanten uit New York, staat er voor het eerst op deze rockdag écht iets groots op het Oldehoofsterkerkhof. Dat de tijd ook bij de bandleden niet heeft stilgestaan, is goed te zien: diepe rimpels tekenen de gezichten en zowel bij zanger Corey Glover als gitarist Vernon Reid zijn welstandsbuikjes te zien. De band begint met een eerbetoon aan blueslegende Robert L.Johnson met het nummer Preachin' Blues. Het publiek is direct bij de les door het slepende ritme en gevoeligheid die Glover in de zang weet te leggen. 

De podiumpresentatie van Living Colour is vrij statisch. Toch laat de band spelvreugde zien en lijkt het zich aardig op zijn gemak te voelen op het Leeuwarder podium. Bij het nummer Elvis Is Dead, wordt er door bassist Doug Wimbish en gitarist Reid meegezongen op het refrein van het nummer. Reids gitaargeluid staat soms wat zacht, waardoor niet echt goed te horen is wat hij uit zijn snaren tovert. Helaas is er in de set van Living Colour maar ruimte voor één hit: Cult of Personality. Tot slot wordt Sexmachine van James Brown nog ingezet, en is het optreden van de New Yorkers zomaar voorbij.

Tijd voor een levende legende op CityRock. Het jaar 2017 markeert een mijlpaal in de geschiedenis van Fischer-Z, de band rond gitarist/zanger John Watts. De band waar Watts nu als enige van de originele bezetting deel van uitmaakt, viert zijn veertigjarig jubileum. De overige bandleden zijn allemaal een stuk jonger dan Watts. De stemming zit er goed in bij de extraverte en hip geklede bandleider, die ook nog wel in staat lijkt om het publiek zonder de muziek te vermaken. Tussen de nummers door vertelt Watts anekdotes, om de nummers in te leiden. Hij laat zien dat hij een echte entertainer is. Het publiek is natuurlijk gekomen voor het oudere repertoire van Fischer-Z. Gelukkig worden we op onze wenken bediend zodra Pretty Paracetamol, The Worker en afsluiter Marliese worden gespeeld. 

Bij ombouw van het podium zijn de bedoelingen van UFO al duidelijk: enorme speakerkasten en dito-drumstel worden het podium op gereden en extra monitoren worden bijgeplaatst. De band heeft de grootste backline van de dag. Na een lang intro begint het nummer We belong To The Night uit 1982. Zanger Phil Mogg is goed bij stem en de nummers worden op een geroutineerde manier gebracht. Bassist Rob De Luca, die speciaal is aangetrokken om de band te versterken voor de herfsttour, weet dezelfde poses aan te nemen als zijn voorganger. De telkens tussen toetsen en gitaar wisselende Paul Raymond staat in het begin wat harder dan de gitaar van Vinnie Moore. Dat wordt gelukkig snel opgelost. Vooral de wat oudere heren met leren jassen onder het publiek weet de hardrock van UFO wel te waarderen. UFO laat een mooie bloemlezing horen uit hun bijna vijftigjarige rockgeschiedenis en zet een solide optreden neer op CityRock.

Fischer-Z

UFO

Stipt om 22:15 uur is het podium voor Europe. De bandleden nemen hun plaatsen in en frontman Joey Tempest heet Leeuwarden een ‘welcome to the show’. De Zweedse rockers zetten meteen het nummer War Of Kings in van het gelijknamige album uit 2015. Het is duidelijk dat de band lekker is opgewarmd en de cadans er goed in zit. We maken een reis terug in de tijd naar 1986, de tijd waarin Rock The Night is uitgebracht op The Final Countdown. Bij de eerste melodielijnen van dat nummer, vallen allemaal blije gezichten te ontwaren. Door de opvallend krachtige sound van Europe is er van de zoetsappigheid van weleer weinig overgebleven. In de jaren tachtig maakten ze furore als hitfabriek met nummers zoals: The Final Countdown, Rock The Night en Carrie. Natuurlijk allemaal met de bijbehorende videoclips, waarin getoupeerde pruiken en getailleerde jassen met schoudervulling het modebeeld bepaalden. Inmiddels zijn deze items verbannen naar het museum. Het enige wat hier nog van over is, zijn de poses die Tempest aanneemt bij de hogere uithalen van zijn zang. We gaan nog een stukje verder terug in de tijd als Scream Of Anger over het Oldehoofsterkerkhof schalt; een ware heavy metal-klassieker. De gitaar van John Norum staat hierbij wat scheller afgesteld en Tempest laat nog maar eens horen wat hij in huis heeft. In deze setting klinkt Europe als een klok. Dat geldt zeker voor enkele live-uitvoeringen van nummers die beter klinken dan het studiomateriaal. Misschien helpt de moderne techniek daar een handje bij, maar het is vooral de individuele klasse in deze wereldband.

'Door de opvallend krachtige sound van Europe is er van de zoetsappigheid van weleer weinig overgebleven'

Europe