‘Dit is onze manier om te dealen met de actualiteit.’ vertelt Alexander op de vraag waarom ze This Land hebben bewerkt en uitgebracht. ‘We wilden een kritische respons kunnen geven op het populisme en een soort welkomstlied voor de vluchteling kunnen uitbrengen. Door This Land een Europese tekst te geven proberen we, doormiddel van muziek, de angst bij de mensen weg te nemen. Dat klinkt een beetje kumbaya, en dat is het eigenlijk ook. Maar ik denk wel dat het hard nodig is. Kijk alleen al naar die rellen in Geldermalsen. De mensen daar worden boos omdat ze bang zijn dat hun fijne leven wordt aangetast als er vluchtelingen komen. Die mensen gaan door die angst vreselijke dingen doen. Wij proberen deze mensen te bereiken en te zeggen: Don’t worry, het komt goed.’

‘Er zijn gelukkig genoeg mensen die zich positief uitspreken ten opzichte van dit probleem, maar dat is vaak, in PVV-jargon, de linkse elite. Als iemand een prachtig pamflet in De Volkskrant schrijft wordt dat vaak alleen gelezen door mensen met dezelfde mening. Wij hopen dat wij met dit liedje ook de mensen kunnen bereiken die normaal niet bereikt worden door deze positieve boodschap. Of dat lukt? Ik hoop het! We hebben echt heel veel, bijna uitsluitend, positieve reacties gehad en de video is in veel verschillende groepen op Facebook gedeeld die ieder op hun eigen manier een raakvlak hebben met het thema van This Land.’

Op de vraag of het thema van This Land ook terugkomt op de nieuwe EP zegt Alexander volmondig nee. ‘Haha, eigenlijk niet nee. De nummers op de EP zijn een bundel korte verhalen over fictieve personages die in de negentiende eeuw in het westen van Amerika leefden. Ik ben er zelf natuurlijk nooit bij geweest, maar ik heb mijn best gedaan om de verhalen zo reëel mogelijk te beschrijven. Zo heb ik bij het verhaal over een jongen met goudkoorts wel even gecheckt of de reis die hij in het lied maakt wel klopt met de plaatsnamen van toen.’

Misschien wordt het dan tijd voor een reis naar Amerika? ‘Zeker, dat zeg ik al meerdere jaren! Maar dat komt als het komt. Laten we eerst maar eens beginnen met wat wij nu hebben in onze eigen polder. We willen met This Land namelijk nog komen op plekken waar de mensen er echt wat aan hebben. Zo spelen we op 24 september voor het COA (Centraal Orgaan opvang Asielzoekers) en hopen we daarna nog meer van dat soort gigs te kunnen doen. Zo kunnen we de mensen daar een beetje een hart onder de riem steken. Een beetje als die man die toen in Parijs Imagine op de piano speelde na de aanslagen daar, maar dan iets meer gepland. Wie weet waar we allemaal nog terecht gaan komen.’