In het eerste seizoen van De Beste Singer-Songwriter van Nederland in 2012 ging Charl Delemarre tamelijk roemloos ten onder. Drie jaar later zingt hij niet langer in het Engels maar in het Nederlands, en heeft hij tevens De Grote Prijs van Nederland op zak. In Boekhandel Stump komt Delemarre op blote voeten van de roltrap en nestelt hij zich samen met zijn gitarist en toetsenist/accordeonist naast de Thriller-sectie. Delemarre eet van meerdere walletjes: hij is kwetsbaar als een singer-songwriter, maar heeft een stem van een echte volkszanger.
Popronde '15: Bierregen bij St. Tropez en grote hoogtes voor Bixby
Ook recensies van o.a. Charl Delemarre, KIRA en Pocket Knife Army
Dit jaar is de Popronde in Almere zo veelzijdig, zowel positief als negatief, dat het onmogelijk is om ze op te splitsen in verschillende categorieën. De enige manier om een onderscheid te maken tussen de verschillende acts is het moment waarop ze speelden. Lees hieronder over de eerste helft van de dag, die begon met de charmante Charl Delemarre en via een goede bierregen eindigde bij het vuige Lookapony.
Charl Delemarre komt op blote voeten naar Almere
Delemarre’s prijsnummer blijft Zonder Jou: met zo’n lied win je met twee vingers in je neus een Grote Prijs. Toch is Delemarre nog niet uitgeleerd. Hij zingt wel erg vaak dat hij door donkere, verlaten straten loopt en hoewel zijn nummers regelmatig onheilspellend beginnen, ebt deze spanning soms weg omdat Delemarre zijn antwoorden in het licht zoekt. Doordat Delemarre zijn liedjes dichtbij zichzelf houdt en zich durft te verliezen in zijn performance, weet hij het publiek desondanks te raken. Delemarre is volgens zijn eigen site een ‘getormenteerde troubadour op oorlogspad’, maar zingt aan het eind de set dat hij het liefste thuis is. Ga hem dus snel zien tijdens het rondreizende Popronde, nu het nog kan.
KIRA komt verhalen vertellen in Tante Truus
KIRA, beter bekend als Kira Dekker van De Beste Singer Songwriter, speelt in Almere in het speciale café van Tante Truus. De singer-songwriter is enorm blij dat ze meedoet aan de popronde, maar baalt wel dat ze zolang in de trein moet zitten om al die steden te bezoeken. Hierna zingt ze in het nummer Hold Your Breath dat mensen niet zoveel moeten klagen, dat dan weer wel. De set van KIRA zit goed in elkaar en KIRA maakt in haar praatjes goed duidelijk waar haar nummers over gaan. Zo speelt ze bijvoorbeeld een speciaal nummer over pesten, waar ze bij het schrijven uit haar eigen ervaring heeft weten te putten. Ook covert KIRA Holes van Passenger, wat echt verassend lekker klinkt. Al met al weet KIRA drie kwartier lang te boeien met haar gelaagde liedjes.
Sfeerverhogend Echo Movis pakt de Schouwburg in
Vaak heeft een band even de tijd nodig om sfeer te creëren, maar dat gaat niet op voor Echo Movis. De vijfkoppige band, die Afrikaanse en psychedelische elementen moeiteloos samen laat komen in hun muziek, weet het publiek in de Schouwburg duidelijk te overtuigen van hun muzikale talent.
De vele gitaren in de band en de verrassende overgangen geven een energieke feel. Het publiek wordt betrokken bij de show en tegelijkertijd meegesleept in het goedgevormde samenspel. Af en toe wordt de stem van zangeres Adura Sulaiman wat overstemt door de gitaren, maar de relaxte sfeer van de muziek maakt veel goed. Echo Movis overtuigt met zijn vibe.
Charmante Bixby stijgt tot grote hoogte
Bixby is misschien niet de eerste artiest die je te binnen schiet als je denkt aan een Amerikaanse burgertent als Hudson, de plek waar de singer-songwriter vanavond speelt. Maar met zo’n stem en zo’n aandoenlijk praatje wint liedjesschrijfster Simone van Vugt het publiek al snel voor zich. Wat een stem. Het plaatje klopt. Een klein, mooi, blond meisje dat kleine, melancholische gitaarliedjes speelt. De nummers stijgen door de zang zo nu en dan tot kathedraal vullende grote, om dan weer zachtjes neer te dalen in het eethuisje op de hoek van het Belfort. Simone heeft dezelfde go-getter uitstraling als, bijvoorbeeld, een Ellen ten Damme. Iets wat ook alleen maar in haar voordeel kan spreken. En humor heeft ze ook. Het nummer valt stil en daar klinkt vanuit de keuken de bel. 'Oh, het eten is klaar!' roept Simone. 'Toch?'
Zelfverzekerd Pocket Knife Army zoekt de randen op
Even lijkt het een rustige show te gaan worden voor Pocket Knife Army, maar enkele seconden voor aanvang stroomt de Kinki Kappers toch helemaal vol. Pocket Knife Army heeft een naam die lijkt op een nooit-uitgebracht Radiohead-nummer, maar klinkt intussen als een singer-songwriter die tijdens het fietsen een techo-dj tussen zijn spaken kreeg. We hebben in 2015 al héél veel electro-pop voor onze kiezen gekregen, maar het Utrechtse duo is van een ander slag: het lijkt zich niet te willen conformeren aan 3FM-radiopop-regels. Desiree Coumans en Erwin Tuijl zoeken met behulp van een akoestische gitaar, overstuurde synths en een megafoon de randen op, zonder dat ze de schoonheid uit het oog verliezen.
Waar sommige jonge Popronde-bands nog schichtig zoekende zijn, durft het zelfverzekerde Pocket Knife Army stiltes te laten vallen en achterover te leunen in zijn eigen geluid. In Jeff Buckley-ode Wolf of Memphis zingt Coumans over een wolf die wacht op zijn prooi. Pocket Knife Army gaat op vergelijkbare wijze te werk: langzaam wordt er opgebouwd, laag voor laag, om regelmatig te eindigen in een luide eruptie van krakende, Trentemøller-achtige beats. Aan het eind van de set lijkt de show iets in te zakken, maar met het laatste nummer krijgt het Popronde-publiek nog een definitieve, rake dreun. Vorig jaar sloot Portishead Lowlands nog af in een overvolle Grolsch-tent: als zij het kunnen, kan Pocket Knife Army het binnenkort ook.
Daniel Cane & The Rebellion is zoeter dan verwacht
Wat qua naam aandoet als een heftige rockband, is eigenlijk “lieve pop met een rauw randje”. De Singer-Songwriter band uit Nijmegen en Enschede speelt vandaag in Café op 2 liedjes over verloren liefdes en gebroken harten. De ontspannen en persoonlijke sfeer zorgt ervoor dat je goed kan voelen wat Rico, de zanger, wil overbrengen met zijn muziek. Een hoge stem gecombineerd met viool maakt de muziek dramatisch, maar ook heel aangenaam. De muziek brengt het publiek in een andere wereld terwijl de luide zang ervoor zorgt dat niemand helemaal weg kan dromen. Als afsluiter van het optreden loopt Rico recht het publiek in om daar –nadat iedereen is stil gekregen- zijn favoriete liedje van Ed Sheeran te spelen.
Het regent bier bij St. Tropez
In de anders zo nette Schouwburg van Almere staat vanavond St. Tropez op de planken. De band is een ‘geheim’ project van Go Back To The Zoo, wat inhoudt dat het gewoon Go Back To The Zoo is die speelt, maar dan met lekker vuige garage. St. Tropez heeft natuurlijk heel wat ervaring in de band, Go Back To The Zoo speelde zowel eerder op de popronde als op het grootste podium van Lowlands, en dat is terug te zien op het podium. Zanger Cas Hieltjes springt zowel op het podium als in het publiek en overal vliegen gouden druppels bier door de zaal. De band geeft alles en net een beetje meer. Dat is best heel verrassend voor een band die toch al meer heeft gezien en meegemaakt dan zo’n ‘simpele’ Popronde-avond in Almere. Eigenlijk moet iedereen dit optreden gemist heeft een beetje spijt hebben.
De vuige garage van Lookapony schuurt op de juiste manier
Schurende, bijtende garagerock. Op het podium van Almere’s enige studentenvereniging staan vier mannen die ieder in hun eigen wereldje zijn teruggetrokken om vanuit daar gruizige herriemuziek naar het publiek te brengen. En het is heerlijk. Lookapony laat duidelijk horen dat garage zijn origine in de punk en surf heeft en voegt daar zelf nog een vleugje britpop aan toe. Zanger Jasper heeft zelfs een beetje het slepende en rauwe van Liam Gallagher, maar dan zonder het Britse accent. De Eindhovense gitaarband weet een muur van geluid neer te zetten die moeilijk te bevatten is in het kleine kroegje. Oordoppen worden aangeraden. Na Lookapony ben je een vuige ervaring rijker.
Lees morgen meer Popronde recensies, met onder andere Counter Jib en de Rectum Raiders.