Het is de beurt aan de Lelystadse rockers van Jazzy en de Pattynama’s om de avond af te trappen en de zaal op te warmen. En dat opwarmen lukt zonder enige moeite, want in no time stijgt de temperatuur in de zaal en gaat de voorste rij al goed los. Als het publiek nog niet in de stemming was, is het dat nu zeker wel.
DeWolff en publiek en zitten op dezelfde golflengte
Een avond met lange haren, ruige geluiden en bakken vol energie
Vier albums en vier jaar later staan de drie psychedelische bluesrockers van DeWolff voor de tweede keer op het podium van het Lelystadse poppodium Underground. Destijds als prille gastjes, vanavond als ervaren artiesten. Met drumstel, gitaar, hammondorgel en zang van Pablo van de Poel, creëert de band een tijdmachine die je meeneemt naar de jaren zestig en zeventig. De goed beladen zaal van Poppodium Underground is vanavond in de juiste stemming om even goed te rocken.
Weergaloze Wolffen
Wanneer Jazzy en de Pattynama’s de zaal verlaten hebben en het podium is omgebouwd, wordt DeWolff verwelkomd onder een luid applaus. Ze openen met Evil Mothergrabber en Satilla No.3, beide van hun laatste album Grand Southern Electric. Het publiek, dat qua leeftijd zeer divers is, vermaakt zich al vanaf de eerste noot uitstekend.
Hoe het orgelspel van Robin Piso en het gitaarspel van Pablo van de Poel op elkaar zijn ingespeeld, is weergaloos en maakt een geweldige indruk op het publiek. Op de harde nummers gaat het publiek goed los, maar ook rustigere nummers als Medicine en The Pistol kunnen de zaal met gemak meesleuren. De setlist bestaat uit een weloverwogen mix van oudere en nieuwe nummers, zodat de avond dynamisch blijft.
Working like a Dog
‘Willen jullie meer?’ vraagt Pablo, waarop het publiek iets schreeuwt wat op ‘Ja!’ neerkomt. ‘Nou, dan zitten we op dezelfde golflengte!’ Het volgende nummer Working Like a Dog wordt ingezet. Hoewel we de lange, uitgerekte solo’s gewend zijn van Pablo en Robin, duurt het voor sommigen nét wat te lang, waardoor een aantal mensen bij de laatste twee nummers moeite heeft om de aandacht erbij te houden.
Desondanks schreeuwt en juicht het publiek na het laatste nummer om een toegift, en dat krijgen ze. We krijgen nog een bonus met Restless Man en Gold & Seaweed, maar dan is de avond toch echt afgelopen. Mooi samenspel, een fijn stemgeluid en krachtige nummers zorgen voor een onderhoudende avond, al zouden de solo’s een tikkeltje minder lang kunnen.