Er stonden dit weekend al veel rockbandjes in de Desperados, maar geen enkele zag er zo fris en gewassen uit als Nouveau Vélo. Omdat de presentator ziek is kondigt de band zichzelf maar aan, waarna ze vlammend van start gaan met Find a Way. De vier Helmonders bouwen het nummer uit met een lang instrumentaal stuk – iets wat ze vaker zullen doen vandaag. Bij House komt het brakke publiek definitief los, getuige de knikkende koppen en het enthousiaste applaus. De Desperados stroomt zo vanzelf vol nieuwsgierige toeschouwers.
WTWTA '15 dag 3: Skip & Die zorgt voor hoogtepunt op 'psychedelische' zondag
Plus recensies van Nouveau Vélo, PAUW, Pond, Sekuoia en Vaudou Game
Waar de zaterdag van WTWTA '15 in het teken stond van rammelende garagebands, is het op zondag de beurt aan de meer psychedelische acts, zoals PAUW en Pond. Het Nederlands/Zuid-Afrikaanse Skip & Die zorgt met het grootste feest van het weekend voor een vroege piek, terwijl de onbegrepen Panda Bear helaas tegenvalt. Gelukkig weet Vaudou Game het wilde weekend waardig af te sluiten.
Nouveau Vélo kleurt buiten de eigen lijnen
Nouveau Vélo’s debuutplaat (die dit jaar verscheen) heeft soms wat weg van de dromerige indierock van Real Estate, maar de Helmonders spelen een stuk gejaagder. Live blijven ze met hun instrumentale stukken constant buiten de lijnen van het albumwerk kleuren. Dat is een risico, want het geeft het publiek – dat dertig minuten geleden nog massaal aan het bijkomen was op lichtbedden in de bungalowtuintjes – weinig houvast. Toch valt het verrassend goed bij het publiek - bij afsluiter Wait For Me wordt er zelfs flink gejuicht en gedanst. Wakker worden met dreampop: het kan, bewijst Nouveau Vélo.
Altijd prijs bij de Indiebingo
Een weekendje Centerparks kan natuurlijk niet zonder een bingo. Om het ook bij een weekendje Where The Wild Things Are te laten passen zijn het geen normale nummers die er op de bingokaart staan, maar indie-nummers die de bingokaarten vullen. Denk dus aan een bingokaart vol Arcade Fire, Vampire Weekend en Blur. De Action Factory is zo goed als vol als Dj Bella Hay het eerste nummer van de bingo inzet en presentator Sjoerd de eerste van vele hints de middag weggeeft. ‘Wil jij mijn meisje zijn?,’ vraagt Sjoerd – dan weet je natuurlijk dat Are You Gonna Be My Girl van Jet moet worden afgestreept.
De prijzen liegen er niet om bij de Indiebingo, de tafel ligt vol met concertkaartjes voor Paradiso, augurken en kleding van de betere skateboardmerken. De Biet, de beste indie-coverband van Nederland, is ook aanwezig om enkele bingonummers te spelen. Zo spelen ze Young Folks van Peter, Björn & John en It’s All Over Know Baby Blue van Bob Dylan bijna nog beter dan de orginele versies. Maar het leukste van een bingo is natuurlijk een valse bingo. Presentator Sjoerd laat niets van deze ‘valspelers’ heel, die het bekende ‘liedje zingen’ na een valse bingo moeten ondergaan. Aangezien er bijna evenveel prijzen als deelnemers zijn gaat bijna niemand met lege handen naar de bungalow: een geslaagd middagje bingo dus.
Psychedelisch Pond spaced toch harder dan op plaat
Het Australische Pond is het spacende broertje van het toch al aardig psychedelische Tame Impala. Pond is opgezet als project waarbij meerdere artiesten elkaar afwisselen, waardoor er in de korte geschiedenis van de band al flink wat verschillende bandleden zijn geweest. Het nieuwste album van Pond is het meeste psychedelische album tot nu toe en dat vertaald zich naar het podium. De set van Pond bestaat namelijk uit een mix van oudere en nieuwere nummers van de band die allemaal een extra psychedelische laag krijgen.
Pond heeft er duidelijk zin in vanmiddag in de Action Factory. ‘You even got bowling here!,’ is wat Tame Imapala- en Pond-drummer Jay Watson zegt. Het enthousiasme van de band slaat dan ook snel over op het publiek, dat al hoofdschuddend meegaat in de psychedelica van de band. Het enige mindere moment van de show is de net iets te lange jam op driekwart van de set, die de vaart er een beetje uithaalt. Het laatste nummer Man It Feels Like Space Again van het gelijknamige album is uiteindelijk het beste van de set. Het nummer wordt binnenstebuiten getrokken en voorzien van een diepe bas. Pond zorgt voor het ideale begin van psychedelische zondag.
Pond heeft er duidelijk zin in vanmiddag in de Action Factory. ‘You even got bowling here!,’ is wat Tame Imapala- en Pond-drummer Jay Watson zegt. Het enthousiasme van de band slaat dan ook snel over op het publiek, dat al hoofdschuddend meegaat in de psychedelica van de band. Het enige mindere moment van de show is de net iets te lange jam op driekwart van de set, die de vaart er een beetje uithaalt. Het laatste nummer Man It Feels Like Space Again van het gelijknamige album is uiteindelijk het beste van de set. Het nummer wordt binnenstebuiten getrokken en voorzien van een diepe bas. Pond zorgt voor het ideale begin van psychedelische zondag.
Bezwerend Skip & Die zorgt voor het wildste feest van het weekend
Hoewel het nieuwe album van Skip & Die voor de deur staat, de band met het bekendere Jungle Riot, La Cumbia Dictadura en Love Jihad. Een slimme zet, want het is direct een groot feest in de Willem Ruis-tent: van voor tot achter gaan de wordt er keihard gedanst, onder aanvoering frontvrouw Cata.Pirata. Het maakt het werk voor muziekjournalisten bijna onmogelijk, want hoe maak je aantekeningen als de muziek je constant dwingt om mee te swingen? Daarna is het tijd voor het verwachte nieuwe werk. Met Mami Wata en Perpetual War gaat het tempo iets omlaag en duikt Skip & Die meer de diepte in, terwijl er aan dansbaarheid niets wordt ingeleverd. Muzikanten Gino, Daniël en Jori krijgen tevens iets meer ruimte om op de voorgrond te treden.
Het lijkt even mis te gaan bij nieuwe single Cosmic Serpent : Cata heeft problemen met haar microfoon. De teleurstelling is van haar gezicht af te lezen, maar de frontvrouw laat zich niet uit de weg slaan. ‘Are you ready for some black magic?’, vraagt ze, waarna ze de hele tent aan het springen krijgt met het opzwepende Muti Murder. Terwijl er een zwieper wordt gegeven aan het luchtalarm op het podium, duikt Cata het publiek in om mee te feesten. Skip & Die is vandaag de slangenbezweerder en het publiek de Cosmic Serpent, dat zich gewillig laat bezweren. Als Skip & Die na ‘oudje’ Senorita van het podium stapt, weigert het publiek te accepteren dat het over is. De toeschouwers beginnen hard te stampen, en als drummer Gino terugkomt om op te ruimen draaien de weglopende bezoekers juichend weer om. Het is toch écht afgelopen, maar niet getreurd: er zullen deze zomer ongetwijfeld meer opgeblazen festivaltenten volgen.
Excentriek PAUW blaast omver
De muziek van het Nederlandse PAUW is net zo buitenaards als het kapsel van PAUW’s drummer. De band, waarbij de muziek erg doet denken aan een Pink Floyd toen Syd Barret nog de baas was, is de meest geboekte band uit de geschiedenis van de Popronde. Op Where The Wild Things Are gaat Pauw in de Desperados tent door met hun zegetocht. Volledig gekleed naar de jaren zestig begint de band aan hun set vol psychedelische nummers. Een set waarvan de helft van de nummers bestaat uit nog niet eerder uitgebracht werk.
Het geluid dat PAUW produceert is sinds de toevoeging van een bassist nog harder geworden dan voorheen. De bassist speelt meer dan eens met een strijkstok op zijn bas en ook de andere bandleden zijn niet bang voor vreemde instrumenten. Vooral de blokfluit van zanger Brian is een toffe toevoeging aan het toch al vervreemdende geluidspalet van PAUW. Het enige minpuntje aan de show is dat de band soms ietwat geforceerd overkomt. Doordat zowel de kleding als de instrumenten duidelijk zijn geïnspireerd op de jaren zesstig lijkt de band soms iets te gemaakt. Toch is de muziek van PAUW goed genoeg voor een erg goede en vooral heerlijk psychedelische show.
Het geluid dat PAUW produceert is sinds de toevoeging van een bassist nog harder geworden dan voorheen. De bassist speelt meer dan eens met een strijkstok op zijn bas en ook de andere bandleden zijn niet bang voor vreemde instrumenten. Vooral de blokfluit van zanger Brian is een toffe toevoeging aan het toch al vervreemdende geluidspalet van PAUW. Het enige minpuntje aan de show is dat de band soms ietwat geforceerd overkomt. Doordat zowel de kleding als de instrumenten duidelijk zijn geïnspireerd op de jaren zesstig lijkt de band soms iets te gemaakt. Toch is de muziek van PAUW goed genoeg voor een erg goede en vooral heerlijk psychedelische show.
Sekuoia komt uit dezelfde bossen als Trentemøller
De Deense dj Sekuoia moet tijdens het componeren een haperende computer hebben gehad en dacht waarschijnlijk: ha, dat klinkt lekker. Dat heeft geresulteerd in stotterende, kalme techno, beter bekend als glitch-hop. Live krijgt de Deen hulp van een gitarist en een drummer, dat het direct een energiek doch zeer gefocust geheel maakt.
Sekuoia klinkt als een dj die geen inspiratie vindt in zweterige Berlijnse clubs vol pillenslikkers, maar in een krakkemikkige blokhut in de bossen – net als landgenoot Trentemøller. Wat dat betreft is hij helemaal op zijn plek tussen de Wild Things. Terwijl de diepe bassen en organische beats dwars door alle oordopjes knallen, danst het publiek op zijn laatste reserves. Sekuoia is zichtbaar gevleid door het enthousiasme en vertelt dat hij net terugkomt uit Noorwegen, waar de mensen ‘compleet stil stonden’. Als dank trakteert hij het publiek op zijn bekendste single Somewhere van zijn EP Reset Heart. Zo zorgt de veelbelovende Deen voor een sfeervolle opbouw naar het aansluitende Panda Bear.
Panda Bear is een eenzame man op een eiland
Panda Bear komt op voor een groot projectiescherm, onder begeleiding van luid gekrijs. In zijn uppie achter zijn control board begint hij met You Can Count On Me, van zijn vorige plaat Tomboy. Al snel gaan de handen in de lucht: niet om op de muziek mee te deinen, maar om handvogels en –honden te maken met behulp van de filmprojector. Dankzij de nineties-hiphopbeats van zijn nieuwste album Panda Bear Meats the Grimm Reaper raakt het publiek sporadisch in vervoering, maar de muziek van Noah Benjamin Lennox lijkt toch iets te moeilijk voor het grootste gedeelte van het publiek.
En dat terwijl Panda Bear toch al vroeg in de set strooit met succesnummers van Grimm Reaper, zoals Boys Latin en Mr. Noah. Slechts een handjevol mensen gaat er in mee, terwijl de rest het klooien met het projectiescherm toch interessanter vindt. Lennox staat intussen als een eenzame man op een eiland, waarbij het jammer is dat deze niet in de Aqua Mundo drijft: zijn muziek is de ideale onderwatersoundtrack tijdens een herstellende zwempartij. Voor een duf en afgemat Wild Things-publiek is de Action Factory-afsluiter Panda Bear vandaag helaas toch wat misplaats.
Vaudou Game doet de ‘Wild Things’ voor de laatste keer opleven
Het Frans/Togaanse Vaudou Game is net zo opvallend en exotisch als het klinkt. Op de afro-funk die deze band voortbrengt is het makkelijk dansen. Tijdens Into The Great Wide Open zorgde deze energieke groep onder leiding van Peter Solo al voor openvallende monden en op Where The Wild Things Are is dat niet anders. De Desperados tent staat meer dan vol voor de afsluitende band van zondag en iedereen heeft zin om nog één keer te laten zien waar de echte ‘Wild Things’ zijn dit weekend. Vaudou Game wordt aangekondigd als dé inspiratie voor Radio Noet Noet, die hier op Where The Wild Things Are meer dan succesvolle feestjes geven.
Eenmaal op het podium is het direct feest in de Desperados tent. De band speelt de op plaat al swingende nummers live nóg swingender en dat is precies wat het publiek aan toe is. Op de helft van de set zet Vadou Game een á capella nummer in, dat langzaam verandert in een cowbell-kakofonie waarop minstens even goed gedanst wordt als op de rest van de set. Aan het einde van de show zingt het publiek uit volle borst Togaanse kreten met de band mee. Na de set wordt een toegift opgeëist, waarmee Vaudou het laatste (officiële) feestje in recreatiepark De Eemhof tot een goed en Wild Things-waardig einde brengt.