The Sha-la-lee’s
“Kom op! Ambiance!” Roept zanger en gitarist Cédric Maes van The Sha-la-lee’s naar het publiek dat meer oog voor elkaar dan voor de Belgen op het podium lijkt te hebben. Want zoals wel vaker op een (band)begrafenis, is de droeve aanleiding ook een weerzien van oude bekenden die hun laatste eer komen bewijzen, vandaag aan Peter Pan. Maes zelf is ook een bekende van de band; hij speelde voorheen in het roemruchte – en al eerder terziele gegane – El Guapo Stuntteam, een groep die regelmatig toerde met Peter Pan Speedrock. The Sha-la-lee’s trekken zich verder weinig aan van het vrolijk borrelende publiek en spelen een korte set vol bluesy hardrock met een opvallend prominente rol voor de mondharmonica. Met het swingende en herkenbare ‘It’s a Long Way To The USA’ krijgen de Belgen de voorste regionen van de zaal uiteindelijk toch in beweging. Loon naar werken.
Peter Pan Speedrock voor allerlaatste keer ‘Loud, Mean, Fast & Dirty’ in Effenaar
Rockcity-vaandeldragers ontvangen Vriendschapspenning van Stad Eindhoven
Het doek valt na vanavond definitief voor Peter Pan Speedrock. Het Eindhovense beuktrio sluit een carrière die ze in de afgelopen twintig jaar over de hele wereld bracht af met twee uitverkochte optredens in – hoe kan het ook anders – thuisstad Eindhoven Rockcity. Gisteren was de Effenaar al toneel van een extra ingelaste show na het snelle uitverkopen van de eerste, vanavond is het dan echt tijd voor het allerlaatste wapenfeit van deze Rockcity-iconen.
Terwijl iedereen zich lijkt op te maken voor de tweede support-act van de avond, is het podium eerst voor Wethouder van Cultuur en locoburgemeester Mary-Ann Schreurs. Na een korte introductie rijkt ze de Vriendschapspenning van de Stad Eindhoven uit aan de leden van Peter Pan Speedrock. Deze penning is voor personen die zich in hoge mate verdienstelijk hebben gemaakt voor de stad. Het drietal staat er in eerste instantie wat onwennig en schaapachtig bij. Dit moment is allesbehalve rock-'n'-roll natuurlijk, maar aan hun gezichten is af te lezen dat ze het een grote eer vinden. Het ongeduldige publiek heeft echter al snel genoeg gehoord en begint steeds onrustiger te worden. Gelukkig voor de wethouder halen de meeste biertjes het podium niet. Als snelle goedmaker worden de uitgereikte bloemen meteen het publiek in geslingerd.
Death Alley
Gelukkig is daar Death Alley, een band die het rock-'n'-roll gehalte in de Effenaar binnen de kortste keren weer op gewenst niveau brengt. Dit doen de Amsterdammers met een zeer energieke show, waarin werkelijk geen enkel hardrock-cliché wordt vermeden. Death Alley trapt af met een aantal vuige, dansbare, hardrocknummers en schuift gaandeweg steeds meer op naar een uitgesponnen, psychedelisch geluid.
De hoofdstedelingen hebben net als het eerste voorprogramma een geschiedenis met de heren van Peter Pan: het merendeel van de band stond ooit als Gewapend Beton op Speedfest, in de huidige incarnatie werd er een split-EP uitgebracht met de Eindhovense drie-eenheid. Binnenkort is Death Alley weer terug in Eindhoven. Ditmaal niet met eigen materiaal maar met een set vol Motörhead-klassiekers tijdens een Lemmy Kilminster memorial.
Peter Pan Speedrock
Wanneer vlak voor optreden van Peter Pan Speedrock nog snel een rouwkrans tegen het drumstel van Bart Nederhand wordt geposteerd zinkt het besef nogmaals goed in. Dit is echt de aller- allerlaatste show van de Eindhovenaren. Na tweeduizend optredens in zweterige kroegen, bekende poptempels en grote podia op festivals als Pinkpop, Lowlands en Roadburn, negen albums, split-EP’s met (andere) grootheden in de scene, twee eigen festivals en vooral heel veel bier is het echt voorbij over een dik uur.
Wanneer de rouwkrans het publiek in is gewerkt, beukt de Eindhovense pletwals zich in een razend tempo door zijn set. Een enkele keer is er tijd voor een dankwoord; uiteraard wordt de crew bedankt en is er waardering voor Lighttown Fidelity, het label dat een cover-album uitbracht vol Peter Pan-klassiekers door Eindhovense artiesten.
Na dat vlammende begin met hier en daar wat onbekender werk van het trio, mondt het optreden al snel uit in een ‘greatest hits’ set. Radiohits zijn het natuurlijk nooit echt geweest, maar voor vrijwel iedereen in de zaal zijn het in de loop der jaren meebrulbare klassiekers geworden. Nog één keer komen ze allemaal voorbij; ‘Cock Teaser’, ‘We Want Blood’, ‘Get You High’, ‘Donkey Punch’, ‘Go Satan Go’, ‘Auf der Axe’, de lijst is ellelang. Voor ‘Gotta Get Some’ verschijnt Denvis op het podium – het nummer is dan ook een Spades-cover. Uiteraard is boegbeeld en levend schetsblok Dikke Dennis ook van de partij. Hij neemt de zang bij ‘Megasdetitas’ en vanzelfsprekend ‘Schoppen-Aas’ voor zijn rekening, duikt een paar keer vervaarlijk het publiek in en kopt voor de allerlaatste keer wat blikjes bier de zaal in. Het prijsnummer van de avond is overduidelijk ‘Resurrection’. Een dubbelzinnige titel op een avond als deze, maar ook het moment waarop alle armen de lucht in gaan, de pit voorin meters groter wordt en het publiek de beenhard spelende band voor even lijkt te overstemmen.
Verder lijkt het vaak business as usual voor en op het podium. Een strak optreden zoals de meeste fans al tientallen keren van dit driekoppige rockmonster hebben gezien. En dat siert de band eigenlijk wel. Peter Pan Speedrock was nooit van de opsmuk, vuurwerk en het grote gebaar. Waarom dan je allerlaatste show anders insteken? Een eerlijke, hard werkende, zeer sterke live-act was het wel. Waar ze ook stonden, van klein podium tot groot festival, alles werd gegeven. Zo ook vanavond. Terwijl vrienden, familie en bekenden in de coulissen klaar staan met een biertje is het na een korte toegift echt voorbij. Met de woorden “Houdoe en bedankt” lopen Peter van Elderen, Bart Nederhand en Bart Geevers voor de laatste keer als Peter Pan Speedrock van het podium.
Gezien: The Sha-la-lee’s, Death Alley en Peter Pan Speedrock, op 26 november 2016, in de Effenaar