Veel lawaai en oorverdovende stilte op Speedfest #10

Festivalverslag met recensies van Mondo Generator, Obituary, The Dictators NYC, Danko Jones, Refused, Peter Pan Speedrock en veel meer

Tekst: Guido Segers & Roy Verhaegh / Fotografie: Lotte Schrander & Paul Verhagen ,

Speedfest viert deze editie zijn tiende verjaardag; maar wat in eerste instantie een ongedwongen feest zou worden, heeft na de aanslagen in Parijs een andere lading gekregen. Eagles of Death Metal zal niet optreden op het festival en de gebeurtenissen in Parijs hangen natuurlijk als een donkere wolk boven het festival. Het is echter de vraag in hoeverre dit effect zal hebben op de optredens en het publiek. Mede-organisator en Peter Pan Speedrock-frontman Peter van Elderen gaf al te kennen nooit toe te geven aan angst en terreur en beloofde er een onvergetelijk feestje van te maken. Het publiek lijkt zich hierbij aan te sluiten en komt massaal opdagen, wat op de valreep zorgt voor een uitverkocht Klokgebouw. 3voor12/Eindhoven is bij de langst durende Speedfest ooit – maar liefst veertien uur – en doet uitgebreid verslag van dit jubileum.

Backyard Babies

Tegen de tijd dat Backyard Babies de Demolition Stage opkomen, is dit podium al goed warm gedraaid. Het Speedfest-publiek kan zodoende getrakteerd worden op een stevige rock ’n roll-show van deze Zweden, die het meeste doen denken aan een modernere en bravere versie van Mötley Crüe. Ze zijn al sinds 1987 actief, zijn al een dagje ouder geworden, maar dat neemt niet weg dat de jeugdigheid er vanaf straalt. Backyard Babies speelt stevige spierballen rock ’n roll, maar dan niet de expliciete variant waarin sex en drugs een prominente rol spelen.

“You wanna rock ’n roll, bang your head and sell your soul, we’re going straight to hell!” is het motto van deze mannen. Voor de set-up van hun show hebben ze rechtstreeks alles uit de videoclip voor ‘Th1rt3en Or Nothing’ meegenomen. Dat betekent op elkaar gestapelde speakers die voorzien zijn van een lichtgevend rood randje, met daar bovenop een zwaailicht dat zo nu en dan zijn rondje draait. Dit nummer is afkomstig van hun laatste album genaamd ‘Four By Four’, dat logischerwijs goed vertegenwoordigt is in de setlist.

Frontman Nicke Borg doet goed zijn best om iedereen erbij te betrekken, roept “Eindhoven!!” veelal op om de vuisten in de lucht te gooien en mee te zingen. De flitsende gitaarriffs en solo’s zwaaien voorbij, net als de muzikanten die over het podium vliegen. Natuurlijk wordt er geregeld een gitaar de lucht in getild om die ene solo extra kracht bij te zetten. Een rustiger momentje wordt gevonden in het nummer ‘Bloody Tears’, waarmee ze uiteindelijk een gevarieerde set neerzetten die bovenal vermakelijk en gemakkelijk in het gehoor ligt. (RV)

Pro-Pain

Een moshpit is een bekend fenomeen op Speedfest. Het is voor velen de ideale manier om zich te uiten op de veelal agressieve en snelle muziek die op deze dag te horen is. Nu denken veel buitenstaanders dat men in zo’n pit uit is op het bezorgen van pijn aan anderen, maar het tegendeel is waar. Niemand is daar een voorstander van bij deze uiting. Een band die wel voorstander is van pijn, is de band Pro-Pain, zoals de naam al doet vermoeden. Zij bezorgen een sterke mix van hardcore en metal, die aankomt als een slag op je kaken met een ijzeren vuist.

Deze pijn is voor de band de voedingsbodem van een set waarin ze doen denken aan Soulfly, minus de tribal elementen. De nummers worden geserveerd met een dikke groove, waarbij de titel van de track veelal herhaald wordt in het refrein. Denk vervolgens dezelfde stijl van soleren en je zou haast zeggen dat ze Max Cavalera & Co proberen te imiteren. Dat is gelukkig niet zo, want deze machine draait al meer dan twintig jaar op volle toeren en staat vandaag door die ervaring als een huis. Genadeloos, klakkeloos en retestrak. Enig minpuntje is dat de nummers allemaal heel erg op elkaar lijken, waardoor de show na een kwartier toch wel wat eentonig wordt. (RV)

Nick Oliveri’s Mondo Generator

Oliveri geniet vooral bekendheid door zijn tijd in de Queens Of The Stone Age en natuurlijk Kyuss, maar vandaag staat hij in Eindhoven met zijn eigen project. Mondo Generator klinkt dus herkenbaar zwaar, maar met een extra shot adrenaline. Eerder dit jaar tourde Peter Pan Speedrock nog door de Verenigde Staten met deze mannen. De vocalen worden door Oliveri zelf verzorgd, wat vooral een manische geschreeuw oplevert. Het past wel bij de wat oncontroleerbare bassist, deze opgefokte sound.
 
Het geluid geeft vooral veel ruimte aan de basgitaar van de frontman, die dan ook floreert daarin. Het wordt daarmee een lompe set, met weinig nuance. Opvallend sterk zijn de Kyuss nummers die de band tussendoor speelt, waar het publiek op lijkt te wachten. ‘Demon Cleaner’ en ‘Green Machine’ worden met een venijnig randje vertolkt door een energieke band. Het publiek moet er helaas nog even in komen lijkt, maar dat gaat later wel goed komen. (GS)
 

Klingonz

Op de website van Speedfest wordt Klingonz omschreven als “de mafste psychobilly kracht in het universum, die pijn zal doen aan je ogen”. Daar is absoluut niets aan gelogen, want dit is oprecht een gegronde reden waarom iemand een angst voor clowns kan ontwikkelen. Ieder idyllisch beeld dat je hebt van het circus wordt de grond in getrapt met de circus-act van deze pyschobilly punkband. Alle vier de bandleden zijn opgemaakt als clown, voorzien van een hanenkam of anders wel een kleurrijke pruik. Ook hebben ze wat vrienden meegebracht die trucjes doen met bijvoorbeeld het jongleren van pionnen op een eenwieler of het balanceren van een object op hun gezicht. Het circus is compleet.

In 2008 stonden deze idioten ook al op Speedfest, waarbij de term ‘idioten’ ook in de aankondiging van de presentator gebruikt wordt. Het is slechts een understatement. Ze hebben lak aan alles, weten een perverse versie te maken van de klassieker ‘Great Balls Of Fire’ en de frontman laat geregeld zien dat hij niks onder zijn clownsbroek draagt. Van voor en achter. Ondanks alles beschikken ze lang niet meer over dezelfde energie ten tijde van hun show in 2008. Beweging is minimaal te bespeuren en enkel de zanger zwalkt op een ongeïnteresseerde manier wat heen en weer. Alhoewel het meer krijsen te noemen is. Al met al mag je jezelf gelukkig prijzen als je deze band gemist hebt. (RV) 

Obituary

De Amerikaanse death metal band staat bekend als een ijzersterke live-act en mag dat vandaag gaan bewijzen voor een volle zaal op de Demolition Stage. Het publiek gaat ook direct los bij deze mannen uit Florida, die precies lijken te weten wat voor een volk er tegenover ze staat. De band trapt dan ook af met een reeks stevige gitaarpartijen om te peilen hoeveel zin iedereen er in heeft. Dat mag meteen op een duidelijke respons rekenen, waarna de band volop van start gaat.
 
Het geluid is vaak een issue in het klokgebouw, maar Obituary klinkt zeer goed. De ram en beuk sound van de band wordt dankzij het cleane geluid alleen maar overtuigender. Met nummers van debuut ‘Slowly We Rot’ tot het nieuwste werk op het in 2014 uitgebrachte ‘Inked in Blood’ heeft de band genoeg moois te brengen en nergens wordt een noot gemist. Hulde aan de geluidsmannen voor deze uitstekende productie. (GS)
 

The Dictators NYC

The Dictators NYC zijn opgericht in 1973 en zijn daarmee exact één jaartje ouder dan The Ramones. In de tussentijd hebben ze een viertal drummers en een bassist versleten, maar verder bestaat de band nog in zijn originele bezetting. Hun laatste wapenfeit is ‘D.F.F.D.’ uit 2001, maar ondanks dat ze in de studio niet meer actief zijn, trekken ze wel nog met dezelfde energie rond als uit hun begintijd. Sterker nog, veel hedendaagse jonge bands kunnen nog iets leren van het plezier en de energie waarmee The Dictators op het podium staat.

Er valt met zekerheid te stellen dat dit de oudste band is van deze editie van Speedfest, maar dat zie je er totaal niet aan af. Natuurlijk, iedereen is wat dikker, kaler of grijzer geworden. Het is echter de jeugdigheid en liefde voor muziek die overheerst. Hier is geen sprake van een totalitair regime, dit is iets wat samen met het publiek gedaan wordt. Frontman Dick Manitoba is nog net zo goed bij stem als voorheen en weet klassiekers als ‘Master Race Rock’, ‘Everyday is Saturday’ en ‘Who Will Save Rock ’n Roll’ met volle overtuiging te brengen.

Dat ze onderling lekker dollen maakt het alleen maar vermakelijker om te aanschouwen. Zo is de bassist in een jolige bui en bespeelt niet alleen zijn instrument, maar toont ook zijn middelvinger bij iedere slag op zijn gitaar. Muzikaal is het niet meer van deze tijd, maar zulke passie is absoluut tijdloos. (RV) 

Napalm Death

Je zou zeggen dat het niet echt de meest aantrekkelijke band is op de poster vandaag, maar voor de proto-grindcore van Napalm Death vult de zaal voor het Wrecker stage zich behoorlijk goed. Explosieve, korte songs komen in een razendsnel tempo langs, waarin de band een hectische set riffs eruit gooit en teksten gebrult worden. Tussendoor moet Mark Greenway even lucht happen. Dat heeft er vooral mee te maken dat hij elk nummer op en neer staat te stuiteren alsof de band geen dagje ouder geworden is. Met die energie brengt Napal Death nummers die nog altijd even relevant zijn, zoals ‘Suffer The Children’, wat een krachtige kritiek is op de waanzin van het geloof.
 
Zo boort Greenway nog wat meer onderwerpen in zijn nummers aan. Natuurlijk komt ook Dead Kennedy’s cover ‘Nazi Punks, Fuck Off!’ langs en de oplettende luisteraar heeft wellicht ‘You Suffer’ langs horen komen. Het nummer dat maar liefst 1,5 seconde duurt. Het publiek lijkt het allemaal vooral met een glimlach te ondergaan. Voor het podium wil het wel los gaan, maar ondanks de geweldige performance blijft Napalm Death een band voor een select publiek. (GS)
 

High On Fire

High On Fire is hofleverancier voor de soundtrack van het einde der tijden. Dat is hoe het drietal wordt aangekondigd en zo klinkt de stoomwals van gitaren ook. Niets ontkomt aan deze stevige muur van gitaargeweld die door het Klokgebouw heen dondert, waarbij men haast zou denken dat het gebouw ieder moment in kan storten. Onlangs brachten ze een nieuw album uit genaamd ‘Luminiferous’, waarbij hun doom metal nog verder verfijnd is.

Denk hierbij aan een rauwere versie van Motörhead, waarbij de nummers gemakkelijk voorbij de vijf minuten gaan. Iets wat lijkt op een lange zit, maar ze houden je constant bij de les, want pauze om even op adem te komen staat niet in hun woordenboek. Frontman en gitarist Matt Pike staat met ontbloot bovenlijf te spelen en buldert, gromt en brult de teksten van nummers als ‘The Falconist’, ‘The Black Pot’ en natuurlijk ‘Rumours Of War’. De muzikaliteit spat er vanaf en de bandleden vinden naadloos aansluiting bij elkaar. Perfecte band om het jubileum mee te vieren. (RV) 

Carcass

Ze zijn oorspronkelijk een band uit de grindcore hoek, maar Carcass wist een kleine revolutie in de death metal te veroorzaken met hun album ‘Heartwork’. Dat album is inmiddels 22 jaar oud, maar de band is sinds 2013 terug van weggeweest met hun comeback album ‘Surgical Steel’. Deze titel zegt stiekem best veel over het geluid van de band, dat met chirurgische preciezie tot stand komt. Met een wervelende podiumpresentatie weet de band meteen de aandacht te trekken.

Carcass komt niet uit de verf wanneer het geluid slecht is en dat is vandaag helaas het geval. Daardoor klinken de songs wat afgestompt en bot en mist de zang dat bijtende geluid wat Carcass zo eigen is. De moshpit voor het podium beweegt dan ook wat log en ongecontroleerd voort en lijkt niet echt de muziek te voelen. Dat is jammer, want de band speelt met veel energie en enthousiasme op het podium, wat helaas niet in de zaal te horen is. (GS) 

Danko Jones

Als er één man is die, buiten Lemmy Kilmister om, de belichaming van rock ’n roll is, dan is dat Danko Jones. Ondersteund door een drummer en bassist weet hij met simpele akkoorden op zijn gitaar een mix van Status Quo en Motörhead te brengen. Daarnaast laat hij graag zijn liefde voor vrouwen en seks blijken. Naast zijn gitaar is zijn tong dan ook het andere instrument dat hij graag gebruikt op het podium. Hij is een entertainer pur sang en in al zijn muzikale eenvoud nooit op een slechte show te betrappen.

Vanavond is het toch ietsje anders dan gebruikelijk. Hij heeft de vermakelijke verhaaltjes tussendoor geschrapt en zich volledig gestort op de muziek waarin hij zoveel mogelijk nummers speelt. Ieder album komt aan bod; zelfs B-Sides zoals ‘The Rules’, waarmee de sfeer er al vanaf het begin goed in zit. Nieuwe album ‘Fire Music’ komt ook voorbij met ‘The Twisting Knife’, ‘Gonna Be A Fight Tonight’ en ‘Body Bags’, waarbij het meezinggehalte erg hoog ligt door de veelvuldige wooohoooo’s die gebruikt worden.

Bijzondere keuze is om twee covers te spelen, te weten ‘Die, Die My Darling’ van Misfits en ‘Are You Ready’ van Thin Lizzy. Bij de laatstgenoemde doet de zanger van Giuda ook mee. Ze slaan goed aan, maar eigenlijk hoeft Danko Jones het hier niet van te hebben. Hij speelt op safe vanavond en heeft geen tijd voor poespas, zelfs niet voor de immer grote climax van ‘Bring On The Mountain’. Na vijftig minuten is de set voorbij gevlogen, maar voor de verandering door Danko de muzikant en niet de entertainer. (RV)

Voivod

Een band die verrassend genoeg opdook op de Speedfest poster is Voivod. De Canadese band mag zich terecht het label ‘progressief’ opspelden met een unieke benadering. Eerder speelde de band al op Roadburn, maar nu laat de band zich zien op het kleinste podium van Speedfest. De bijzondere nuances in het geluid zijn moeilijk te bespeuren, maar dat maakt de heren niet minder enthousiast. Vocalist Denis Bélanger doet zijn best om het publiek op te zwepen, wat hem nog aardig lukt ook.
 
De dwarse klanken van de band zijn intrigerend en soms ook vervreemdend voor de luisteraar. Ongetwijfeld zal dit voor velen de ‘rare band’ zijn die ze nog even meegepikt hebben, maar voor de liefhebber is Voivod een muzikaal genot. Het is alsof de band zijn inspiratie put uit de 8-bit soundtracks van oude videogames en dat omzet naar metal met rare stop-go momenten en hoekige riffs. Dat zou best kunnen, gezien deze heren eigenlijk overal inspiratie vandaan halen. Op het einde van de set scanderen de fans op aanmoediging van Bélanger de naam ‘Piggy’; de bijnaam van bandleider Denis D’Amour die in 2005 overleed. Het is een mooi moment in een vermoedelijk onbegrepen set. (GS)
 

Bob Wayne

In de traditie van Willie Nelson, Hank Williams en Johny Cash speelt Bob Wayne outlaw country met een punky randje. Dat doet hij op Speedfest voor een publiek dat dit zeker kan waarderen, want het staat vol voor het podium. Vanachter zijn microfoon vertelt Wayne verhalen en grappen, maar speelt natuurlijk ook liedjes met een backing band. Dit jaar kwam er nog een nieuwe plaat uit met covers, die op dit festival niet mogen ontbreken.

De verhalen van Bob Wayne worden begeleid met gitaar en banjo, wat het publiek ook aan het bewegen krijgt. De verhalen gaan over op weg zijn, vrachtwagens rijden, drank en drugs. Het zijn cowboyverhalen, maar die vinden gretig aftrek op Speedfest. Zeker als ze vertolkt worden op een kundige en overtuigende wijze, zoals Bob Wayne dat vandaag doet. (GS) 

Refused

Refused is weer helemaal terug van weg geweest. In 1998 gingen ze uit elkaar, in 2012 kwamen ze weer bij elkaar, lasten ze een kleine pauze in en in november 2014 zochten ze elkaar weer op. Blijkbaar zijn de bandleden net zo eigenwijs als hun muziek, die zijn tijd ver vooruit was. Het was anders, het was vernieuwend en zodoende wordt het album ‘The Shape Of Punk To Come’ uit 1998 gezien als een legendarisch album. Dit jaar brachten ze het nieuwe album ‘Freedom’ uit dat gemengde recensies ontving, waarbij de hoofdmoot niet zo positief was.

De shows van Refused daarentegen hebben geen enkel greintje aan energie ingeleverd en zijn nog net zo eclectisch als voorheen. Ze stellen simpelweg niet teleur. Ook de links getinte politieke boodschap die door de muziek heen geweven is wordt vanavond ruim verkondigd door frontman Dennis Lyxzén. Zo merkt hij op hoeveel mannelijk volk er op de podia staat op Speedfest en haalt hij eveneens de vluchtelingenproblematiek aan. Opmerkelijk zijn eveneens zijn excentrieke danspasjes die niet geheel binnen het genre passen.

Refused mag dan buiten de boot vallen van het gebruikelijke aanbod aan bands op Speedfest; toch stelen ze de show vanavond en behoren ze tot één van de hoogtepunten op de tiende editie van Speedfest. (RV) 

Peter Pan Speedrock

Stilte kan oorverdovend zijn en ondanks dat het nooit helemaal stil kan zijn op Speedfest is de minuut voorafgaand aan de set van Peter Pan Speedrock enorm indrukwekkend. De heren zagen headliner Eagles Of Death Metal afhaken na de aanslagen in Parijs en daarmee kwamen de gebeurtenissen erg dichtbij. De band heeft zich dan ook voorgenomen om meer lawaai te maken vandaag dan ooit tevoren en dat is meteen duidelijk als de set van start gaat. Dat is een andere versie van oorverdovend. Met een Speedrock Heavy Lager in de hand is het dus vuisten in de lucht en los gaan aan het einde van een lange dag.

Te midden van de rook staat de band te spelen alsof hun leven ervan afhangt met een set vol favorieten. Dit is de band in topvorm en precies zoals ze in de lichtstad bemint worden. Scheurende gitaren, verpletterende drums en ronkende basklanken galmen door de zaal en brengen het klokgebouw aan het schudden. Er mag dan twintig jaar op de teller staan bij de heren, dat valt niet te horen aan tracks als ‘Resurrection’ en ‘Crank Up the Everything!’. Wetende wat voor een publiek voor ze staat, speelt de band dan ook het juiste spelletje om het publiek nog gekker te krijgen. (GS)

Gezien: Speedfest #10, op 21 november 2015, in het Klokgebouw. 

Speedfest #10