Vieze woorden als ‘gemoedelijk’ en ‘een festival voor liefhebbers’ liggen op het puntje van de tong. Een aantal hoofdingrediënten: een internationaal publiek, goed voedsel en een overdaad aan mannen op het podium (dit wordt later op de avond enigszins gecompenseerd). Verder is er, geheel Eindhovens, sprake van een heus VJ walhalla en vrijwel evenveel projectoren als optredens. Het psychologische laboratoriumthema is tot in de puntjes uitgevoerd, het barpersoneel loopt zelfs rond in cleanroom outfits. Uiteindelijk draait het natuurlijk om de muziek, en die was gelukkig ook niet mis. De bands zetten de aanwezigen aan het shoegazen of lieten hen – het is maar waar je voorkeur ligt – naar het plafond staren. Dan kwam er weer eentje voorbij waarop je keihard uit je plaat kon gaan of autistisch op heen en weer kon wiegen. Het is dan ook prettig om te vernemen dat er op zo’n specifiek genrefestival voldoende variatie te vinden was.

Alpha Whale
Het geluid van het Vlaamse Alpha Whale doet door de vele rollende surfrock gitaar- en drumpartijen Quentin Tarantino-achtig aan. Qua zang is er sprake van veel ‘oehoe’ waar vervolgens een lage stem doorheen stuwt. In dit geval wordt de muziek vergezeld door projecties van sumoworstelaar-Romeinen en vrouwelijke Jezusvolgelingen in sixties outfits. Een andere aankleding van het optreden wordt verzorgd door de flauwe humor van de band. Zo zou je voor 5 euro extra een door de band bezweet T-shirt kunnen kopen bij de merchandisekraam. Ook ontstaat er een waterflesjesgevecht en wordt een mislukte start van een nummer gevolgd door een verontschuldigend: “Sorry recensenten, dat was een foutje.” Halverwege de set volgt een emotioneel nummer, aldus de band, maar dit had net zo goed ‘het vrolijke broertje van’ kunnen zijn, zo dansbaar is het. Door de aanwezige ska-elementen doet Alpha Whale overigens denken aan Doe Maar minus Henny Vrienten. Het gebrek aan een setlist resulteert in live overleg, waardoor het optreden nogal rommelig maar gelukkig ook vrolijk en menselijk overkomt.

Het is niet geheel duidelijk of de dj op hol was geslagen of dat de band zelfspot tot een kunst heeft verheven, maar voorafgaand aan het optreden van deze ‘mashup collaboration’ van Radar Men from the Moon en The Cosmic Dead knalt ‘Have You Ever Been Mellow’ van de Party Animals de zaal in, gevolgd door een superkort en zacht “I Wanna Be A Hippie”. Op het podium staan twee drumkits en al snel ook zeven intrigerende mannen. Iemand in het publiek zegt nog: “Ik zie alles dubbel.” De toetsenist vraagt vervolgens om absolute stilte. Twee mensen kunnen dit kennelijk niet aan en roepen wat onverstaanbaars. Niet veel later blijkt waarom, zij verheugden zich waarschijnlijk teveel op de bak lawaai die zou volgen. Een knoertharde muzikale muur die wat weg heeft van het heavy jazz-werk van Dead Neanderthals wordt op de psychliefhebbers omver geduwd. Een behoorlijk epische start dus, die natuurlijk vergezeld dient te worden door een langharige bassist die zijn geliefde instrument met zijn gebit beroert. Het is druk in de zaal en het muzikale experiment van deze twee bands wordt goed ontvangen. Het gebrek aan zang siert de muziek en qua energie is dit een optreden waar je heel hard met je knuist in de lucht “Ja” tegen wilt roepen. De mannen nemen je mee in draaikolken van snaren en galm. Wat je als publiek moet doen is in je opblaasband springen en je laten meevoeren.

Hebben die nummers eigenlijk titels? Joost mag het weten, maar deze lange aan elkaar gelijmde spacy set voelt hoe dan ook lekker, en wekt autistische schommelneigingen en een semi-duivelse glimlach op. De warmte, lichtshow en de kosmisch aandoende muziek doen buitenaards aan. Ook heeft het iets weg van Boeddhistische mantra’s die je oergevoel aanroeren.

Na het hipsterafscheid van de toetsenist, die zijn handen tot een driehoek vormt, volgt nog een toegift zonder dat de band het podium heeft verlaten. Na afloop hiervan reiken de handen van het publiek zo mogelijk nog hoger dan de omhooggehouden snaarinstrumenten van de band. Dit was gaaf en oprecht, evenals de afsluitende groepsknuffel van de bandleden.

POW! is lekker Amerikaans en heeft wederom een vrouw in de bezetting. Het is een band die bestempeld kan worden als een post-jaren negentigvariant van The Prodigy. De zanger ziet er met zijn verlopen zwarte lippenstift uit alsof hij in het eindstadium zit van de pest. De toetseniste is een coole groenharige knipoog naar Marilyn Monroe. Het duurt niet lang voordat de zanger zich middenin en bovenop het publiek bevindt. De relatief makkelijk verteerbare elektronische nummers vormen een prima afwisseling tussen al het psychgeweld. Het feit dat het een dansbaar bandje is, voelt ook weleens fijn. En hoewel de muziek weinig verheffend is, is het vermaakgehalte hoog.

De headliner van vanavond is het Amerikaanse Moon Duo, die op het Main Lab-podium voor veel mensen de avond afsluit. Op het podium staan overigens drie bandleden, je zou het gezien de bandnaam verwarrend kunnen noemen. Hoewel de show niet enorm speciaal aandoet, is het een goede samensmelting van alles wat al heeft gespeeld: dansbaar, gelikt, energiek – en jawel – aanzwellend. “Danke schön, people. Pannenkoeken.”

Gezien: Eindhoven Psych Lab 2015 dag 1, op 5 juni 2015, in de Effenaar.