Eindhoven Metal Meeting 2015, dag 2: eervol afscheid van Nuclear Assault op geslaagde slotdag

Festivalverslag met o.a. Bodyfarm, Nuclear Assault, Marduk, Mourning Beloveth, Samael en Craft

Tekst: Guido Segers / Fotografie: Paul Verhagen ,

Met kleine oogjes, maar met veel zin zijn veel bezoekers al vroeg weer van de partij op dag twee van Eindhoven Metal Meeting. De zalen vullen zich voor de eerste optredens en in de ‘Heavy Vethal’ wordt al gedanst op platen die absoluut niet thuis horen op een metal festival. Sommige bezoekers zullen die hal de hele dag niet verlaten. Dat is allemaal prima, want Eindhoven Metal Meeting is vooral een ons kent ons festival met veel gezelligheid, maar ook met een aantal fantastische optredens.

Bodyfarm

De Amersfoortse band is weer terug in Eindhoven na eerder dit jaar Dynamo Metal Fest platgespeeld te hebben. Dit keer hebben de mannen een nieuwe plaat op zak, met de titel ‘Battle Breed’. Dat betekent dus nog meer vette death metal van Nederlandse makelij.

De band heeft de ondankbare taak om iedereen even wakker te schudden, in de grote zaal die toch aardig volgelopen is. Het geluid van Bodyfarm is lekker toegankelijk en zit vol met groove en het nodige ram- en beukwerk. Lekker op gang komen dus, voor de bezoekers met kleine oogjes.

Combineer de muziek met de geweldige strot van Thomas Wouters en je hebt een band die staat als een huis. Geen moeilijke hoeken en bruut heiwerk met deze band. Het neigt zelfs naar het Stockholm geluid wat vooral lekker catchy is. Vakwerk, dat mag de set van Bodyfarm heten.

Necros Christos

Een optreden van Necros Christos is een ritueel, een offer van muziek. Van de tussendoor gespeelde samples tot de outfits van de band; alles maakt deel uit van de totale beleving en toewijding aan mysticisme voor bandleider Mors Dalos Ra. De Berlijnse band trekt dan ook een specifiek publiek vandaag.

Bijna moeiteloos speelt de band nummers die ergens tussen death en doom liggen, vol met blastbeats en muzikale kunsten. De zang is een diepe grunt, die recht uit de onderwereld lijkt te komen. Passend, want het voornaamste thema van de band is de dood en het occulte. Dat is voelbaar in de muziek, die stiekem ook Oosterse invloeden bezit, welke helpen om de ambiance te versterken.

Als luisteraar raak je ook in een soort trance met de muziek van Necros Christos. Hoewel deze zo nu en dan het nodige venijn in zich heeft, staat de band in opperste concentratie op het podium. Muzikaal zit het goed in elkaar en de band laat dan ook geen steken vallen tijdens een bijzonder optreden.

Ahab

De Duitse funeral doom band – dat is dus doom, maar dan nog net wat trager – bracht in 2015 een topplaat uit met ‘The Boats of the Glen Carrig’. Geïnspireerd door vooral literaire werken rondom het geliefde nautische thema, steeg de band hoog in aanzien binnen de scene. Vandaag staat de band dan ook terecht op het hoofdpodium in Eindhoven.

Trage, lome doom riffs vullen de zaal en vertellen verhalen over de zee en avonturen aldaar. De vocalen van Daniel Droste geven de juiste invulling met diepe, trage grunts of melancholisch gezang. Op het laatste album vond de band een balans tussen cleane klanken en de zware, distorted sound van hun eerdere werk. Live komt dit aardig uit de verf en heeft de band gekozen voor de wat zwaardere nummers van het album.

De stijl is niet voor ongeduldige luisteraars, wat ook verklaart dat niet alle toeschouwers het einde van de set halen. Veel interactie is er niet, de band focust vooral op de precisie die de nummers vereisen. Drummer Cornelius Althammer is wel bijzonder enthousiast. Na het publiek in een lange set verdronken te hebben stuitert deze van het podium af.

Solstice

Op papier bestaat de band Solstice al 25 jaar, maar het is wel 17 jaar geleden dat er voor het laatst een plaat uitkwam. Toch is het geluid van de Britten niet verjaard en lijkt dit juist een prima plek te vinden binnen de hedendaagse scene, waar een stukje eigen identiteit zeker op zijn plek is.

Het voordeel van lang geen plaat uitbrengen, is dat iedereen de tijd heeft om de nummers uit het hoofd te leren. Dat is dus lekker voor frontman Paul Kearns, die de vocalen grotendeels kan uitbesteden aan een publiek dat met gebalde vuisten meebrult op de epische nummers die toch erg in hoek van zwaarden, toverkunst en ridders zitten. Met zwierige riffs en krachtige baspartijen wordt dat beeld nog verder versterkt, vooral het galopperende ritme doet veel goed.

Voor een band die eigenlijk al zo lang stil staat, zijn de heren absoluut niet vastgeroest. Het grootse, meeslepende geluid van de band wankelt nergens. Het publiek gaat helemaal mee met de heren in een show die als een feest aanvoelt. Nummers als ‘The Sleeping Tyrant’ veranderen de kleine zaal in een drinkzaal waar men tezamen de hoorns heft op een overwinning. Het levert een geweldige show op voor de Britten. Zou het dan toch gaan kriebelen om die studio weer in te gaan?

Nuclear Assault

Voor de allerlaatste keer dus vandaag een Nuclear Assault show op een Europees podium; dat is wel even slikken. Na meer dan dertig jaar komt er een eind aan de band van Dan Lilker, Glenn Evans en John Connolly. Dat betekent nog één keer los gaan op de thrash favorieten van weleer.

Dat hoeft dus ook niemand aan het publiek uit te leggen, want de hele set lang wordt er in grote getale gemosht en gestuiterd voor het podium, terwijl de favorieten door iedereen meegebrult worden. De band lijkt hetzelfde idee te hebben en geniet ongelofelijk vandaag. Connolly en Lilker vertellen tussendoor nog wat flauwe grappen, maar tonen ook oprecht dankbaarheid voor de support die de band drie decennia lang mocht krijgen.

De band speelt met veel plezier, maar houdt de nummers ook aardig scherp. Jankende gitaren en opzwepende thrash ritmes zorgen ervoor dat dit een feest is van begin tot eind, wat overigens aanzienlijk uitloopt. Het is immers hun laatste show. Het publiek vindt het allemaal prachtig. Eerder dit jaar kwam de band niet helemaal uit de verf in Eindhoven op Dynamo Metal Fest, maar vandaag laten de heren Eindhoven achter met een show die men zich nog lang zal heugen.

Rompeprop

Als je in de kleine zaal aankomt, is het even moeilijk in te schatten wat er eigenlijk gaande is. Het is een soort battle royal met confetti en strandballen, te midden van een vrolijke menigte en rap legende biertjes. De security kijkt ook wat verdwaasd naar het feestje dat vervangende act Rompeprop vandaag neerzet met hun walgelijke en tegelijk hilarische grindcore act.

Gehuld in bizarre kostuums, vervormd met allerlei apparatuur brengt de band een geluid voort dat weinig aan de verbeelding overlaat en niet bepaald onder de microscoop hoeft vanwege zijn complexiteit. Op het podium staat een band die lak heeft aan elke vorm van subtiliteit en gewoon lekker wil stampen. Het publiek heeft een soort polonaise circlepit uitgevonden en gaat helemaal uit zijn dak.

Frontman Otto van Propt laat wel even vallen dat dit toch echt de op één na laatste show is van de band. Na de hele wereld geterroriseerd te hebben en overal dubieuze vochtplekken achter gelaten te hebben is het genoeg geweest voor Rompeprop. Alsof het publiek dat nodig had om nog meer los te gaan? De strandballen vliegen je om de oren terwijl ‘hits’ als ‘Pelikanenlul’ en ‘Vaginal Luftwaffe’ de speakers uit knallen. Memorabel, dat is het zeker. “Tof dat jullie hier allemaal zijn, terwijl boven Satan zelve staat te spelen!”, verwijst de zanger nog even naar Marduk dat het hoofdpodium inmiddels opgeklommen is. Ach, hier is het feestje. Nog één keer in april op Grindhoven, niet missen dus.

Marduk

De duivel zelve, dat is niet de eerste keer dat zo naar frontman Mortuus van Marduk verwezen wordt. Begin dit jaar wist de band de kleine zaal al eens in een sonische hel te veranderen tijdens hun tour met Belphegor, maar nu staat de grote zaal ramvol voor de meest offensieve, rauwe black metal band die je kan vinden.

Het album ‘Frontschwein’ kreeg dit jaar weer traditioneel de nodige kritiek, zoals eigenlijk elk Marduk album voor scheve gezichten zorgt, maar dat lijkt de energie te zijn waarop deze mannen teren. Badend in rook, flitsend licht en een barrage aan gitaargeluid is dit optreden een overweldigende ervaring. Mortuus verdwijnt zo nu en dan in de rook en komt terug om met de intensiteit van een opgefokte dobermann zijn teksten te brullen.

De band heeft een extensieve catalogus om nummers uit te halen, dat wordt dan ook volop gedaan. Bijvoorbeeld een kneiter van ‘World Funeral’, nog zo’n dijk van een plaat. Plots staat Mortuus met een kelk vooraan op het podium en giet de stroperige, als bloed ogende substantie, in zijn mond om vervolgens ook uit te spugen in een wolk. Kijk, dat zie je niet vaak meer bij black metal bands, écht bloed. Het is de kers op de taart van een optreden zoals alleen Marduk ze doet: verwoestend.

Samael

Het is een groot paar schoenen wat de Zwitserse black metal band van het eerste uur mag gaan vullen vandaag. Na Marduk moet je nogal wat in huis hebben om nog indruk te maken. De band bestaat sinds mensenheugenis en maakte ooit de switch van black metal naar industrial voordat het hip was.

Speciaal voor vandaag zal de band de hele plaat ‘Ceremony Of Opposites’ spelen, die in 1994 uit kwam. Dat klinkt live als een bak stevig rockende black metal met een vleug industrial die vooral in de ritmesectie terug te vinden is. Drummer Xytras opereert staande zowel de drums als de keyboards en zorgt daarmee voor het unieke geluid van Samael. Die industrial elementen maakt de muziek bijzonder toegankelijk en zelfs dansbaar, althans daar lijkt het op voor het podium waar fans uit hun dak gaan.

De set is solide en strak, met de vocalen van Michael ‘Vorph’ Locher als scherpe rand aan het soepele geluid. Gedurende de set verschuift de sound steeds meer naar de industrial kant, wat ergens op de 50 minuten grens toch zijn prikkelende karakter verliest. Het merendeel van de toeschouwers zit op dat moment al zo diep in de materie dat het eigenlijk niet meer uit maakt, waarmee Samael alsnog de culminatie wordt van een geweldige festivaldag.

Mourning Beloveth

Maar er is altijd meer op Eindhoven Metal Meeting en de bands die na de grote headliners op de poster staan zijn vaak juist bijzonder interessant en speciaal. In de kleine zaal staat zo de Ierse doom metal band Mourning Beloveth te spelen, met een compleet eigen smaak. Dit jaar bracht de band nog een plaat uit, getiteld ‘Rust & Bone’ op het Duitse Ván Records.

Het geluid van de band is traag, vol en overweldigend, met gelaagde gitaarpartijen en veel emotie. Voor het publiek staat een band die vol overgave staat te spelen op een volume dat weinig nuance laat horen. Vocalist Darren Moore stort zich gepassioneerd neer op zijn knieën voor de microfoon, wat symbolisch is voor de wanhoop en het verdriet dat in de muziek te proeven is.

Het publiek beweegt traag mee, met gesloten ogen en geniet van deze emotionele orkaan die traag, maar zeker de zaal overspoelt. Een enkeling heeft al hangende aan het podium zijn ogen gesloten, met duidelijk andere intenties. Langzaam begint de Effenaar leeg te druppelen en her en der stranden vermoeide bezoekers. Helaas haalt niet iedereen de slotacts.

Craft

Afsluiter op het hoofdpodium is de obscure Zweedse black metal band Craft. De band bestaat al sinds 1994, maar het duurde twintig jaar tot de band het podium op klom. Deze heren live te zien krijgen is dus een unieke kans en helaas niet een die velen vandaag nog meemaken.

Het is dun bezaaid in de grote zaal, wanneer bij de verlate start salvo’s van de band de speakers uit knallen. Het kost wat tijd om op gang te komen als de band ijskoude gitaarpartijen over de zaal uitstort. Vocalen vervult van haat worden de zaal in gegooid te midden van een kolkend geluid waar het publiek in opgaat. Craft laat horen één van de best bewaarde geheimen van het genre te zijn.

Dankzij de meeslepende nummers lijkt de set voorbij te vliegen. Verder heeft de band weinig nodig, maar er lijken ook nog wat zenuwen in de lucht te hangen. Als er een plastic beker bier op het podium landt, dreigt de bassist dan ook de volgende gooier zijn nek om te draaien. Hij hoeft zich gelukkig niet meer aan zijn woord te houden, want wie nog in de zaal staat heeft daar geen interesse in. Hooded Menace zal nog even in de kleine zaal spelen na afloop, maar de weg naar huis is voor de meesten de laatste slenter-route van de avond.

Gezien: Eindhoven Metal Meeting 2015, op 12 december in de Effenaar