Mayhem maakt reputatie niet waar met lauwe show in Effenaar

Nihill is publiekswinnaar in zeldzame thuiswedstrijd

Tekst: Guido Segers / Fotografie: Paul Verhagen ,

De meest beruchte metalband aller tijden, dat is een naam die Mayhem dubbel en dwars verdient heeft in de dertig jaar durende carrière. Dat is overigens wel een ruim genomen periode, de eerste plaat van de band kwam namelijk pas in 1991 uit en markeerde gelijk het einde van die periode vol moord, kerkverbrandingen en doodsbedreigingen, waarmee black metal de wereld veroverde. Met de eerste EP 'Deathcrush' en het album 'De Mysteriis Dom Sathanas', bepaalde het Noorse gezelschap wel de sound van het genre en eigenlijk teert de naam Mayhem nog steeds op die periode van 1984 tot 1991. Of dat genoeg is om de Effenaar vol te doen stromen, moet nog maar blijken.

Merrimack

Spijtig genoeg heeft dat niet alle black metal-fans uit diverse kerkers en grotten doen kruipen, de grote zaal van de Effenaar is namelijk met gordijnen een stuk kleiner gemaakt. Het is de enige show op Nederlandse bodem, maar er is dus weinig opkomst voor de grondleggers van het genre. Bovendien is het lekker weer, dus ook bij de voorprogramma’s blijft de zaal nog even leeg.
 
Het eerste duistere gezelschap dat aantreedt is het Franse Merrimack, wat een Keltische term is voor het diepste punt van de hel. Dat is ook de bron waaruit zanger Vestal zijn screams lijkt te putten. Al krijsend valt hij regelmatig op zijn knieën, terwijl de ritmesectie als een orkaan voortraast. Furieuze klanken overheersen, maar de presentatie van de verdere bandleden is nogal stijfjes. Gezien ze voor een behoorlijk lege zaal spelen is dat ergens wel begrijpelijk, maar toch een tegenvaller die de frontman niet helemaal goed kan maken.
 

Nihill

Een tegengesteld geluid horen we bij de band die hierop volgt. Nihill, van eigen bodem, doet niet zo heel veel optredens en dat maakt deze show bij voorbaat al bijzonder. Daarnaast zijn die paar shows die de band doet altijd imposant. Dat trekt vanzelf wel publiek. Het gordijn opent en te midden van de koude lichten en enorme rookwalmen zijn de schimmen te zien van bandleden. De sound van de band is krachtig, maar afgemeten. Tussendoor zijn er trage, doompassages die de temperatuur nog verder doen dalen. Deze passages ontketenen vervolgens in een ijzingwekkende storm van gitaarwerk. Vergeleken met de voorganger is Nihill de permanent bevroren koude tegenover het hellevuur. Verreweg de meest indrukwekkende band van de avond.
 

Mayhem

Mayhem komt op na het door Conrad Schnitzler gecomponeerde 'Silvester Anfang', de opener van die eerste release. Een barrage aan gitaargeweld wordt neergelegd, waardoor een logge stroom geluid ontstaat. Dat is het signaal voor frontman Attila Csihar om uit het duister te stappen en zijn vocale kunsten te presenteren. Gehuld in een cape, met corpse paint (de enige van de band) zorgt hij al zwaaiende met botten, een stuk touw met een galgenlus en schedel voor het meeste vermaak op het podium. Geen geitenkoppen helaas, dat valt dan weer tegen. 

In een sneltreinvaart gaat de band door de nummers heen. Weinig inspiratie lijkt er te zijn en de songs vervagen al snel tot een grijze geluidsbrij. Oudjes als 'Deathcrush' of 'Pagan Fears' vallen bijna niet te onderscheiden van het nieuwe werk. Hoewel men in de scene vrij lyrisch is over de nieuwe plaat, getiteld 'Esoteric Warfare', lijkt de band zelf het allemaal wel best te vinden. De act van Attila is flauwtjes, hoewel zijn vocale capriolen ongeëvenaard zijn. Necrobutcher, het enige oorspronkelijke lid van de band, laat zich op het einde nog een beetje opnaaien door de fans, maar ook daar komt niet meer uit. Als de set klaar is verdwijnt de band zonder blikken of blozen achter de coulissen. Misschien teleurgesteld dat er eigenlijk niemand meer op komt dagen voor een band die draait op reputatie. Maar reputatie is alles wat deze band nog heeft, is vanavond pijnlijk duidelijk geworden.

Gezien: Merrimack, Nihill en Mayhem, op 18 mei 2014, in de Effenaar.