Het zijn de jaren 50. Een van de weinige zwart-wittelevisies staat in de huiskamer van de Effenaar en de hele straat is uitgerukt om te komen kijken. Een spraakcomputer zegt in Amerikaans-Nederlands “Dank-je-wel”. Vervolgens wordt een documentaire ingestart en blazen twee droge Londense boys je van je Chesterfield af. De kat springt met gebolde rug van je schoot om nog wel even zijn nagels in je bovenbenen te zetten. Welkom bij het optreden van Public Service Broadcasting.
Manic Street Preachers vervullen hun plicht in Effenaar
Public Service Broadcasting maakt meer indruk
The Manics voeren tijdens een uitverkochte show hun kunstje prima uit. Wat betreft de routinematige maneuvres volgt dan ook geen puntenaftrek. De bezieling ontbreekt echter. Wat dan nog rest is de enorme cultstatus van de band. Maar goed, als je te jong bent om door te gaan voor een fan van het eerste uur of te lam om de bio door te spitten, valt ook die toevoeging weg. In plaats van getuige te zijn van een bijzondere, intieme act krijgt het publiek te maken met een vrij onindrukwekkende bedoeling waarbij de hitjes trouw worden meegezongen, maar de euforie niet door de aderen siddert. Dit laatste had Public Service Broadcasting beter voor elkaar. Van dit voorprogramma wilde je namelijk wél in je handjes knijpen. Niet omdat het iets te maken heeft met verwachtingspatronen, maar omdat de realiteit soms een bitch is.
Public Service Broadcasting
Londense snarenman J. Willgoose, Esq. en drummer Wrigglesworth (geen zorgen: pseudoniemen) verkondigen naar eigen zeggen levenslessen uit het verleden op muziek van de toekomst. De ondersteunende historische beelden van diverse vervoersmiddelen, elektonische apparaten en barre natuurtochten (ja, ook ‘onze’ Elfstedentocht komt aan bod) zijn als snoepjes voor het oog. Relatief stevige electrorock à la Soulwax wordt afgewisseld met ik-wieg-een-beetje-vredig-heen-en-weer-met-mijn-hoofd-muziek. Er wordt gespeeld met intervallen (denk aan dat gênante moment waarop je enthousiast klapt en het nummer opeens weer verder gaat) en de knietjes zwikken onbedwingbaar. Vooral tijdens de loungy nummers onstaat de drang om de Fatboy van zolder te halen en in de zon te gaan liggen. De fijne symbiose van (podium)beeld, voiceover en muzikale lekkernij is heel erg kunstacademie. Gelikt, mag je wel stellen, als de weldoordachte taillebroek-naveltrui combinatie van een zestienjarig hipstermeisje. Eigenlijk verdient dit duo niet de status van een voorprogramma. Terugkomen voor een eigen show, graag.
Manic Street Preachers
Wachten op een band met reputatie is altijd goed voor de spatadercultivatie. Na de langverwachte opkomst van de bandleden (“Woehhh!”) wordt direct hitje nummer 1 ingestart: ‘Motorcycle Emptiness’. Hop, een tweede er meteen achteraan: ‘You Stole The Sun From My Heart’. ‘Ocean Spray’ volgt vlekkeloos. Zelfs een muzikale kneus merkt dat The Manic Street Preachers dit concept al jaren uitvoeren. Trouwe fans op leeftijd zingen de songteksten van met name de bekendste nummers keihard mee. Toch ontbreekt de bezieling en de liefde, zowel bij de band als hun toehoorders. Oké, het klink zoals het hoort en de middelbare gasten kunnen nog steeds gitaarhupsjes maken, maar het is vooral nogal saai.
Met je Manic Street Preachers-ledenpas in het bezit kun je nog genieten van de nostalgische waarde, maar zonder dat sta je behoorlijk sip met je pintje in de zaal. En dan ga je dus bedenken of bassist Nicky Wire meer op Alice Cooper of Rod Stewart lijkt. Of concluderen dat de lichtmannenloopbrug boven je hoofd buitensporig stoffig is. Je vraagt je af: wil ik nu zitten of rocken of geen van beide omdat het eigenlijk niet zo spannend is allemaal? Op wat tactisch geplaatste hoogtepuntjes na (het gevoelige ‘Rewind The Film’, ‘Design For Life’, ‘You Love Us’, springen op ‘Motown Junk’ en natuurlijk het afstrepen op je bucket list van slotnummer ‘If You Tolerate This Your Children Will Be Next’ is geen sprake van een auditief festijn. Het eind van het optreden illustreert dit feilloos: lafjes wordt een toegift geëist die even typerend niet volgt. De plicht is vervuld, het huispak wacht.
Gezien: Public Service Broadcasting en Manic Street Preachers, op 25 mei 2014, in de Effenaar.