De lange dag vol muzikaal geweld wordt geopend door Throw Me in the Crater. Beslist geen gemakkelijk begin, maar zeer zware kost waar het publiek toch even aan moet wennen. In een gitzwarte setting met enkel wat rood podiumlicht en sobere visuals staat de band te spelen. De loodzware sludge met hardcore invloeden - inclusief verraderlijke tempowisselingen - past erg goed bij de gecreëerde sfeer. De zanger kermt en schreeuwt zijn partijen vol overgave de zaal in. Hij is hierbij constant in beweging en daardoor zeer nadrukkelijk aanwezig. De getormenteerde zielekreten voegen een gevoel van dood, verderf en wanhoop toe aan de muziek; iets dat als kunst is verheven door Amenra, de grootmeesters in het genre. De openingsband van vandaag weet dit gevoel goed te benaderen. Na enkele nummers wordt een groot gedeelte van het publiek meegezogen in de donkere wereld van Throw Me in the Crater. Men staat gebiologeerd te kijken en reageert na ieder nummer met groeiend enthousiasme.
Throw Me in the Crater blijkt een prima startpunt voor een festival als dit. Het viertal overrompelt de zaal met kiezelharde geluidsgolven en iedereen weet meteen weer waar Sonic Boom ook alweer voor staat. (PK)

Sons of the Patriots is een instrumentaal post-rock trio dat al enkele jaren aan de weg timmert. De band speelde geregeld samen met Radar Men from the Moon en toerde onlangs door Nederland met dinosaurussen in het stoner genre en tevens instrumentale band Karma To Burn. De heftige en aanstekelijke gitaarriffs van de laatstgenoemde band zijn ook doorgedrongen tot de sound van Sons of the Patriots. De jonge band verkiest echter duidelijk een andere aanpak. In lange, uitgesponnen composities wordt langzaam toegewerkt naar een alles verpletterende climax. Wanneer langdradigheid op de loer ligt, wordt er vakkundig voor een tempowisseling of gitaarexplosie gezorgd. Sommige nummers bevatten een groove die uren zou mogen doorgaan. De muziek wordt goed uitgevoerd en visueel ondersteund door zich constant repeterende beelden van natuurgeweld, symboliek uit vervlogen culturen en vreemde cultfilms. In combinatie met de meeslepende post-rock klanken zorgt dit voor een trippy belevenis. Deze trip wordt aan het eind van het optreden hevig verstoord door een onverbloemd funky dansplaat. Een prima nummer, dat echter haaks staat op de mystieke sfeer en al het voorgaande dat het drietal heeft laten horen. Op dit lichte kritiekpunt na weet Sons of The Patriots zich als een gedreven en strak spelende act te presenteren. (PK)

Hulde voor een band die zich in dit genre gewoon in het Nederlands uitdrukt. Met een plaat als ‘Kempische Ongemak’ kan het qua titel al niet meer misgaan, toch? En dat allemaal zonder zanger. De drummer kondigt de nummers aan en vertelt dat dit hun eerste show is met toetsenist. Het contrast in de sound van Wangunst is dan ook groot; het ene moment speelt de band een rauwe, instrumentale Eyehategod cover, om vervolgens met toetsen een puik jaren zeventig geluid neer te zetten dat in de lijn ligt met Uriah Heep of Deep Purple. Zet daar wat stuwende ritmes onder en je hebt een band die een hele lekkere, maar ietwat korte set speelt. De praatjes tussendoor klinken wat lijzig, maar het publiek stoort zich daar geen moment aan.

Bezoekers van Sonic Boom komen af en aan en er is eigenlijk geen moment waarop het erg druk is, noch heel rustig. De variatie in de line-up is interessant genoeg om te blijven hangen, maar er is ook tijd genoeg tussen de bands door om even bij het Chili Festival in het klokgebouw binnen te lopen. De resultaten van dit festival zullen morgen ongetwijfeld merkbaar zijn. (GS)

Met veertien jaar ervaring op het cv, zijn er natuurlijk grote verwachtingen voor de afsluiter van de avond. De visuals worden door de band zelf verzorgd en dat is niet altijd een goed idee. De animaties van ronddraaiende wietbladeren op het scherm worden begeleid door lome stonerrock die eigenlijk niets van de energie en spanning heeft die de voorgaande acts juist zo interessant maakten. De band zelf lijkt het wel naar de zin te hebben, maar dat heeft misschien vooral te maken met het gebruik van het eerder genoemde kruid. Ondanks de simpliciteit van de muziek klinkt het geheel rommelig en eigenlijk vooral teleurstellend. De ‘heavy’ sound van de laatste plaat ontbreekt volledig en een groot deel van de bezoekers zoekt zijn heil in het café. Een paar hardcore liefhebbers van de band blijven staan en laten zich meeslepen door de lome muziek. Met de ogen gesloten weliswaar; die rondtollende wietbladeren wil je namelijk echt niet op je netvlies gebrand hebben. (GS)

Al met al was Sonic Boom een dag vol muzikale variatie binnen de meer heftige genres, met bijzondere bands die elk iets unieks te bieden hadden aan het publiek. De headliner was helaas niet de gedroomde afsluiter, maar over de gehele dag gezien was het niveau erg hoog. Een knap staaltje programmeren binnen de muzikale kaders die het festival zichzelf heeft opgelegd.

Gezien: Throw Me in the Crater, Floodriders, Sons of the Patriots, Your Highness, Wangunst, Kaligoh en Toner Low op 14 september 2013, in PopEi.