CONCERT
Moke, Phoenix, zaterdag 30 april 2013
MUZIEK
Moke veroverde in 2007 de harten van het Nederlandse publiek, door een britpop-sound op Amerikaanse wijze volledig glad te strijken. Dat leverde een sound op die men vooral in radioland graag hoort: couplet-refrein-couplet-refrein, een catchy riffje, alles zo clean mogelijk houden en men zit gebakken. Dat blijft hangen, en zet vooral niet aan tot denken. Niet voor niets dat de Moke-muziek ook in de reclamewereld werd opgepikt.
PLUS
Inmiddels is die sound nog verder geperfectioneerd. De liedjes zijn voor iedereen te begrijpen en soms mee te zingen. En heel soms wordt er zelfs een beetje gedanst. Ook is Moke strak. Strak in het pak, strakke kapsels, en ook qua speelstijl valt er niets op de band aan te merken.
MIN
Moke is zo ontzettend middle of the road dat de luisteraar er werkelijk geen kant meer mee op kan, zelfs al zou men dat willen. Frontman Maginn straalt dat ook uit: hij verraadt - op dat ene momentje tijdens 'Here Comes The Summer' na - geen greintje speelplezier. Het pokerface blijft intact, net als zijn kapsel. Moke is verworden tot het tegenovergestelde van emotie, het maïszetmeel der muziek. Zelfs Kane heeft meer smaak en ook Kensington is de heren inmiddels voorbijgestreefd qua meeneurie-poprock. De powerballads die de nodige afwisseling in de set moeten brengen, zullen alleen emotioneel instabiele mensen met een rijtjeshuis-en-Opel-Corsaleventje bij de keel grijpen, wat meteen verklaart waarom de band zo goed scoort bij huisvrouwen.
CONCLUSIE
De uiterst lauwe respons uit de zaal, bevestigt de enige juiste conclusie: Moke kan in het vervolg beter zo ver mogelijk van een festivalpodium vandaan blijven.
CIJFER
3