Melanie Horsnell vertoeft al een aantal maanden in Europa om nieuw, Franstalig materiaal op te nemen. Vandaag haakt ze aan bij Fullbright en Speace en opent ze het bal met een ingetogen walsje, gevolgd door ‘Sometimes’, een imponerende cover van Simon Cox. Horsnell bevindt zich op het snijvlak van Ane Brun en Norah Jones, al zingt ze wat zoetsappiger en mist ze echt karakter in haar stem. Een gebrek dat al snel zijn tol eist. Na een prima begin, zakt haar set als een kaartenhuis in elkaar. Nummers die het niveau van ruwe schetsen nauwelijks ontstijgen en veelvuldig voorzien worden van mierzoete ‘tuhduhduh’s’ volgen elkaar op en zorgen ervoor dat de aandacht voor Horsnell razendsnel verdwijnt.
John Fullbright bereikt muzikaal Nirwana in Meneer Frits
Ook Amy Speace toont zich ware hoogvlieger
Met maar liefst drie acts op het programma is het een drukke maandagavond in Meneer Frits. Het café van het Muziekgebouw is dankzij de zoveelste prima boeking van organisator Ad van Meurs stijf uitverkocht. Niet alleen wonderkind John Fullbright, maar ook de Australische Melanie Horsnell en de vanuit Nashville opererende Amy Speace staan op de planken. Niet helemaal zo gepland, legt Van Meurs aan het begin van de avond uit, maar door een samenloop van omstandigheden zowaar een overvol programma. De dames krijgen een half uur waarna John Fullbright ruim een uur de tijd krijgt. Geen tijd te verliezen dus.
Melanie Horsnell
Amy Speace
De op en top Amerikaans ogende (goed verzorgd, tikkeltje ordinair) Amy Speace begint haar half uur met een bijna twee minuten durend, a capella gezongen intro. Dapper. En effectief. Met haar sterke voordracht eist ze alle aandacht meteen voor zich op. Geroutineerd en charmant werkt ze zich een weg door haar set, die bestaat uit traditionele folk- en countrynummers in de geest van collega’s als Kris Delmhorst en Mary Gauthier. Ze vermaakt haar publiek met een mooi verhaal over haar opa en oma en weet op alle fronten te overtuigen. Hoe goed Speace ook op dreef is, het hoogtepunt van de set is het geweldige duet ‘The Sea & The Shore’, dat ze samen met John Fullbright zingt. Speace toont desondanks aan dat ze zelf met gemak als hoofdact kan fungeren. Daar krijgt ze 13 januari 2014 de kans voor; dan staat ze namelijk wederom in Meneer Frits.
John Fullbright
Als het vorig jaar verschenen debuutalbum ‘From The Ground Up’ een graadmeter is voor datgene wat Eindhoven vandaag voorgeschoteld krijgt, is het publiek spekkoper. Het album, dat uitkwam toen Fullbright pas — let op — 24 jaar oud was, werd genomineerd voor een Grammy Award en laat een jonge muzikant horen die op piano, zang en gitaar een verpletterende indruk maakt. Maar, hoe goed zijn debuutalbum ook moge zijn, John Fullbright gaat live nog een stapje verder. Al bij opener ‘Jericho’ laat hij horen geen band nodig te hebben om te imponeren; zijn losse piano- en harmonicaspel voldoen.
Het daaropvolgende uur wisselt hij tussen piano en gitaar en schudt hij totaal onbewogen en natuurlijk het ene na het andere hoogtepunt uit zijn mouw. ‘Gawd Above’, ‘Fat Man’, ‘Satan And St. Paul’, alle drie afkomstig van eerdergenoemd album, worden live met nog meer vuur gebracht en de nieuwe nummers die Fullbright op het publiek loslaat, zijn minstens zo goed. Zo goed, dat de Amerikaan het zich kan permitteren een aantal krakers van ‘From The Ground Up’ gewoon niet te spelen.
Hoewel dat op zich jammer is, wordt het gemis op alle fronten teniet gedaan door de fenomenaal spelende en zingende Fullbright. Op hem staat vanavond geen enkele maat. Zijn zanglijnen zijn constant raak en voor het gemak waarmee hij musiceert, kun je niet anders dan diep respect hebben. Voordat John Fullbright aan zijn show begon, zong Amy Speace ‘We Are The Fortunate Ones’. Woorden die vanavond bijna een understatement blijken. ‘Fortunate’ zijn we inderdaad. Met dank aan John Fullbright, die ons vanavond een uur lang op muzikale perfectie trakteert.
Gezien: John Fullbright, Amy Speace en Melanie Horsnell, op 31 september 2013, in Meneer Frits.