Het is moeilijk om het over Nederlandse Jazz te hebben en daarbij niet Eric Vloeimans te noemen. De leermeester van Kyteman en maker van veel composities, voor zichzelf alsook voor anderen. Vanavond mag Vloeimans, samen met zijn trio Gatecrash, als eerste aantreden in de Lage Landen Zaal. Ze spelen jazz met pop en elektronica-invloeden die fans van Radiohead ook kunnen waarderen. Alle muzikanten krijgen uitgebreid de tijd om te soleren waarna er vrijwel iedere keer naar een trompetclimax wordt toegewerkt. Soms fluistert de trompet haast maar vaker stuwt deze de band naar grotere hoogtes. Het blijft een uur lang spannend. Een festival openen is niet de makkelijkste taak, maar Vloeimans doet het op eervolle wijze.
Headliners So What’s Next geven festival gedroomde start
Eerste editie kent huilende mannen met baarden, een fenomenale Gregory Porter en gezelligheid met een zachte G
Het walhalla onder de Nederlandse jazz-festivals is al sinds jaar en dag het North Sea Jazz festival. Vrijwel alle relevante artiesten uit de jazz, blues, funk en soul hebben er gestaan en na 28 edities is het festival nog steeds een begrip. Maar wel één uit het verre Noorden. Tot voor kort in ieder geval. Het Muziekgebouw Eindhoven is namelijk de samenwerking aangegaan met het prestigieuze North Sea Jazz Festival en kwam met een kleinere Brabantse variant: So What's Next. Daar bleek veel animo voor. De eerste editie is ruim van tevoren strak uitverkocht en kent huilende mannen met baarden en gezelligheid met een zachte G.
Naast reguliere optredens is er op So What’s Next ook ruimte voor sessies, Q & A's en bijzondere samenwerkingsverbanden. In deze laatste categorie ook de combinatie van Fresku en Niels Broos. De populaire Eindhovense rapper wordt vanavond op het podium bijgestaan door Kyteman-toetsenist Niels Broos en drummer Robert Biesewig. Fresku’s beats worden live opgebouwd en zijn in een souvol en jazzy jasje gestoken. Geen gekke fratsen vanavond, maar een serieus en eerlijk optreden. Tekstueel komen ‘Maskerade’, ‘Twijfel’ en ‘Littekens’ beter over in deze uitgeklede versies. Tijdens ‘Alisha’, een nummer over Fresku’s dochter, gaat hij heel diep. De rapper, en enkele mensen uit het publiek, houden het er niet droog bij. Fresku en Niels Broos is een geslaagd experiment, dat een ander licht op deze sympathieke rapper laat schijnen.
Tijd dan voor de eerste headliner: de Amerikaanse zanger Jose James. De 35-jarige James maakt losjes groovende jazz met invloeden uit de hip-hop en soul. Begin dit jaar verscheen zijn derde plaat ‘No Beginning No End’, zijn eerste op het legendarische Blue Note platenlabel. De meegebrachte band speelt goed en er is veel ruimte voor improvisatie. Op die manier wordt de D’Angelo-achtige opener ‘It’s All Over Your Body’ direct opgerekt tot een kwartier. Hoogtepunt is de onverwachte Bill Withers-medley met ‘Ain’t No Sunshine’ en ‘Grandma’s Hands’ waarin James indruk maakt met hoge, beheerste, uithalen. Naast heel goed zingen kan James ook rappen, waarmee hij ‘Park Bench People’ naar een hoger niveau tilt. Toch is het bij vlagen een wat afstandelijk optreden. De lange geïmproviseerde jams halen soms de vaart uit de set, wat zorgt voor een optreden met hoge pieken maar ook wat dipjes.
Na afloop valt James geëmotioneerd in de armen van stage-host Lucas de Man: “This was the best crowd ever… Because they feel with me.” Terwijl Joshua Redman met zijn kwartet in De Lage Landen Zaal speelt mag Jameszoo de Stadsfoyer verwarmen. Voor de gelegenheid heeft de uit ’s-Hertogenbosch afkomstige dj jazzpianist Gideon van Gelder meegenomen. Deze vult de genre overstijgende producties van Jameszoo mooi aan. Het zijn tamelijk briljant opgebouwde composities in de geest van Flying Lotus met momenten van herkenning in de vorm van samples van bijvoorbeeld ‘Superstition’ van Stevie Wonder. Maar dit optreden past niet helemaal in de ambiance van So What’s Next. Er zijn weinig mensen bij het optreden aanwezig, en Jameszoo blijkt vooral ideale achtergrondmuziek om de (festival)dag tot dusver eens grondig door te nemen. Jammer. In de herkansing dan maar, en wel op dat andere nieuwe Eindhovense festival: We Are Electric.
De eerste editie van So What’s Next loop alweer tegen het eind, maar niet voordat absolute headliner Gregory Porter de harten van het muziekgebouw heeft verblijd. De 42-jarige Amerikaan debuteerde in 2010 met ‘Water’ en kwam daarna in een achtbaan. Uitverkochte zalen en lovende recensies maakten van Porter al snel één van de voornaamste jazzsterren van dit moment. Recentelijk verscheen zijn derde plaat ‘Liquid Spirit’ waarop naast jazz ook meer soul en gospel te horen zijn. Anders dan bij José James weet de vriendelijk ogende Porter je het gevoel te geven alleen met hem in de zaal te staan. Vastgenageld aan de grond luistert het publiek naar zijn warme en gepolijste stem die met groot gemak de moeilijkste toonladders kan halen. Porter krijgt met up-tempo nummers als ‘Liquid Spirit’ en de grootse jazzhit ‘1960 What?’ De Lage Landen Zaal met gemak mee. Porter heeft een enorme beheersing en legt veel emotie in zijn songs. Na ‘No Love Dying’, ‘Hey Laura’ en ‘Wolfcry’ houdt het publiek het uiteindelijk niet droog. So What's Next zit erop en kan met enorme tevredenheid terugkijken op het debuut van vandaag.
Gezien: So What’s Next, op 12 oktober 2013, in het Muziekgebouw.