Naked Song 2013: Het aardse eiland van Xavier Rudd

Indruk makend op afstand, komt hij langzaam dichterbij

Tekst: Sophie Meijntjes / Fotografie: Brendy Wijdeven ,

Zodra zijn blote voeten het podium betreden, raakt het publiek uitzinnig. In het midden van het podium staat een Rudd-eiland. Opgebouwd uit podiumdelen, ingericht met slagwerk en didgeridoos. Xavier Rudd betreedt zijn eiland en komt hier voorlopig niet vanaf. Een overdonderende eenmansact op afstand die weinig dichterbij lijkt te komen.

Gezien
Xavier Rudd, op 15 juni 2013 tijdens Naked Song, in het Muziekgebouw.

Muziek
De instrumentale introductie waarin Xavier Rudd moeiteloos al zijn ledematen inzet om muziek te maken, is indrukwekkend. Met gesloten ogen zou je niet vermoeden dat dit geluid (voornamelijk percussie en didgeridoo) allemaal uit één persoon komt.
De nummers die volgen zijn kwalitatief goed en worden stuk voor stuk dolenthousiast ontvangen en bejubeld. Ze beginnen echter wel steeds weer in dezelfde vorm. Instrumentaal op gitaar, vervolgens bijgestaan door elektronische bassdrum vanuit de voetpedaal. Dit wordt aangevuld met inheemse zang.

Plus
De tot tranen toe prachtige toegift 'Spirit Bird' is één grote plus. Een prachtige opbouw, waarin een integer begin langzaam groter en groter wordt tot het lied als het ware huilend uit haar voegen barst. Als Xavier Rudd enkel dit had gespeeld en al de rest achterwege had gelaten, had dat bij wijze van spreken voor meer dan genoeg voldoening gezorgd. In eerste instantie maakt Rudd erg weinig contact met zijn publiek. Hij bevindt zich op zijn eiland en komt er niet vanaf. Het podium lijkt als zijn omringende oceaan te fungeren. Het publiek bevindt zich op het vaste land. Soms zwaait hij naar de overkant met zijn vuist in de lucht en joelt het publiek gehoorzaam terug. Pas halverwege het concert begint Rudd te praten. Traag, slaperig vanwege zijn "something they call jet-lag". De afstand tussen zijn eiland en het publieke vaste land lijkt vanaf dat moment wat kleiner te worden.
 

 

Min
Toch blijft de rest van de show qua sound een beetje van hetzelfde en weinig verrassend meer tot het einde toe. Het weinige contact dat Rudd in eerste instantie met het publiek maakt zorgt voor een afstand. Voor het grootste gedeelte zit hij letterlijk op een eiland, in zijn eigen aardse wereld.


Conclusie
Een erg goede, maar vrij eenzijdige, en grotendeels afstandelijke performance. De toegift zorgt uiteindelijk pas echt voor het grote climaxmoment waarbij de emoties snel toe(kunnen)slaan. Het maakt dat dit concert voor het publiek dan toch nog een onvergetelijke ervaring wordt. Wanneer hij uiteindelijk zijn eiland verlaat en zijn podium-oceaan overzwemt om zijn vaste land de handen te schudden, rondt dit de avond in de grote zaal toch op een mooie, persoonlijke manier af.

Cijfer
8