Bleached is een garagepunkband afkomstig uit de westkust van de Verenigde Staten. Het geraamte van de band wordt gevormd door de zusjes Jennifer en Jessica Clavin. Ze worden vanavond op het podium bijgestaan door een drummer en een bassiste. Muzikaal heeft de band overeenkomstigheden met de – oude – punk van groepen als The Ramones en Blondie. Deze sound weet Bleached te combineren met pure, nostalgische popliedjes waarin de zonovergoten Californische origine van de band duidelijk hoorbaar is. Op plaat klinken de zussen soms wat braaf, live wordt er voor een heel andere benadering gekozen. Het geluid van Bleached is vanavond fel en hard. De garage invloeden die ze pretenderen te hebben zijn veel beter hoorbaar. Het mag piepen en kraken. Deze aanpak blijkt de juiste in de Area51. Het viertal gaat vliegend van start en krijgt het publiek vanaf de eerste minuten gemakkelijk mee. Nadeel van deze gruizige sound is dat het aanstekelijke en poppy karakter van de nummers hier en daar verborgen blijft achter een krachtige muur van geluid.
De podiumpresentatie van de zusjes schippert ergens tussen die van springende bakvissen en volleerde rockmadammen. Tijdens de eerste nummers wat onwennig en ontevreden over het geluid, later in de set haast routineus. Bleached kan zowel in muzikaal als tekstueel opzicht nog wel een tikkeltje meer afwisseling gebruiken. De ongecompliceerde en meteen meezingbare nummers blijken na verloop van tijd wel erg voorspelbaar. De soms wat zoetgevooisde teksten over het veroveren en weer verliezen van jongens worden bij wijlen wat plichtmatig gebracht, al zou je dit gedrag ongetwijfeld ook als stoer en bewust onverschillig kunnen uitleggen. Het viertal eindigt met een vlammend slotstuk vol drum- en gitaaroprispingen. Hiermee leggen ze – wellicht onbewust – een mooie brug naar het optreden van Thee Oh Sees. (PK)
De podiumpresentatie van de zusjes schippert ergens tussen die van springende bakvissen en volleerde rockmadammen. Tijdens de eerste nummers wat onwennig en ontevreden over het geluid, later in de set haast routineus. Bleached kan zowel in muzikaal als tekstueel opzicht nog wel een tikkeltje meer afwisseling gebruiken. De ongecompliceerde en meteen meezingbare nummers blijken na verloop van tijd wel erg voorspelbaar. De soms wat zoetgevooisde teksten over het veroveren en weer verliezen van jongens worden bij wijlen wat plichtmatig gebracht, al zou je dit gedrag ongetwijfeld ook als stoer en bewust onverschillig kunnen uitleggen. Het viertal eindigt met een vlammend slotstuk vol drum- en gitaaroprispingen. Hiermee leggen ze – wellicht onbewust – een mooie brug naar het optreden van Thee Oh Sees. (PK)