De arrangementen van The Irrepressibles zijn doorgaans rijk. Op plaat doet de band het met z’n tienen, in het Muziekgebouw staan er zes bandleden op het podium: drie mannen, drie vrouwen. Iedereen is gekleed in maagdelijk wit, behalve zanger en componist Jamie McDermott; hij draagt zwarte kleding. Waar de band off stage zichzelf werkelijk toont op doorgaans expressieve foto’s, zo mysterieus zijn The Irrepressibles vanavond bij aanvang van het concert. Dat komt hoofdzakelijk door de opbouw van het podium, dat door het gebruik van witte doeken en van achteren schijnend licht, silhouetten maakt van de bandleden. Alleen McDermott openbaart zich.
Het Muziekgebouw is de eerste drie nummers in het donker gehuld waardoor enkel geluisterd kan worden naar de neoklassieke composities die vooral in ‘To Be’ bijzonder fraai zijn. Getokkel op de cello verandert in wat grootsere strijkarrangementen, uitgevoerd door de violiste en celliste, die het minimalistische gitaarspel van McDermott rijkelijk aanvullen. Er ligt een enorme nadruk op zijn stem die als vocale bombast door het Muziekgebouw galmt. Intens en altijd gecontroleerd.
De melancholiek, soms tragiek, die het geluid van The Irrepressibles zo kenmerkt, wordt aangedikt door de modulaties die er in grote getalen zijn. Par excellence in ‘Nuclear Skies’, een hoogtepunt van de set. Ook de uitvoeringen van ‘Two Men In Love’ en ‘Forget The Past’ zijn van memorabele schoonheid.
Extravaganza mix van pop, klassiek en ambient bij The Irrepressibles in het Muziekgebouw
Korte, maar intense show soms ook behoorlijk bizar
Dit jaar organiseert Muziekgebouw Eindhoven voor het eerst het festival Birds of Paradise: een festival met bijzondere singer-songwriter(band)s met vaak rijke orkestraties. 3voor12/Eindhoven pakt de act van de zaterdag mee, die afgelopen woensdag nog zo is getipt in 3voor12/Eindhoven radio: The Irrepressibles, met zanger en componist Jamie McDermott als frontman. De Engelse band staat bekend om zijn bombast, theatrale voorkomen en innemende muziek, die niet zelden gaat over de liefde tussen twee mensen van hetzelfde geslacht. Ook vanavond wordt het thema meer dan eens aangesneden, in genre overstijgende composities.
Het pianospel van McDermott is intenser dan zijn gitaarspel, voornamelijk door het veelvuldige gebruik van arpeggio noten. Achter de piano wordt de showman in hem echter een beetje aan banden gelegd, terwijl hij staand graag zijn muziek uitbeeldt tot aan het heupwiegen toe. De stroboscopen waar vooraf voor gewaarschuwd is, zorgen vermoedelijk voor maar weinig schrik, maar de lichtpanelen op de voorgrond belichten de band op weelderige wijze. De minimalistische choreografie van de band van McDermott wordt zo goed zichtbaar. De bewegingen van de bandleden zijn sierlijk en doordacht, soms enigszins theatraal en gespekt met pathetische trekjes, maar altijd goed passende bij de bezielde live-vertolking van de nummers van de twee studioalbums.
Het gemis van enkele bandleden is vermoedelijk de reden waarom enkele nummers ondersteuning van een geluidsband nodig hebben. Soms met alleen een pianostuk of een tweede stem, een andere keer een halve band vervangend. Het past eigenlijk niet bij een verfijnd collectief als The Irrepressibles. Zoals ook de uitnodiging aan het publiek om op de meest ongepaste momenten mee te klappen, en het zaallicht dat tijdens sommige nummers voortdurend aan is, de band misstaan. Op deze momenten moet de show van The Irrepressibles aan impact inboeten terwijl het nou juist zo heerlijk is om mee te gaan in de meeslependheid ervan. Die adempauze komt na afloop wel.
De reguliere set van The Irrepressibles is behoorlijk indrukwekkend, de toegift steekt daar dan ook schril bij af. ‘Forbidden’ is een nieuw nummer dat de cadans van de nummers van ‘Mirror Mirror’ en ‘NUDE’ volledig ontbeert. Maar het geeft niet hoor, evenmin dat de avond al zo snel voorbij is. Er wordt heel wat later begonnen dan het aangekondigde 20.15 uur – zoveel later dat mensen op het aanvangstijdstip een ware stoelendans beginnen – en ruim voor tienen staat iedereen al weer buiten. Er is geen voorprogramma en toch zal iedereen volledig verzadigd het Muziekgebouw hebben verlaten.
Gezien: The Irrepressibles, op 6 juli 2013, in het Muziekgebouw.