Dat er in Australië goede punkrock gemaakt wordt, was dankzij bands als The Living End en Frenzal Rhomb al duidelijk. Vanavond mag Paper Arms, een viertal uit Adelaide, Eindhoven bewijzen over evenveel klasse te beschikken. Al vanaf de eerste noten blijkt het een zware kluif om de band niet langs een onmenselijke meetlat te leggen. Alles, maar dan ook alles, ademt de geest van Chuck Ragan en Hot Water Music, vermengd met het melodieuze karakter van The Gaslight Anthem. Ondanks deze onoverkomelijke vergelijkingen, slagen de Aussies er in een overtuigende set te spelen. Helaas verdwijnt de leadgitaar volledig in de mix, maar de strot van zanger Josh Mann mag er zijn. Net geen Chuck Ragan, wel een erg goede zanger.
Boysetsfire allang niet meer urgent maar wel goed in Dynamo
Dikker en grijzer maar nog steeds boos en energiek
Reünies, integrale vertolkingen van twintig jaar oude albums en punkrock-supergroepen zijn tegenwoordig schering en inslag. Elke zichzelf respecterende punkmuzikant blaast zijn ter ziele gegane band nieuw leven in, legt eventuele meningsverschillen met zijn bandmaten bij en gaat weer op tour. Boysetsfire, de redelijk legendarische punk/hardcoreband uit Newark, doet sinds 2010 ook weer een duit in het zakje. Na een break van drie jaar, besloot frontman Nathan Gray de draad weer op te pakken. Onlangs verscheen er een nieuw album, ‘While A Nation Sleeps’ en om te bewijzen dat de band nog steeds meetelt, staat Boysetsfire vanavond in Dynamo.
Paper Arms
Boysetsfire
“We’re getting old, and so are you.” Aldus zanger Nathan Gray tijdens een van zijn praatjes tijdens het optreden van vanavond. Daar is geen woord van gelogen. Gray’s haardos doet zijn achternaam eer aan, gitarist Josh Latshaw is corpulenter dan ooit en de gemiddelde leeftijd in Dynamo ligt zeker boven de dertig. Het maakt Gray niet uit; hij toont zich boven alles dankbaar en gelukkig. Hij zegt zelfs nooit gelukkiger te zijn geweest dan nu, op tournee met zijn Boysetsfire 2.0. Nadat hij in 2007 de stekker uit de band trok, richtte hij hem eind 2010 opnieuw op. Ziek van graaiende platenmaatschappijen en vastbesloten het dit keer anders te doen, werd ‘While A Nation Sleeps’ geheel in eigen beheer opgenomen. Gitarist Chad Istvan produceerde de plaat en de band richtte een eigen label — End Hits Records — op voor de distributie in Europa.
Terwijl de band op die laatste plaat wat gedateerd en vooral geforceerd aandoet, slaat de vlam vanavond bij het eerste nummer meteen in de pan. Met ‘After The Eulogy’ geeft Boysetsfire Dynamo een niet minder dan indrukwekkende adrenalinestoot die de rest van de avond met ogenschijnlijk gemak wordt vastgehouden. Gray cum suis weten natuurlijk hoe het spelletje werkt: de laatste plaat wordt vrijwel genegeerd en de band put uitvoerig uit ouder werk. Het publiek neemt het dankbaar in ontvangst en schreeuwt elk nummer letterlijk mee. Gray is een wat gemaniëreerde frontman die wordt bijgestaan door een ontketende band. Vooral bassist Robert Ehrenbrand brengt enorm veel energie over en werkt alle coole moves die een bassist uit kan voeren met verve af.
Alle grote ‘hits’ uit het oeuvre van de hardcoreband worden netjes afgewerkt. Meer dan netjes zelfs. Gray mist geen noot en bewijst een van de beste zangers uit de scene te zijn. In de cleane stukken benadert hij het niveau van Zoli Teglas en zijn schreeuwstem is ook van uitzonderlijk niveau. De hoge screams van gitarist Latshaw werken daarentegen wel op de lachspieren; gelukkig blijft zijn aandeel in de zang tot een minimum beperkt.
Het is een klein smetje op een nagenoeg perfecte punkrockshow. En dat perfecte is toch ook een beetje het pijnpunt van vanavond. Alles loopt zo gesmeerd en Boysetsfire speelt zo geroutineerd, dat het optreden wel erg makkelijk voorbij tikt. Misschien niet helemaal eerlijk om een band op perfectie te pakken, maar Boysetsfire mag best wat meer pijn doen. Ook al zijn ze dan 40+.
Gezien: Boysetsfire en Paper Arms, op 29 juni 2013, in Dynamo.