De eerste grote naam van deze editie van de Eindhoven Metal Meeting is Death Angel, een band uit San Francisco die niet voor het eerst in de Effenaar staat. Het is nog vroeg, wat de mannen donders goed lijken te beseffen, maar dat weerhoudt hen er natuurlijk niet van een energieke show neer te zetten. Links en rechts beginnen de biertjes al te vloeien en de zaal is goed gevuld, maar het dak gaat er nog niet echt af.
De nieuwe plaat van Death Angel, ‘The Dream Calls For Blood’, is inmiddels uit en vormt een belangrijk deel van de set. De muziek klinkt stevig, strak en energiek, maar ook bijzonder toegankelijk vergeleken met veel genregenoten. Deze nieuwe knallers worden afgwisseld met songs van weleer en er wordt een fijne show neergezet. De tijdloze kwaliteit van Death Angel wordt weer eens benadrukt. Misschien dat met een paar pilsjes meer achter de kiezen de bewondering bij het publiek zal stijgen, aan de band ligt het in elk geval niet.

De Vlaamse band Ostrogoth nadert zijn veertigjarig jubileum. Met evenveel passie als in 1976 spelen de mannen krijgslustige metal, in de stijl van Manowar met een vleugje Kiss. Na een episch intro barst het metalgeweld los. De oudgedienden hebben er zin in. Alleen de rimpels en grijze haren verraden dat de band al lang mee draait, want de energie en het spelplezier zijn enorm. Lekkere gitaarpartijen, eindeloze solo’s en vooral een leuke presentatie trekken de bezoekers richting de kleine zaal. Ostrogoth doet net alsof de jaren tachtig nooit ten einde zijn gekomen.

Het is zo’n band die je makkelijk overslaat, maar eigenlijk is het jammer als je dit doet. Songs als ‘Too Hot’ voelen een beetje vreemd, maar de muziek klinkt lekker. En hoewel frontman Josey Hindrix zo nu en dan in het Vlaams vervalt, de band past zich goed aan aan internationale publiek. Ook de ietwat vreemde uitroepen als “When you are alone in the jungle… beware of the Samoerai!” deren niet. Mannen die al 37 jaar lang met zoveel plezier metal maken, scoren altijd punten.

Wat bijzonder is aan deze Nederlandse band is dat hij een frontvrouw heeft, genaamd Marloes Voskuil. Dat deze zangeres zelfs met meer ballen zingt dan veel heren kunnen, maakt het zelfs te gek. Tijdens de soundcheck gaat de band er meteen vol op. Hierna worden de lichten gedimd en gaan ze echt aan de slag.
De nieuwe plaat van Izegrim, ‘Congress Of The Insane’, ligt in de schappen en veel songs hiervan worden gespeeld. Voskuil doet haar best om het publiek in beweging te krijgen, maar nog altijd wil het niet echt loskomen. Haar brute vocalen worden begeleid door retestrak gitaarwerk en lompe, zware bas- en drumpartijen die je in je lichaam door voelt dreunen.
Het plezier druipt er niet echt af bij de band, hoewel de interactie met de camera’s vooraan leuk is: Voskuil trekt graag een gezicht voor de foto. Het voelt een beetje alsof de muziek van de band door een onwillend publiek heen moet ploegen. De band zet gewoon door en werkt zich in het zweet, ook als men naar de hoofdzaal stroomt voor de headliner van vandaag. Dat is de pech van de timeslot voor de groep uit Zutphen, die het verder uitstekend heeft gedaan.