Gezien
Patrick Watson & Amsterdam Sinfonietta, op 1 maart 2013 tijdens Cross-Linx, in het Muziekgebouw.
Muziek
Patrick Watson maakt prachtige, dromerige indie die gestoeld is op de piano van de kleine Canadees. Met een wat hoge stem die altijd volledig beheerst klinkt en liedjes die je naar een andere wereld brengen. Door de toevoeging van het Amsterdam Sinfonietta krijgen zijn nummers een nog diepere laag en wordt het zo mogelijk nog indrukwekkender. Samen met het symfonisch orkest zet hij een show neer van ongekende schoonheid die het publiek haast in een sprookje laten wanen. Het geheel is groots, maar nooit zwaarmoedig.
Plus
Het samenwerken met een groot aantal muzikanten is Patrick Watson niet vreemd. Zo stond hij ook op Lowlands 2012 met een half kamerorkest op het podium. Voor Cross-Linx gaat hij echter nog een stapje verder door de samenwerking aan te gaan met een achttienkoppig ensemble dat volledig bestaat uit strijkers. De nummers van Watson stromen over van de dromerigheid en door de fantastische beheersing van zijn stem zorgt hij ervoor dat hij een uniek extra instrument aan het toch al imposante instrumentarium kan toevoegen. Vooral in nummers als ‘Wooden Arms’ en ‘Beijing’ laat het orkest zien waar het toe in staat is. Tijdens het prachtige, instrumentale stuk van ‘Beijing’ wordt een ultieme climax bereikt.
Cross-Linx 2013: Zelfs met wat haken en ogen is Patrick Watson gedroomde headliner
Indrukwekkend Amsterdam Sinfonietta zorgt voor fantastische synergie
Patrick Watson is de absolute headliner van het Cross-Linx festival van dit jaar. De Canadese singer-songwriter wordt tijdens zijn optredens op het rondreizende festival vergezeld door zijn eigen vijfkoppige band én het Amsterdam Sinfonietta, een groot(s) symfonie-orkest dat zijn nummers nog meer dromerigheid en diepte meegeeft.
Min
De soms wat chaotische zanger zorgt er meerdere keren voor dat er een wat lacherig sfeertje ontstaat op het podium. Zo vertelt hij een enkele keer het verkeerde verhaaltje over een nummer dat pas later in de set gespeeld wordt, en vraagt hij tijdens ‘Where The Wild Things Are’ (met de lampjes op de instrumenten, jawel ze waren er weer) aan het gehele orkest om opnieuw te beginnen. “Don’t worry, we can do that in pop music.”
Conclusie
Het soms wat rommelige optreden van de Canadees waakt er onbedoeld voor dat de show geen moment te zwaarmoedig wordt. Waar een volledig orkest er soms voor kan zorgen dat het nogal belegen wordt, is daar bij Watson nooit sprake van. Hij voelt zich thuis tussen al die topmuzikanten en zet een prachtige show neer. Hier en daar met wat haken en ogen, maar altijd volledig in de controle over zijn stem die wederom prachtig is. Patrick Watson en Amsterdam Sinfonietta bereiken een ultieme synergie, waarbij niet één en één drie is, maar achttien en vijf honderd wordt.
Cijfer
9-