De eer is aan Brassum om op de Dynamo Stage de bezoekers een warm welkom te heten. Iedereen die nog niet wakker is, krijgt meteen een schop onder de kont van dit rockende viertal. De sound is een mix van Black Label Society en Pantera, wat neerkomt op een denderende wals van groovende gitaarriffs. In het korte tijdsbestek willen ze ook zo veel mogelijk knallen en dat doen ze goed, maar echt wakker krijgen ze het publiek nog niet. (RV)

Langzaam aan druppelt het Klokgebouw verder vol en weet het publiek zijn weg te vinden naar de Hell Stage. Daar speelt de winnaar van de Metalentenjacht, een zoektocht (bandwedstrijd) naar een passende opener voor dit festijn. Niet per sé de beste of de ruigste band, maar eentje die muzikaal gezien mooi in het rijtje van Opeth en Decapitated past. Vier jongemannen uit Den Helder vormen samen Dystopia. Het is zo’n act die zijn logo waarmaakt; duister en onnavolgbaar, maar wat wil je ook met een mengeling van death-, thrash- en black metal? Voor menig bezoeker klinkt het allemaal hetzelfde en die blijft dan ook niet heel lang staan. Het valt niet te ontkennen dat deze heren over een flinke scheut technisch talent beschikken, dus de kans is groot dat we zo over een paar jaar op een later tijdstip terug gaan zien. (RV)

Aan de overkant is ondertussen Spoil Engine begonnen, het Belgische broertje van Textures. Sfeervolle soundscapes klinken er terwijl de muziek op een Meshuggah-achtige wijze meedendert. Ter afwisseling wordt er zo nu en dan ook gekozen voor een meer directe aanpak. Ze spelen een half uur en zetten een show neer waar niets op aan te merken is. De zaal is voller en zodoende is ook het geluid een stuk beter. Daarnaast zijn zij de tweede band die een moshpit op hun naam mogen zetten. De eer gaat naar Heart In Hand. Met hun punk-hardcore wisten zij eerder al voor aardig wat opschudding te zorgen op de Dynamo Stage. (RV)

Even later zijn we live getuige van hoe het klinkt wanneer een levend varken met duizend messteken om het leven wordt gebracht. Niet echt natuurlijk, maar de muziek die Cliteater produceert is in ieder geval niet voor hen met de zwakke magen onder ons. Zij zijn de eerste van de Grindhoven Package die hier vandaag staat, samen met Leng Tch’e en Rompeprop. Grindcore van het puurste soort en hoe cliché het ook klinkt, je moet er van houden. Liefhebbende fans hebben ze in ieder geval voldoende en die worden op hun wenken bediend. (RV)

Als onderdeel van de Grindhoven package staat naast Cliteater en Len Tch'e vandaag ook Rompeprop op Distortionfest. Dit is grindcore op en top met een flinke dosis humor en gore erbij. Het moet vooral niet serieus genomen worden en dat blijkt ook uit de podiumpresentatie. De gitarist en de drummer zijn van top tot teen vol besmeurd met bloed en de bassist draagt een skelettenpak. Maar ook op muzikaal gebied zit er een grote dosis onzin in.

De songs hebben een snelheid die door de geluidsbarrière heen lijkt te gaan. De drums behalen drumcomputersnelheden en de zang lijkt op een speenvarken dat growlt. Hierdoor zijn de teksten onverstaanbaar maar dat lijkt niemand te deren. “Het is tijd voor carnaval met de drie boeren uit Eindhoven”, zegt de zanger en ‘Embryoyo’ wordt ingezet. Een kleine polonaise ontstaat en het bier vliegt rijkelijk door de lucht. Na ‘Pikzwarte Flikkerkak’ en ‘Pelicanenlul’ wordt Speedfest, ownee Distortion, bedankt en druipt de band onder luid gejuich af. (JC)

Metalformatie Death Angel hoort eigenlijk thuis aan het werk te zijn voor een nieuw album, maar heeft voor de gelegenheid een retourtje Eindhoven geboekt. Ze dragen warme herinneringen aan de stad en dat doen ze al ruim 25 jaar. De nadruk ligt nog heel sterk op het laatste album ‘Relentless Retribution’ uit 2010, dus heel spannend is de setlist van vandaag niet. Ook is het te horen dat ze niet op tour zijn, want echt warm en soepel loopt het niet. Zanger Mark Osgueda is niet zuiver van stem en de muzikanten missen elkaars spel bij vlagen, wat niet kan voorkomen dat Eindhoven het potje thrashmetal goed kan waarderen. (RV)

En op die Hell Stage is het tijd voor Meshuggah. Een band die een immens hoge standaard van kwaliteit hooghoudt. Vier jaar doet de band erover om met ‘Koloss’ op de proppen te komen. Het is ze vergeven, want de verwachtingen worden zonder moeite ingelost. Ook live weet de band goed te boeien. Met een duister intro, net iets te lang misschien, en een magnifiek decor met artwork van het laatste album wordt een megaspanningsboog opgebouwd en staat het kippenvel torenhoog op de armen.

Als ‘Mind’s Mirrors’ wordt ingezet dendert Meshuggah door het Klokgebouw. Opvallend is dat er maar weinig nummers van het nieuwe album worden gespeeld en de band zich vooral richt op oudere songs. Het tempo ligt hoog met enkele logge en tegendraadse grooves waardoor de set variërend blijft. De reguliere metal is te eenvoudig voor deze band. Om de haverklap krijgt het publiek een portie polyritmiek in het gezicht gesmeten. Highquality topsport! (JC)

Deze Nederlandse hardcoreband uit de Oostelijke Mijnstreek (beter bekend als M.O.C.) heeft met al zijn tours ondertussen elke hoek en ieder gat van Europa gezien. De oversteek naar Amerika en andere continenten is ook al gemaakt. Sinds 1997 aan de weg timmerend en met een ontelbaar aantal muzikantenwisselingen heeft de band al zeven albums en een EP op de CV staan. Dus een plek op Distortion als afsluiter misstaat zeker niet.

Helaas blijkt bijna niemand interesse te tonen. Born From Pain speelt voor een bijna lege zaal. Afsluiten met Meshuggah, Fear Factory en Opeth naast je is dan ook absoluut niet voordelig. Desondanks zet de band een strakke show neer die begint met ‘Here Lies Civilisation’. Alle songtitels zijn gerelateerd aan sociaalkritische factoren van het leven die frontman Rob geregeld van uitleg voorziet. Hij probeert het publiek naar voren te krijgen, maar afgezien van een enkele moshpitter blijft iedereen op veilige afstand. Een gemiste kans want Born From Pain is een band die zeker een volle zaal verdient. (JC)